Küçük Soner mutfak kapısından babasını seyrediyordu ama babası onu görmemişti. Onu yanına çağırıp gel kurabiyeyi beraber yapalım deyip onu mutfak tezgahına oturtmamıştı. Soner de biliyordu her zamanki gibi değildi olmayacaktı da muhtemelen babası annesi gibi lezzetli kurabiyeler yapamayacaktı. Bu annesi olmadan geçireceği ilk doğum günüydü. Odasına girdi pencerenin önündeki sandalyeye oturdu. Uzaktan bakılınca dışarıyı izliyor gibiydi ama o düşüncelere dalmıştı. Eğer annesi yaşıyor olsaydı sabah erkenden kalkıp Soner in sevdiği tarçınlı kurabiyelerden yapardı. Soner mutfaktaki sesler ve kokularla uyanır mutfak kapısının önünde durup annesini izlerdi. Annesi onu içeri çağırır onu tezgaha oturtup bir yandan hazırlık yaparken bir yandan da onunla sohbet ederdi. İşi bitince ona aldığı hediyeyi verirdi. Bu her 11 şubat ta aynı olurdu fakat artık ne kadar uğraşsa da aynı mutluluğu yaşayamazdı.
Babası yapmaya çalıştığı kurabiyeler ve yemekler bitince oğlunu çağırmak için odasına girdi Soner düşünceli gözüküyordu annesini kaybettiğinden beri böyleydi. Adem bey annesinin yokluğunu hisettirmemeye çalışıyordu ama çabaları sonuç vermiyordu. Anlayabiliyordu ne de olsa kimse elmayı armut yerine yemiyordu Soner de babasını, annesi gibi görmeyecekti.
” Soner gel hadi yemekleri hazırladım.”
Soner gülümsedi.
” Tamam geliyorum.”
Soner masaya baktı annesinin ki gibi değildi ama olsun du. Her zaman olduğu gibi ilk önce kurabiyelerden aldı ısırdı gülümsemesi yok oldu, olmamıştı ama babasını üzmek istemiyordu. Yeniden gülümsedi.
” Çok güzel olmuş ellerine sağlık.”
” Begendin mi gerçekten? “
” Evet beğendim teşekkür ederim.”
Adem bey sevindi demek yapabilmişti Soner ‘ i mutlu edebilmişti. Yaptığı kurabiyelerden aldı. Hayır bunlar hiç güzel olmamıştı ki. Yüzüne hüzünün gölgesi düştü keşke eskisi gibi karısı yanında olabilseydi. Dün gibi hatırlıyordu karısına akciğer kanseri tanısı konulduğu günü ne de çok endişelenmişti fakat Lale onu sakinleştirmişti ” iyileşeceğimi hissediyorum merak etme ” demişti ama son nefesini de kocasının ellerinde vermişti. Bu hep böyle olacaktı Lale ‘ nin eksikliğini her anında hissedecekti.
Kapı çalınca Adem bey düşüncelerinden sıyrıldı kapıyı açtı.
” Adem Çetiner? “
” Evet, benim.”
” Şurayı imzalayın lütfen.”
” Tabi. “
” İyi günler.”
” Size de “
Kapıyı kapatıp elindeki çokta büyük olmayan kutuyla içeri geçti.
” Kim gelmiş.”
” Kargo.”
Soner masadan kalkıp Adem beyin yanına gitti.
” Kimden.”
Adem bey, Soner in sorusuyla paketi açtı içinde bir albüm bir de lale tohumları vardı. Albümün üstüne tutturulan kağıtta şöyle yazıyordu :
” Doğum günün kutlu olsun Soner. Bu albüm ve tohumlar senin için. Albümde sen küçükken beraber çekiğindiğimiz fotoğraflar var. Tohumları da saksılara ek ve onlara iyi bak olur mu? Beni her özlediğinde yetiştirdiğin laleler le konuşursun eminim bu daha iyi hissetmene yardımcı olacaktır. Seni çok seven annen.”
Soner gördükleriyle çok mutlu oldu içi içine sığmıyordu. Bu doğum günün her zamanki gibi olamayacağını düşünmüştü ama annesi o mutlu olsun diye hediye göndermişti. Hiç bir zaman aldığı bir hediyenin onu bu kadar mutlu edeceğini tahmin edememişti.
Soner ve Adem bey birbirlerine sarılıp ağlamaya başladılar.
SON
Tags: #kısahikaye #öykü #lale #hediye
