Âmiyne Masum (Mafya Serisi 1)

https://youtu.be/pkWhuFFfNOI

(ÖZLEM AKGÜNEŞ -KORKUYORUM)

?Tanıtım ?

Tereddütle ağlamaktan giden sesimi bulmak için boğazımı temizledim; “Kimse var mı ?” Sessizlik. “Yardım edin ! Kimse yok mu ?” Sessizlik. “Lütfen, boğazımdan bir hıçkırık kaçtı, lütfen yardım edin ! Ne istiyorsunuz benden ?!” Derin bir nefes alıp kapıya vurdum. Sert bir yumruk. Bir kez daha.. Bir kez daha. “Bakın,” dedim açıklamaya çalışarak. “Abimi nerden tanıyorsunuz bilmiyorum, size naptı onu da bilmiyorum ama bu şekilde olmaz. İzin verin konuşalım.” Sessizlik sinir bozucu bir şekilde süregeldi.. “Uzun zamandır abimi görmedim.” Beni duyan var mıydı bilmiyordum ama deneyecektim. “O…o uzun zaman önce gitti.” Bu sefer boğazımdaki yumrunun sebebi başkaydı. Konuşabilmek için yutkunmayı denedim. “Annemle beni bırakıp gitti. Şu anda tam olarak nerde yaşadığını bile bilmiyoruz. İnanın bana.. lütfen.” Umutsuzlukla başımı kapıya yasladım. “Biz size hiçbir şey yapmadık, ben size hiçbir şey yapmadım. Bu yüzden lütfen… lütfen bırakın gideyim.” Gittikçe gücünü yitirdi sesim. Fısıltıya döndü. “Ben size bir şey yapmadım…” Gözlerimden bir damla düştü parkeye. Ardından diğeri aldı yerini hemen yanında. Burnumu çekip nefes aldım, “Eğer abim size kötü bir şey yaptıysa..” Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordum. “Eğer para borcu varsa, geri ödeyebilirim.” Dedim ikna etmeye çalışarak. Bankadan kredi çekerdim, az buz biriktirdiğim ne varsa verirdim. Yeter ki beni annemden ayırmasınlardı. Oğlunu uzun zaman önce kaybetmişken kızını da kaybederse canlı canlı ölürdü o. Nefes alamazdı, böyle bir acıya bir kez daha göğüs geremezdi. Bu yüzden yalvarışlarımın tek nedeni kendimi kurtarmak değildi. Annemi de kurtaracaktım. Sessizlik devam etti…ve süregeldiği tüm bu zaman boyunca yaktı beni. En sonunda sinirle nefes verip oturmaktan uyuşan bacaklarıma aldırmadım ve cama yöneldim. Belki de beni umutsuzlukla boğan bu sessizlik benim kurtuluş sesimdi. Eğer evde beni duyan kimse yoksa yakalayacak kimse de yok demekti. Pencereye yaklaşıp camı açmayı denediğimde beklediğim gibi kilitliydi. Ama bu beni durdurmayacaktı. Cama fırlatabileceğim sert bir şey aradım etrafta. Gözlerim serum askısına ilişirken elime alıp ayak kısmındaki lastikleri çıkardıktan sonra o kısmı cama gelecek şekilde çevirdim. Hadi Melek. Yapabilirsin ! Sırtımı kapıya verecek kadar geri gittikten sonra kollarımı gergin hale getirdim ve tüm gücümle koşarak serum askısını cama geçirdiğimde gürültüyle birlikte dışarıya uçan serum askısına gülerek baktım. Camın nerdeyse tamamı inmişken gürültülü bir bedeli olmuştu. Birkaç saniye kapıyı dinledim hareket var mı diye. Bu sefer devam eden sessizlik beni daha mutlu yapamazdı. Hızlıca pervazda kalmış cam parçalarını elime doladığım ince örtüyle temizledikten sonra pervaza serdim ve iki bacağım aşağıya sarkacak şekilde oturdum. İkinci katta olduğum için yüksek görünüyordu ama durdurmayacaktım. Derin bir nefes alıp kendimi aşağıya bıraktım. Acı inanılmazdı. Gözlerimi karartmış ve neredeyse kayıp gidecek olan zihnimle kaçmak için savaşan ruhumu karşı karşıya getirmişti. Acıyla gözlerimi kısmış derin derin nefesler alıyordum ama bacağımın kırıldığının farkındaydım. Sıyrılan elbisemin altında bile yumru şeklinde yana kaymış kemiğimi görebiliyordum. Oturur pozisyondan vazgeçip bağırmamak için ellerimle ağzımı kapattım. Gözyaşlarım hiç durmadan şakaklarımdan çimlere akarken acı heryerdeydi ve nefesimi kesiyordu. Derin derin soluklar alırken inleyerek oturmaya çalıştım ve bir kez daha baktım bacağıma. Korkuyla çığlık atıp yeniden yattığımda napacağımı düşünüyordum. Sürünmeliydim ama canım o kadar çok yanıyordu ki kendimde bunu yapacak gücü bulamıyordum. Saniyeler sonra bacağımda başlayan anı ağrı kısa bir anlığına gözlerimi kararttı. Bayılma. Sakın bayılma ! Nefes alıp vermeye devam ederken tekrar doğruldum, bu sefer bacağıma bakmamayı akıl edebilmiştim. Bir elimde ağzımı kapatıp diğer elimle kendimi bahçe kapısına sürümek için uzattım. Eğer o kapıdan çıkmayı başarır ve yoldan geçen herhangi bir insan veya arabadan yardım almayı başarabilirsem, kurtulabilirdim. Ağzımı kapattığım elimi iyice bastırdım. Diğer elimle kendimi çekmek için hamle yapar yapmaz boğuk bir çığlık duyuldu. Bu sesin benden geldiğini anlamam karanlığa kayan zihnimle biraz zaman almıştı. Tekrar denemek için elimi ileriye uzattığımda elimin birkaç santim ötesindeki siyah ayakkabılar korkuyla geri çekilmemi sağladı. Ani hareketim küçük bir çığlığın daha kaçmasını sağladı dudaklarımdan. “Bak bak, burda kaçmaya çalışan bir sıçan varmış.” Dedi keyifle. Güneş yüzünden ben onun yüzünü seçemezken başını kırık bacağıma çevirdi. “Beceriksiz hemde.” Dedi gülerek. Yakalanmanın yenilgisi ve bacağımın inanılmaz ağrısı olduğum yerde titrememe sebep oldu. Güneşin tam hedefiyken aniden donmaya başlamıştım. Gözyaşlarımsa yanaklarımın hiç kuru kalmasını sağlamıyordu. Çınlayan kulağımın arasında ayak sesleri duydum. Ardından etrafım güneşe siper olan bedenlerle doldu, vücudum gölgede kaldı. Daha çok üşüdü. Karşımdaki adamın belinden çıkardığı silahın karanlık gölgesini seçtiğimde sıcak bir yaş daha aktı belkide gömüleceğim bu toprağa. Çiçek açar mıydım acaba ? Silahın ateşlenmeye hazır hale getirdiği sesi duyuldu. Bu kadar. Burada öleceğim. Gözlerimi kapattım. Seni seviyorum anne, ve çok üzgünüm. Ve celladımın sesini duydum. “Bu rezillik neyin nesi !” Etrafımdaki gölgeler bir bir çekilirken başıma silahı dayayan adam bir adım öne çıkıp tiksintiyle beni gösterdi. “Abi. Kaçarsa alnından vurun demiştin, biz de emrini uyguluyorduk.” Dedi açıklayarak. Cehenneme düşmüştüm. Ayrıca şu anda burada ölmemin de kurtuluş olacağını anlamıştım. Çünkü bu adamın elinde ölmekten beter olacaktım. Adam yere yığılmış vücudumdan birkaç adım önünde durdu. Gölgesi dev gibiydi ve beni donduruyordu. Eğer şu anda öleceksem bir çift lafım vardı. Güneş yüzünden kıstığım gözlerimle karanlık, dev bedenine döndüm. “Se..se..Senn..” Ve karanlık bir kez daha hapsetti beni.. ?Devamı gelecek Oylarınızı esirgemeyin bu benim ilk kitabım desteğinizi bekliyorum yanlışım varsa affola ? 

Tags: Kırıkkale #Anne#Ayrılık#Mafya#IIntikam#Tekindegil