1. Bölüm

Dashwood ailesi Sussex’e uzun zaman önce yerleşmişti. Büyük mülk sahibiydiler; evleri arazinin ortasındaki Norland Park’taydı ve nesiller boyu burada gayet edepli bir şekilde yaşamış, civardaki insanların saygısmı kazanmışlardı. Mülkün son sahibi çok ileri yaşa kadar gelmiş, hayatının büyük bölümünde kızkardeşini can yoldaşı ve evinin kahyası olarak yanında bulundurmuş bekar bir adamdı. Ama bundan on yıl önce kızkardeşinin ölümü evinde büyük bir değişim yaratmıştı; kızkardeşinin boşluğunu doldurmak için Norland mülkünün yasal varisi olan ve kendisinin de mülkü miras bırakmayı düşündüğü yeğeni Mr Henry Dashwood’un ailesini evine davet ve kabul etmişti. Yeğeniyle karısının ve çocuklarının eşliğinde yaşlı Bey’in son günleri rahat geçti. Hepsine olan bağlılığı arttı. Mr ve Mrs Henry Dashwood’un onun isteklerine gösterdikleri ve pek öyle çıkarcılıktan değil, ama iyi kalplilikten gelen aralıksız ihtimam ona yaşının tadabileceği her konforu sağladı; çocukların neşesi de hayatına ayrı bir keyif kattı.

Mr Henry Dashvvood’un önceki evliliğinden bir oğlu, şimdiki karısından da üç kızı vardı. Aklı başında, saygın bir delikanlı olan oğlu, annesinin reşit olduğunda yarısı ona kalan büyük servetinden makul bir gelire sahipti. Kısa süre sonra gerçekleşen kendi evliliği de aynı şekilde servetine servet kattı. Dolayısıyla Norland mülkünün sahipliği onun açısından kızkardeşleri için olduğu kadar önemli değildi; çünkü babalarının o mülkü miras almasından onlara düşebilecek payın dışında kızların pek bir çeyizi olamayacaktı. Annelerinin hiçbir şeyi yoktu; babalarının ise elinde topu topu yedi bin poundu vardı, ilk karısının serveti de çocuğuna ipotekli olduğu, ona sadece hayat boyu faiz geliri kaldığı için.

Yaşlı bey öldü; vasiyeti okundu ve hemen her vasiyet gibi sevinç kadar hayal kırıklığı da yarattı. Mülkünü yeğeninden başka birine bırakacak kadar adaletsiz ya da nankör davranmış değildi; -fakat mülkü yeğenine öyle şartlarla bırakmıştı ki değerinin yansı yok olup gidiyordu. Mr Dashvvood mirası kendisi ya da oğlu için olduğundan çok karısı ve kızları için istemişti: -fakat miras oğluna ve oğlunun dört yaşındaki oğluna ipotek edilmişti, üstelik ona araziyi kiraya vererek ya da değerli ormanlarını satarak en yakını olan, gelire en muhtaç olan kişilere bakma imkanı bile bırakmadan. Herşey, babası ve annesiyle yaptığı seyrek Norland ziyaretleri sırasında iki üç yaşındaki çocuklarda olağandışı olan cezbedici özellikleriyle, yarım yamalak konuşması, bildiğini okuma arzusu, kurnaz hileleri ve gürültüsü patırtısıyla, amcasının sevgisini hem de yıllardır yeğeninden ve kızlarından gördüğü tüm yakınlığın değerini hafifletecek ölçüde kazanmış bu çocuğun mülkiyetine verilmişti. Bununla beraber, vicdansız olmak da istememiş ve üç kıza duyduğu sevginin işareti olarak onlara kişi başı bin pound bırakmıştı.

Mr Dashwood’un hayal kırıklığı ilk başta şiddetli oldu; ama mizacı neşeli ve iyimserdi; daha uzun yıllar yaşamayı haliyle umabilirdi ve idareli yaşarsa, zaten geniş olan ve neredeyse hemen işletilmeye müsait bir mülkün ürün gelirinden hatırı sayılır bir meblağı kenara koyabilirdi. Ama gelişi epey geciken servet onun topu topu bir yıllık geliri oldu. Amcasından sonra fazla yaşamadı; son miraslar da dahil, dul eşine ve kızlarına sadece on bin pound kalıyordu.

Hayati tehlikesi öğrenilince hemen oğlu çağrıldı; Mr Dashwood hastalığın izin verdiği bütün gücü ve ısrarıyla

oğluna üvey annesinin ve kızkardeşlerinin bakımını vasiyet etti.

Mr John Dashwood’da ailenin diğer üyelerindeki güçlü duygular yoktu; ama öyle bir zamanda öyle bir vasiyet konuşmasından etkilendi ve onları rahat ettirmek için elinden geleni yapmaya söz verdi. Bu teminat babasının içine su serpti; sonra Mr John Dashwood sağduyu çerçevesinde onlar için elinden ne gelebileceğini düşünecek zaman buldu.

Kalpsiz bir delikanlı değildi, eğer biraz duygusuz, hatta bencil olmak kalpsizlik değilse: ama genel olarak itibar edilen biriydi, çünkü gündelik işlerini görürken usul, adap gözeterek hareket ederdi. Daha sevimli bir kadınla evlenmiş olsaydı daha da muteber bir hale gelebilirdi: -evlendiği zaman çok gençti ve karısına çok düşkündü. Ama Mrs John Dashwood kocasının güçlü bir karikatürüydü; -daha dar kafalı ve bencil.

Babasına söz verdiği zaman kendi içinde muhakeme edip kızkardeşlerinin servetlerini kişi başına bin pound hediye ederek artırmayı düşündü. Sonra gerçekten bu kadarının elinden geleceğine karar verdi. Halihazırdaki gelirine ek olarak yılda dört bin poundu, artı annesinin servetinin kalan yarısını düşünmek kalbini ısıttı ve ona cömertlik yapacak gücü olduğunu hissettirdi. “Evet, onlara üç bin pound verecekti: bonkörce ve gösterişli olacaktı! Bu onları iyice rahat ettirmeye yeterdi. Üç bin pound! böyle kayda değer bir meblağı fazla rahatsız olmadan ayırabilirdi.” -Bütün gün bunu düşündü, sonra art arda birçok gün, ve pişman olmadı.

Babasının cenazesi kalkar kalkmaz Mrs John Dashwood niyetini üvey annesine bildirmeden çocuğu ve yardımcılarıyla çıkageldi. Kimse onun gelme hakkına karşı çıkamazdı; babasının öldüğü andan itibaren ev kocasınındı; ama davranışının nezaketsizliği büyüktü ve sadece sıradan duygulara sahip olsa bile Mrs Dashwood’un durumundaki her kadın için hayli can sıkıcı olurdu ama onun içinde öyle güçlü bir şeref duygusu, öyle tutkulu bir soyluluk vardı ki, bu tür herhangi bir hakaret kimden geliyor ve kime yönelik olursa olsun onun için ağır bir tiksinti kaynağıydı. Mrs John Dashwood kocasının ailesinden kimsenin hazzettiği biri değildi; ama şimdiye kadar durum gerektirdiğinde başka insanların refahı için ne kadar az ilgiyle hareket edebileceğini onlara gösterme fırsatı da olmamıştı.

Mrs Dashvvood bu bayağı davranışı öyle keskin bir biçimde hissetti ve gelinine bunun için öyle içerledi ki, önce büyük kizirim telkinleri onu gitmenin uygun olup olmadığı üzerinde düşünmeye, sonra da üç çocuğuna duyduğu derin sevgi onu kalmaya ve ağabeyleriyle ihtilafa düşmekten kaçınmaya ikna etmese, gelini gelince evi temelli terkedecekti.

Tavsiyeleri gayet etkili olan büyük kızı Elinor güçlü bir anlayış ve sakin bir muhakeme yeteneğine sahipti; daha on dokuz yaşında olsa da bu özellikleri onu annesinin akıl hocası yapıyor ve ona Mrs Dashvvood’un genellikle sağduyusuzluğa varan aceleciliğini, hepsine faydalı olacak şekilde, sık sık dengeleme şansı veriyordu. Harikulade bir kalbi vardı; – davranışları sevecendi; duyguları güçlüydü, ama duygularını nasıl idare edeceğini de biliyordu: henüz annesinin öğrenmediği ve kızkardeşlerinden birinin asla öğrenmemeye kararlı olduğu bir bilgiydi bu.

Marianne’in yetenekleri birçok bakımdan Elinor’dan aşağı kalır değildi. Akıllı ve zekiydi, ama her konuda aceleciydi; üzüntüsü de, neşesi de ölçü tanımazdı. Cömert, sevimli, ilgi çekiciydi: tek eksiği sağduyuydu. Annesiyle arasında çarpıcı bir benzerlik vardı.

Elinor kızkardeşinin tutku aşırılıklarını endişeyle izliyordu; ama Mrs Dashvvood bunlara değer veriyor, destek oluyordu. Başlarına gelen felaketin şiddeti konusunda şimdi birbirlerine cesaret veriyorlardı. İlk başta onları güçsüz kılan ızdırap gönüllü olarak yenileniyor, aranıyor, tekrar tekrar yaratılıyordu. Kendilerini büsbütün kederlerine verdiler; her düşünüşte sefalet duygusunu olabildiğince artırmaya çalıştılar ve gelecekte teselli olabileceğini düşünmeye inatla karşı koydular. Elinor da derin bir keder içindeydi; ama yine de mücadele edebiliyor, kendini ortaya çıkarabiliyordu. Ağabeyiyle konuşabiliyor, geldiği zaman yengesini karşılayıp ona usulünce ilgi gösterebiliyor annesini de aynı şekilde ortaya çıkması ve aynı şekilde dirayetli olması için ikna etmeye çalışabiliyordu.

Diğer kızkardeş Margaret iyi huylu, iyi niyetli bir kızdı; ama Marianne’in coşkusunu onun aklına sahip olmadan şimdiden epeyce benimsediği için, on üç yaşında, hayatının daha ileri bir döneminde ablalarına yetişeceği konusunda umut vermiyordu.

Mrs John Dashwood kendini Norland’ın hanımı ilan etti; kayınvalidesi ve eltileri misafir durumuna düştüler. Yine de onlara misafir olarak gayet kibar davrandı; kocası da kendisi, karısı ve oğulları dışında herhangi birine karşı olabileceği kadar nazikti. Norland’ı evleri gibi görmeleri için ısrar bile etti; Mrs Dashwood’un aklına civarda bir ev bulabilinceye kadar orada kalmaktan daha makul bir plan gelmediği için teklifi kabul edildi.

Herşeyin eski mutluluğu hatırlattığı bir yerde kalmak tam ona göre bir şeydi. Neşe dönemlerinde kimse ondan daha neşeli olamaz, zaten mutluluğun kendisi olan iyimser mutluluk beklentisine ondan fazla sahip olamazdı. Ama

hüzün halinde de hayalleri onu aynı şekilde alıp teselli edilemez bir yere götürüyordu, nasıl sevinç halinde müdahale edilemez oluyorsa öyle.

Mrs John Dashvvood kocasının kızkardeşleri için yapmak niyetinde olduğu şeyi hiç tasvip etmiyordu. Sevgili oğlunun servetinden üç bin pound almak onu feci bir sefalete mahkum edecekti. Kocasına konuyu tekrar düşünmesi için yalvardı. Evladını soymayı kendine nasıl izah edebilecekti, biricik evladını, hem de öyle büyük miktarda? Ayrıca, onun cömertliğinden öyle büyük bir miktar beklemek için Dashvvood kızlarının nasıl bir hakkı olabilirdi, onunla sadece yarım akrabalıkları varken, ki ona göre akrabalık bile sayılmazdı. İnsanın farklı evliliklerden olan çocukları arasında yakınlık olmasının beklenmediği gayet aşikardı; öyleyse niye kendini ve zavallı Henrycikleri’ni mahvetsindi, bütün parasını elaleme verip?

“Babamın benden son isteği,” diye cevapladı kocası, “dul eşine ve kızlarına destek olmamdı.”

“Baban neden bahsettiğini bilmiyordu bence; bahse girerim çoktan kafası gitmişti. Aklı başında olsaydı senden servetinin yarısını kendi evladından alıp millete dağıtmanı isteyemezdi.”

“Belli bir miktar telaffuz etmedi, Fannyciğim; sadece genel olarak rica etti, onlara destek ol dedi, durumları onun zamanındakinden daha rahat olsun dedi. Belki meseleyi tümden bana bıraksa da olurdu. Onları ihmal etmeyeceğimi tahmin ederdi. Ama söz vermemi isteyince vermeden edemedim: hiç değilse o sırada öyle hissettim. Dolayısıyla söz verildi ve yerine getirilmesi lazım. Norland’dan ayrılıp yeni bir eve yerleştikleri zaman onlar için bir şey yapılmalı.”

“Ala, yapılsın, ama bin pound yapılmayıversin. Düşün bir,” diye ekledi, “para gitti mi giden Kızkardeşlerin evlenecek, para da onlarla beraber gidecek. Oysa zavallı evladımıza geri dönecek olsa-”

“Tabii,” dedi kocası, ciddi bir sesle, “o zaman durum değişirdi. Gün gelir, Henry öyle büyük bir paradan olduğu için üzülebilir. Büyük bir ailesi olursa, mesela, bu para çok işine yarar.”

“Hem de nasıl.”

“O zaman belki miktarın yarıya inmesi taraflar için daha hayırlı olur. -Beş yüz pound servetlerine epey bir katkı olur!”

“Acayip katkı olur hem de! Hayatta hangi ağabey kızkardeşleri için bunun yarısını yapar, gerçekten kızkardeşleri olsa bile! Üstelik -sadece üveyler yani! -Ama senin öyle cömert bir ruhun var ki!”

“Bayağılık yapmak istemem,” diye cevapladı kocası. “Böyle durumlarda az yapmaktansa çok yapmak daha doğrudur. Hiç değilse kimse onlar için elimden geleni yapmadığımı söyleyemez: kendileri bile daha fazlasını bekleyemezler.”

“Onların ne bekleyebileceğini nereden bileceğiz,” dedi hanımefendi, “ayrıca ne bekliyorlar diye düşünecek halimiz de yok: mesele, senin ne kadar verebileceğin.”

“Elbette -herhalde onlara kişi başı beş yüz pound verebilirim. Halen, benim ilavem olmadan, anneleri ölünce her birinin üç bin pounddan fazla parası olacak -her genç kadın için gayet makul bir servet.”

“Hem de nasıl: cidden, bak şimdi hiç de ilaveye ihtiyaçları olmadığı aklıma geldi. On bin poundu aralarında bölüşecekler: Evlenirlerse daha da iyi; evlenmezlerse on bin poundun faiziyle gayet rahat yaşarlar.”

“Aynen öyle; dolayısıyla acaba diyorum kızlar yerine hayatta olduğu müddetçe anneleri için mi bir şey yapsam – yıllık gelir gibi bir şey yani. -Bunun olumlu etkisini kızkardeşlerim de onun kadar hissederler. Yılda yüz pound hepsini fevkalade rahat yaşatır.”

Gelgelelim karısı bu plana onay vermekte bir parça tereddüt etti.

“Tabii,” dedi, “bin beş yüz pounda bir anda veda etmekten iyidir. Ama Mrs Dashvvood on beş yıl yaşarsa yine bize olan olur.”

“On beş yıl mı! Fannyciğim, onun hayatı bu paranın yarısı bile etmez.”

“Hem de hiç etmez; ama dikkat edersen, yıllık gelir alan insanlar asla ölmek bilmezler; kadm gayet zinde, kanlı canlı ve daha kırkında bile değil. Yıllık ödeme çok ciddi bir iş; yıl dediğin bir hamlede geçer, yine gelir, kurtulamazsın. Sen ne yaptığını bilmiyorsun. Ben yıllık ödemelerin ne dert olduğunu bilirim; babamın vasiyeti annemin başına üç eski emekli hizmetçiye yıllık maaş ödemesi sarınca annem nasıl bunaldı bilemezsin. Yılda iki kez maaş ödeniyordu; bir de parayı onlara ulaştırma derdi vardı; sonra bir tanesinin öldüğü söylendi, ama meğer öyle bir şey yokmuş. Annem yaka silkti yani. Habire para isteyen olunca, derdi, insan parasının sahibi olamıyor; tabii babamın düşüncesizliği, çünkü öbür türlü para tamamen annemin tasarrufunda olacaktı. Bu durum beni yıllık ödeme denen şeyden öyle nefret ettirdi ki hayatta o işe girmem.”

“Sevimsiz bir şey elbette,” diye cevapladı Mr Dashwood, “insanın geliri her yıl bir delikten gidecek. İnsanın serveti, annenin haklı olarak değindiği gibi, insanın kendisine ait olamıyor. Her kira günü böyle bir meblağı düzenli olarak

ödemeye mecbur olmak katlanılır şey değil; insanın hürriyeti elinden alınıyor.”

“Kuşkusuz; üstelik, karşılığında bir teşekkür bile almıyorsun. Kendilerini güvende hissediyorlar, sen sadece bekleneni yapıyorsun, bu da kimsede minnettarlık yaratmıyor. Yerinde olsam, ne yaparsam yapayım sadece kendi kararımla yaparım. Onlara yıllık ödeme yapmakla kendimi bağlamam. Bazı yıllar kendi masraflarımızdan yüz, hatta elli pound bile kısmak zor olabilir.”

“Çok haklısın şekerim; bu durumda yıllık ödeme olmaması daha iyi olur; arada bir onlara ne verirsem vereyim yıllık maaştan çok daha faydalı olur, çünkü daha büyük bir gelirden emin olurlarsa ilk iş hayat tarzlarını yükseltirler; sene sonunda da bir kuruş paraları kalmaz. Kesinlikle en iyi yol bu. Arada bir elli pound takdim etmek paraya sıkışmalarını önler ve herhalde babama verdiğim sözü de ziyadesiyle yerine getirmiş olur.”

Hem de nasıl. Doğrusunu istersen içimde öyle bir inanç var kı baban onlara para filan vermeni kastetmiyordu. Bence düşündüğü yardım senden makul şekilde beklenebilecek türdendi; mesela, onlara ufak, konforlu bir ev bulmak, taşınmalarına yardım etmek, mevsimine göre et balık göndermek filan. Yeminle söylüyorum ki daha fazlasını kastetmedi; çünkü kastetmesi tuhaf ve mantıksız olurdu. Düşünsene, Mr Dashvvood, şekerim, üvey annenle kızları yedi bin poundun faiziyle ne müthiş bir konfor içinde yaşarlar, ayriyeten her kızın kendi bin poundu var, oradan da ellişer pound alır ve tabii mutfak masrafları görülsün diye annelerine verirler. Toplarsan, yılda beş yüz poundları oluyor; yani, insaf, dört kadın bundan fazlasını ne yapacak? -Gayet ucuz yaşayacaklar! Evi döndürmek ne ki. Arabaları yok, atları

yok, doğru dürüst hizmetçileri yok; yanlarında kimse yok; kuruş harcayamazlar! Bak ne kadar rahat edecekler! Yılda beş yüz! Bence yarısını bile harcayamazlar; senin onlara daha da vermene gelince, düşünmek bile saçma. Asıl onlar sana versinler.”

“Valla,” dedi Mr Dashvvood, “son derece haklısın. Babam benden senin söylediklerinden daha fazlasını istemiş olamaz. Ğimdi daha iyi anlıyorum; onlara olan taahhüdümü dediğin gibi yardım ederek, yol göstererek yerine getiririm. Annem başka bir eve taşındığı zaman onu yerleştirmek için elimden gelen desteği veririm. Ufak bir mobilya hediyesi de o zaman makul karşılanabilir.”

“Elbette,” diye karşılık verdi Mrs John Dashvvood. “Ama yine de bir şeyi hatırda tutmak lazım. Babanla annen Norland’a taşındıkları zaman Stanhill’in mobilyası satıldıysa da bütün porselenler, gümüşler, yatak takımları muhafaza edildi ve şimdi annene kaldı. Demek ki evine taşındığı zaman herşeyi tamam olacak.”

“Bunu mutlaka hatırda tutmak lazım. Gerçekten değerli bir miras! Hatta gümüşlerin bir kısmı bizim kendi takımımıza hoş bir ilave olurdu.”

“Evet ya; kahvaltılık porselen takımı bu evinkinden iki kat güzel. Ayrıca, onların tutabileceği türden bir ev için de fazla güzel, derim. Ama ne yapalım. Baban sadece onları düşünmüş. Ğunu da ilave etmem lazım: babana hiçbir minnet borcun yok, ricalarına karşı hiçbir yükümlülüğün yok, çünkü malum, elinden gelse dünyadaki herşeyi onlara bırakırdı.”

Bunlar karşı konulmaz tespitlerdi. Mr John Dashvvood’un düşüncesine daha önce eksik olan kararlılığı kattılar; ve Mr John Dashwood sonunda babasının dul eşi ve çocukları için karısının işaret ettiği tür komşuluk hareketlerinden fazlasını

yapmanın   çok   yakışıksız   değilse   bile   kesinlikle                   gereksiz olacağına karar verdi.

Mrs Dashwood Norland’da birkaç ay kaldı, aklına yer etmiş her görüntü bir süre sonra aynı şiddetli duyguları uyandırmaz oldu da taşınma isteği duymamaya başladı değil; aksine, neşesi yerine gelmeye başlayınca, aklı kederli hatıralarla üzüntüsünü artırmaktan başka şeylerle ilgilenebilir hale gelince oradan gitmek için sabırsızlandı ve o sevgili diyardan uzaklaşmak imkansız olduğundan, Norland civarında uygun bir yer bulmak için amansız bir arayışa girişti. Gelgeldim, hem konfor ve kullanışlılık isteklerine cevap veren hem de onun beğendiği birkaç evi gelirlerine göre fazla büyük diye ısrarla reddeden büyük kızının sağduyusuna uygun bir yer bulamadı.

Mrs Dashvvood kocasından oğlunun onlar için verdiği ve babasını son dünyevi endişelerinden kurtaran anlamlı sözü öğrenmişti. Bu güvencenin samimiyetinden oğlanın kendisinin duyduğundan daha fazla kuşku duymamış ve güvenceyi kızları adına memnuniyetle karşılamıştı, nasılsa yedi bin pounddan çok daha az bir gelir bile kendisine bol bol yeter inancıyla. Ağabeyleri olması adına da, delikanlının kendi adına da sevindi; iyiliğine daha önce hakkını vermediği, cömertlikten yoksun olduğuna inandığı için pişman oldu. Kendisine ve kızlarına gösterdiği yakın ilgiyi görünce refahlarının onun için önemli olduğuna kanaat getirdi ve cömert düşünceler taşıdığına uzun bir süre iyice inandı.

Tanışıklıklarının başlarında gelinine duyduğu soğukluk onun ailesi içinde yarım sene yaşayıp karakterini daha iyi tanıyınca daha da arttı; Mrs Dashwood’un her türlü nezaketine ya da anaçlığına rağmen, iki kadın o kadar uzun süre birlikte

yaşamayı imkansız bulabilirlerdi, ama öyle bir durum hasıl oldu ki Mrs Dashwood kızının Norland’da kalmaya devam etmesinin gayet önemli olduğunu düşündü.

Durum, en büyük kızıyla Mrs John Dashwood’un kardeşi arasındaki artan yakınlıktı; delikanlı beyefendice, hoş bir adamdı; ablası Norland’a yerleştikten hemen sonra kendilerine tanıtılmış, o zamandan beri de zamanının büyük bölümünü orada geçirmişti.

Bazı anneler bu yakınlaşmayı çıkar dürtüsüyle destekleyebilirlerdi, Edward Ferrars çok zengin ölmüş bir adamın en büyük oğlu olduğu için; bazıları da sağduyu dürtüsüyle engelleyebilirlerdi, ufak bir meblağ dışında delikanlının bütün serveti annesinin vasiyetine tabi olduğu için. Ama Mrs Dashwood her iki düşünceden de hiç etkilenmedi. Delikanlının sevimli olması, kızını seviyor görünmesi, Elinor’un da bu ilgiye karşılık vermesi onun için yeterliydi. Servet farkının mizaç benzerliğiyle yakınlaşan bir çifti birbirinden koparabileceği düşüncesi onun her türlü inancına aykırıydı; ayrıca onun anlayışına göre, Elinor’un meziyetlerinin onu tanıyan herkesçe takdir edilmemesi mümkün değildi.