Kalbim dayanmaz 2

Elifle Kara böyle tanışmışlardı, Karanın bir kaç yıl boyunca Elifin peşinden koşması gerekmişti. Yeni ders yılı gelince insan mutsuz oluyor aynı Elif gibi fakat Karanın yüzü gülüyordu . Nede olsa artık o “Yaz tatilin”den kurtulmuştu. Yaz tatili boyunca çalışmasına sebepse Elifti , Elif ilk bölümde söylediğim gibi sosyal medya delisiydi tüm günü orda geçerdi.Ve Kara bir Telefon almak için o kadar çalışmıştı,  bir sorun vardı Elif onu ha’la iyi tanımıyordu. Vakit hızla geçiyordu , Kara artık Elife onu sevdiğini söylemek istiyordu fakat bunu nasıl söyliyecekti? Çiçek almaya bile parası yoktu ,cesaretini toplayıp Elifin karşısına çıktığında, Elif ve arkadaşları ona gülmüş kıyafeti ve saire nedeniyle alay etmişlerdi . Bu Karayı gerçekten kırmıştı , işte o günden beri Kara Eliften uzaklaştı. Okulun saçma sapan tipleri tekrar Elifi rahatsız etmeye başlamıştı , Elif okulun neresine gitse rahat bırakmamışlardı bahçeye kaçtığında arkadaşları ondan uzak durmuş :

-Arkandan geliyorlar Elif , bizi bunlara bulaştırma- diyip ondan uzaklaşmıştı . Geriye tek bir seçeneği vardı, Karadan yardım istemek fakat dediğimiz gibi Kara artık ondan uzaklaşmış dersiyle ilgileniyordu. Elif ona yaklaştı ve dedi:

– Kara senden özür dilerim , lütfen beni kurtar bu ahmaklardan.

-Peki – diye cevap verdi Kara – Ama bir şartım var benimle bir daha dalga geçmiyeceksin.

-Tamam, şimdi beni koru onlardan .

Kara hiç suratını değişmeden ona ağacın arkasına geç dedi. Okulun ahmak tipleri yaklaştı . Birinin ismi Orhan diğerinin ki, Selimdi.Orhan:

-Kara buralarda Elifi gördünmü ?

Kara:

-Hayır görmedim , sizede aramayı tavsiye etmem .

Selim:

-Nedenmiş o? Hem biz ondan para istiyoruz başka bir işimiz yok onunla .

Kara: 

– Parayı isteme şekliniz bu mu? Tefecimisiniz lan?

Selim:

Sana ne lan ? İstediğimizi yaparız sana noluyor?

Orhandan Selime:

-Olum psikopatmısın lan fakir bu , fakirlerin kaybedecekleri tek şey canları biz sonra buluruz Elifi.

Kara:

-Bence Orhanı dinle Selim aksi taktirde müdürün odasında biter işiniz!.

Selim:

-Şimdilik uzak duralım ama geri gelicez Kara Bey.

Orhanla Selim uzaklaştı, Elif ağacın arkasından çıktı. 

Kara:

-Şimdi git o arkadaşların, o da sen.

Elif:

-Özür dilerim Kara, sen o gün benden ne istiyordun?Neden bir şey söylemeden gitdin? Biz şaka yaptık sana.

Kara:

– Boş ver insan kalbi kırılınca ne söyliyeceğini bile unutuyor.