ZAR TUTMASI

ZAR TUTMASI (önsöz,)

2005, ağustos27

Sonbaharın ilk esintileri geceye karışıyordu. Bir dakikanın içerisinde kimi ölüyor, kimi ağlayarak gözlerini açıyordu. Kimisi de yılların tecrübesini omuzlarına almış adam gibi sigarasının zehirli havasını içine çekiyordu.

Adam umursamazca karşısında diz çökmüş kurbanına baktı. Yalvarırcasına ona bakan, çaresizliği ve pişmanlığı gözlerine vuran, diz çöktürülmüş bir kurban.

Adamın nice kurbanları olmuştu. Elbette olmaya da devam edecekti. Son nefesi teslim olana kadar bu inançla yaşayacaktı.

Adam, zehirli havaya laciverde dönmüş havaya üfledi. Kurban olan adamın sözcükleri kesiliyor, karşısında ki güç sahibine ulaşamıyordu. Hemen yanında duran dostu havlamaya başladığında, adam sakince sigarasının son nefesini yudumladı. Ciğerini yiyen dumanın yarısını yuttu, yarısını teslim etti. Yere atıp üstünü ezdiği izmarit kurban dışında herkes için bir işaretti.

Belinden çıkardığı silah kurban anlayana kadar kalbine saplanıp atan damarları parçaladı. Kurşunun susturulmuş sesi, susturulmuş insanların çığlıklarıydı.

Nefesi nefessizliğe döndü. Adam, öne devrilen bedenin açık kalan mavi gözlerine acımasızca baktı. Rüzgar esmeyi kesmiş, göğe yükselen ağaçlar bir kabusa şahitlik etmişlerdi. Adam, yanında sabırsızca havlaya devam eden köpeğine baktı. Komut geldi, adam arkasını dönüp karanlığa karışmadan hemen önce, ‘’Ye.’’ dedi.

O gece, bir adamın kanı nemli toprağa karışırken aynı diyarda farklı uçtaki adamların kahkahaları arşa yükseliyordu. Bir zaman dilimi içerisinde narin bir kız çocuğu soğuk yatağında sıkıca sarıldığı bedene gözyaşlarını ulaştırıyor, bir oğlan tuttuğu zarları koyu parkeye atıp duruyordu. Kıvırcık saçları alnına düşen kız çocuğu annesinin masalını dinliyor, yırtık urbanının içerisinde büzüşen oğlan dualar ediyordu.

Düzen böyleydi. İyi ve kötü kavramlarının içerisinde sıkışan cesetler. Oysa herkes iyi değil miydi, herkesin kötü olduğu gibi? Bir neyin üflenen çargah notasının huzuru manevi bir lezzete dönüşemeden katledilip acısı sineye çöküyordu. Bir bilmecenin son kelimesi, bulmacanın ilk hecesi. Hayır, şimdi zıttı.  Kaybetti. Kanlı bir avuçta, hilesiz, ilk ve son oyun oldu. Kazanan maktul felahına kavuştu, kaybeden katil felahıyla lanetlendi.

Oysa ki o gece, ve daha nice karanlıklar söylenilen yeminlere, ve çiğnenen sözlere şahitlik ediyordu.  Ve yine şahitti. Satır aralarında gizlenen gerçeklere.

*

01.01.21

güzel bir merhaba olsun.

sevgilerle -esraodediki.