Bir bahar akşamıydı. Ağaçlar çiçek açmış, bahar kokusu her tarafa yayılmıştı. Kuşlar cıvıl cıvıl ötüyor, arılar vızır vızır çalışıyordu.
Akif, baharın verdiği rehavetle dışarıya çıkmış dolanıyor, bir taraftan da telefonundan şarkı dinliyordu. Şarkıya öyle dalmıştı ki karşıdan kim gelse onunla çarpışması muhtemeldi ve öyle de oldu. Şarkının tam ortasında biriyle öyle bir çarpıştılar ki kendisi bir yana çarptığı kişi bir yana düştü. Düşerken de elindeki kitaplar da her biri etrafa saçılmıştı.
Akif, kendini toparladıktan sonra hızlıca ayağa kalkıp üzerini temizledi. Ardından karşıda ki kişiye
“Özür dilerim hanımefendi, öyle dalgındım ki sizi göremedim” dedi, mahcup bir şekilde.
Karşında ki kişi:
“Beyefendi! Biraz dikkatli olsanız iyi olur. Zira, sizin yüzünüzden kitaplarım ve ders notlarım sağa sola saçıldı. Şimdi onları toplamam gerekecek” dedikten sonra etrafa saçılanları toplamaya başladı.
O, kitapları toplarken Akif’te ona yardım ediyordu. Aşk romanı konu alan kitabı almak isterken hanımefendi ile göz göze gelip bir müddet öylece kalakaldılar.
Onlar bakışırken hanımefendinin erkek arkadaşı çıkageldi ve onları yerde birbirlerine bakarken gördü.
O şekilde görünce de hiddetle:
“Ne oluyor burada?” dedi ellerini yumruk yaparak.
“Bir şey yok Serdar, sadece onunla çarpıştık o kadar”
“Nasıl bir şey yok Fulya, onunla resmen bakışıyorsunuz” deyince Akif araya girerek:
“Bayım, tüm hata benim. Önüme bakmadığımdan dolayı ufak bir kaza oldu. Bundan dolayı da özür dilerim” dedi adamı sakinleştirmek için.
“Sen, beni kandıracağını mı sanıyorsun” dedi adam bağıra bağıra “Ulan, göz göze gelmiş bakışıyordunuz. Birde kalkmış çarpıştık diyorsunuz” dedikten sonra Fulya’ya dönerek:
“Ben, size mi inanayım, gözlerime mi?” dedi, burnundan soluyarak.
“Adam doğru söylüyor” dedi Fulya “Hem seni inandırmak zorunda mıyım” dedi, bağırarak.
“Fulya, şunu unutma ki sen benimsin ve seni kimseye yar etmem” dedi Serdar, Fulya’nın üzerine giderek.
“Ben, senin malın değilim” dedi Fulya, Serdar’a tokat atarak.
Tags: aşk
