Son bir şans kardelen,
Kar yağmış gibi davranırım yine ben.
Atlı karıncalı o minik müzik kutusu,
Teranesi seni anımsatıyor; huzurlu,
Yine zencefilli kurabiyenin kokusu,
Sensiz kararmakta yüreğimin kuytusu.
Düşümüzdeki kar henüz erimemişken,
Son bir şans kardelen.
Sahaflar sensiz çay içmez oldu,
Kitaplar kulağıma adını fısıldayıp durdu,
Yağmurlar yeryüzüne kavuşamaz,
Ağaçlar yapraklarını toprağa emanet etmez oldu.
Oysaki ben hiç kardelen görmemişken,
Düşümdeki soğuk karı aşıp, çıkıver yeniden,
Hayalimizdeki karla oynayalım yeniden.
Şimdi boğazımda zencefilin acı tadı,
Kulağımda halim teranen kaldı.
Kırmızı kabanımın içinde ellerim kırağı tuttu.
Son bir şans kardelen,
Kar yağmış gibi davranmaktayım hâlâ
Düşlerime doğru ellerimi uzattığımda
Bu sefer düşüyorum bir boşluğa.
Ulaşamıyorum, sen karın altındasın oysa
Neden karı aşamadın kardelen?
Teranen gelmekte derinden,
Gittikçe kaybolmaktasın gözden.
Oysa İzmir’e kar yağmaz,
Yağsa da düşlerimizdeki gibi tutmaz.
Heyhat!
Sen hep düşlerimdeydin oysa,
Fakat yine de son bir şans kardelen,
Kar yağmış gibi davranırım yine ben.
Paylaş
