Yağmura güneş giydirip
Gölgeleri ıslatmak gibiydi
Sizi sevişim
Üşümek kadar yalpalayıcı
Ve düşmek gibi sarsıcı
Ama tutunamadım size
Ve tutamadım
Siz(sizliğ)i
-Ve mâ uberriu nefsi-
Şimdi
Usta marangozlardan çıkmış
Sakatatlarla seslenir buzulum
—->frengi+frengi+frengi
Bana bir daha bakın
Hayır öyle değil
Körlüğünüzle bakın
Öyle bir bakın ki
Sökülsün içimdeki put
Sonra sıkın avcunuzu
Yumruk yumruk devrilsin
Alnımdaki yahudi akrebi
Ve soksun kendi döşünü
Ziyandayım ya; Zerdüşt
Artık ısınmam ateşlerde
Hayır hayır kabarma
Haklı değilsin
(ki Hakk’ın yok haklı olmaya)
Burda kulak var
Ama bende ağız yok
-güle güle Nietzsche-
Senide terkediyorum
Artık dönüşü yoktur
Dönmelerimin bile
Çaresizim
Ve çare-sizliğinizim
Çünkü öğrendim sırrı
Mağaradan çıkan ses
Sadece mağarada yankılanır
Artık demir suya değdiya;
Sende git meyus sevgili
Derimdeki tel örgüleri sökmeden
Git sende kanlı kerpetenlerce
Ben yine her zamanki gibi
Yaralarımı ağzıma kitleyip
Suskunluğumun difterisinde
Ağlarım yangın yangın
Hayır sen sevinme!
Sana ağlamayacağım
Gözümdeki yıldırım çiziği
Senin izlerin değil
Eğer ağlıyorsam yırtılırcasına
Ve göğe çarpıyorsam şimşekleri
Bu kendi kâfir gözyaşlarıma
Cehennem ateşi doğrayışımdır
Evet,
Milattan önce
Ne demiştim sana ben:
“Ultima Forsan”
Haklıydım,evet
Ne yazıkki haklıydım
Son kez uğradı pencereme
Ellerinin değdiği rüzgâr
Son kez çaldı kapımı
Vizesini âhından alan Azrail
Haydi git yanımdan şimdi!
Sizde gidin apar topar!
Yanımda durmayın!
“Vulnerat omnes,ultima necat”
Sizede bulaşmasın salgınım
Ve sen dostum
Bir sen kaldın elimde hayattan
Ama senide terkediyorum
Çünkü her vazgeçiş
Kendi vuslatını doğururmuş
Artık kalkış vakti gelmiştir
İskelede bir kol olmasada
Melekler sallıyor kanatlarını
Ve bu bana yetiyor
İnadına!
Evet inadına bırakmıyor bizi O!
Tüm sevdiklerim
Ve tüm canlılar
Başka bahara kaldı
Koklamak çiçekleri
