YAĞMURDA TEK BAŞINA

Saymaya çalıştım yine,
Yağmur damlalarını,
Beni bıraktığın kasvet yutmuş sokakta.
Kitaplarımı markizin altına,
Kendimi sokağa attım,
Herkesten önce ben, kendi kapıma tenekeler bağladım.

Boş salıncağın yağmurda arınmasını seyre daldım,
Yerdeki su birikintilerinden tek başıma atladım,
Şemsiyemi bililtizam özgürlüğe,
Ruhumu ise yağmura kavuşturdum.
Kitaplarım markizin altında,
Ben terkedildiğim sokağın ortasında,
Geceyi bekledik zemheride.

Kar tanelerini davet ettik İzmir’e,
Zahiri iyimser çehrelere aldandık,
Yüzümüze güldüklerinde,
Kendimizi onlara borçlu saydık,
Ve arzuları uğruna kullanıldık.

Yıllarımı rüzgârın uğultusuna armağan ettim,
Sevgimi yaşlı ağaçların gövdesine bağladım,
Umudumu çiçeklere üfledim,
Seyyal yaşlarımı hazanda kaybettim.
Şimdi kara kışın içinde
Kaybolmuş sevgini arıyorum.
Düşlerimin kapısından gülümserken,
Gerçekte seni bulamıyorum.
Yağmur duruluyor anlık,
Kırılmış kaldırım taşlarından geçiyorum.

Gece olduğunda,
Yıldızları saymaya çalışıyorum,
Nimbuslar semayı kaplamışken,
Sevdiğimiz yıldızı bulamıyorum.
Markizin altından kitaplarımı alıyorum,
Terkedildiğim sokağı terk ediyorum,
Hercümerç duygularıma veda ediyorum
Ve sakince senden geçiyorum,
Yüreğinden vazgeçiyorum.
Ben gururumu geçemedim,
Sen benden vazgeçmeyesin sevdiğim.