HASTANE KORİDORLARI 1. BÖLÜM

Galiba üşütmüşüm O yüzden evde yorgan döşek yatıyorum. Öyle ki hastaneye gidecek halim bile yok annem benim güzel annem. Bu hastalık boyunca Başımda bekledi bir ara Ateşim öyle artmış ki kendimden geçmişim. Bu yüzden annem de ambulans çağırmak zorunda kalmış gözlerimi açtığımda yoğun bakım odasında yatıyordum ve cihazlara bağlı bir şekilde idim neden buradayım bilemiyorum. En son hatırladığım yüksek ateşten dolayı bayıldığımdı. Basit bir üşütme yüzünden bu hale düşeceğimi hiç tahmin etmiyordum. Yoksa başka bir hastalığın mı vardı da ben bilemiyordum. Cihazlara bağlı olduğun yetmezmiş gibi bir de ağzında hava maskesi vardı. Yoksa ciğerlerimde mi bir problem vardı da ben bilemiyordum. Ah keşke yanıma bir kişi gelse de Benimle konuşsa bana ne olduğunu anlatsa. İşte Kapı açılıyor, O da ne bir hemşire o kadar güzel bir hemşire ki güzelliği dillere destan. Ne oluyor bana, yoksa o Aşk Dedikleri şeyimi yaşıyorum. Oysa ki ben şimdiye kadar kadınlardan Hep uzak durdum. Nedendir bilemiyorum ama hep uzak durdum onlardan. Kadın olarak Bir Tek Annem vardı hayatımda. O da benim can yoldaşım sırdaşımdı. Ah annem Ah! Hep benim mürüvvetimi görmek istedi bu güne kadar. O çok istiyordu benim evlenmemi yuva kurmamı ama ben kafama göre birini bulamadım bir türlü. Yoksa o hemşire benim hayatım her şeyim olacaktı. Ama ya nişanlıysa ya da evliyse. Yok yok düşünceler kafamdan atmalıyım. Ama atamıyorum Bir türlü. O hemşire iyice yaklaştı yanıma. O parfüm o parfüm var ya benim en sevdiğim parfüm kokusu. Şimdi göz göze geldik onunla Ela gözlüydü. İnce kaşlı ve ince burunluydu. Yüzünün her iki yanında Gamzeleri vardı. Kaşlarının ortasında ise küçük bir ben vardı. Galiba doğum lekesine benziyordu ama ben onu bene benzetmiştim. Hemşire o narin elleri ile hava maskesini ağzımdan bana güler yüzlü bir şekilde nasılsın, Kendini nasıl hissediyorsun diye sormasını rağmen hiçbir cevap veremedim. Çünkü onun büyüsüne kapılmıştım. Benden ses çıkmayınca hemşire hava maskesini ağzıma tekrar kapadı ve odadan çıkıp gitti. O gidince Kafamdaki düşünceler ile kala kalmıştım, diyordu Kadir Bey içinden kendi kendine.