Yağmur Aşkı fısıldıyor

  YAĞMUR AŞKI FISILDIYOR 

06.08.2020 

Bir kitap, içimizdeki donmuş denize inen balta gibi olmalı.

                   Franz Kafka 

Yağmur aşkı fısıldıyor… 

Ölümdü sevgilim biliyorum seni sevmek. Ama ben yinede sevdim seni… 

           08.08. 2014 

             Günüydü 

Hayatım bir roman olsaydı sen altı çizilen en özel söz olurdun… 

Bir ilkbahar günüydü Ilık bir rüzgar esiyordu, saçlarımı savuruyordu… Alışverişe yapmalıydım. 

Çünkü akşam gideceğim parti için elbise almalıyım. Sena ‘nın doğum günüydü… 

Artık hava kararmaya başlamıştı. 

Aldığım şarap rengindeki elbiseyi üzerime geçirip aynanın karşısına geçtim üstümde oldukça güzel durmuştu. 

Aynanın karşısında kendimi bir müddet süzdükten sonra. Makyajımı yaptım. İki saatin sonunda artık tamamen hazırdım. 

Evden çıkıp doğum günün olduğu mekana gittim. İçeriye adım atmaz içimde garip bi şeyler oldu. 

Sanki her şey değişecek on sekiz yılık hayatım alt üst olacak gibi… 

Sena geldin mi? Bende seni arıyordum. 

Masal 

Biraz geçiktim malüm İstanbul trafiği. 

dediğimde. Gülerek kolumdan tutup beni, gel seni arkadaşlarımla tanıştırayım. 

Dedikten sonra yürümeye devam ettik. Sena benim en yakın arkadaşım ama onunla aynı okula gitmiyorduk. 

kızlı erkekli bir grubun yanında gider gitmez gözüm camın yanında kumral bir çocuğa takıldı. O kadar düşünceli görünüyordu ki. Gözüm ondan başkasını görmedi. 

Belki görseydi bu kadar yanmazdım. Hiç bilmediğim bir ateşte. 

“Bilseydi nasıl yandığımın yakar mıydı? Yine beni o ateşte…” 

Her şey o gün başladı. Beni içine sürekledi aşkın. kör bir bıçaktı bilemedim. Taki kalbime saplayana kadar… 

Seni gül bahçesi sanmıştım. Ama dikenin hesap edemedim… 

Artık eskisi gibi değilim bıraktığın gibi hiç değilim. Mesela 

Beni bıraktığın sahile kustüm… 

Bizim şarkımızi sildim. Adını silmek kadar zordu ellerim titredi. Görsen gider miydin?

Uzatırmıydın ellini  dört yıldır hiç dinmeyen gözyaşlarıma… 

Öpsen geçermiydi içimdeki bu acı? 

Neden sen sadece içimdeki acı dan ibaret oldun. 

Yapışmak istiyorum yakanda seni kendine getirmek için. 

Gitme… Kal demek istiyorum. 

Ama gittin… şimdi gel sende yine sarılırmıyım boynunda. Öpermiyim seni? 

Bunu yapamayacağım için ölüyorüm.. 

Sen beni uçurumdan itin ve ben dibi boyladım. Şimdi gel sende boş… Çünkü  gururum aşkımdan daha fazla. .. Aşkımı sen aldın giderken. Bende gurur kaldı. Bende bir tek ona sarıldım.. 

Ben mezara girmeden ölmek neydi gördüm… 

Hep mutlu olan ve aşka inanmayan duyguların beni ele geçiremediğine inanan bir kızdım. 

Belkide ben aşka değil sana inandım. 

Sen vurdun beni.. Aşk değil. 

Ben seni sevdim aşkı değil…derdim sonra anladım aşk senmişsin… Her aşkın sonu kanatır .. Sende beni kanatığında öğrendim… 

Artık gülmüyorum. O çok sevdiğin gamzem seni bana hatırlatmasın diye… 

Acıyor… 

Kanıyor… 

Boğuyor… 

Söylesene hiç mi kırılmadı o taştan kalbin beni kanatırken… 

Hiç mi üzülmedin. Çekip giderken… 

Artık her kelimemin sonuna   kocaman bir boşluk bırakıyorum belki gelirde doldurursun içimdeki boşluğu diye… 

Mektuplar yazıyorum. Kaldığım yerden. Bir gün mütlaka okuyacaksın biliyorum. 

Sonları sevmezdim senden önce ama artık. Bir sonu gelsin istiyorum içimdeki bu acının…. 

Sen gittikten sonra artık yağmurlar aşkı fısıldamıyor… 

Artık 

Yağmurlar 

Sadece 

Yalnızlığı 

Fısıldıyor… 

Beni uçuumdan iten adam yine gelsen yine yenilirmiyim sana… Söylesene Yüreğimi peşinden  salanım..

Buraya kadar geldiyse devamında bekle derim