YORGUNUM

Hani Oğuz Atay diyor ya “içimin yorulduğunu hissediyorum” diye işte ben tamda oradayım. Uykuyla bile dinleyemeyecek kadar yorgunum. Öyle bir yorgunluk ki bu ne tek adım atmaya mecalim var, ne bir söz söylemeye. Nefes almak zor gelipte nefes almaktan yorulur mu insan. Ben yoruluyorum. Yoruldum. Çok yoruldum.

Neydi beni bu kadar yoran? Yaşadığım onca şeyin vebali, ağırlığı, suçluluğumu yoksa hiç yaşamadığım ya da asla yaşayamayacağımı bildiklerim miydi? Neydi bu kadar ağır gelen gönlüme? Hayal kurmama bile engel olan neydi? İnsanı yaşatan hayata bağlayan yegane şey hayal kurmak değil miydi? Peki ben neden hayal bile kuramayacak kadar yorgun hissediyordum kendimi. Oysa ne çok isterdim bir hayal denizinde oradan oraya savrulmayı. Katran karası olmuş gönlümü, rengarenk gökkuşağına sarıp sarmalamayı. Gökkuşağının her bir rengine bin bir umut bağlamayı ne çok isterdim. Ama dedim ya yorgunum işte. Düşünmekten, üzülmekten, ağlamaktan, özlemekten, sabır etmekten ve en önemlisi de güçlü görünmekten çok yoruldum. Kanadı kırılmış bir kuş gibiyim. Bedenimi oradan oraya çaresizce sürüklüyorum. Dokunmasın bana kimse istiyorum. Savrulduğum yerde bıraksınlar öylece kalayım.

Kendinden, düşüncelerinden yorulur mu insan? Ben yoruldum. Yüreğimdeki koca boşluktan, yaşadığım mahkumu olduğum yalnızlıktan ve omzuma yüklediğim tüm yükleri tek başıma taşımaktan çok yoruldum. Uyuyabilmeyi becerebildiğim gecelerin sabahında da yorgun uyanıyorum artık. Uykuya dalmadan önce binbir çabayla kurmaya çalıştığım hayallerim bile yormaya yetiyor beni. Yorgun uyuyor yine yorgun argın uyanıyorum işte. Birbirinin aynısı günler ve geceler. İçimde öylesine yorgun bir bekleyiş var ki. Neyi beklediğimi bile bilmiyorum. Öylesine çaresiz bir bekleyiş işte.