Uğurlar Olsun

Elim bir türlü gitmedi yaşadığım son on sekiz günü yazmaya. Belki en uzun belki de en kısa günlerdi o günler. Bir an kısa bir ana sığmış bir gün derken bir anda asırlar kadar süren sürüyordu.

Her zamanki gibi gitmiştim yine anamı ziyarete. Yatalaktı, babamdan sonra felç olmamıştı ama… Felç gibi yaşamıştı. Dile kolay tam beş yıl sürmüştü yatağa bağımlılığı. Beş koca yıl…

Ne zaman da canı yansa `Emine` diye bağırırdı ben de koşardım anama. Eve gittiğimde ablam dedi yengemin hastalanıp hastaneye gittiğini. Eve geldiğinde elinde covit-19 ilaçları ile gelmişti.

Yüreğime çöreklendi tarifsiz bir acı. Ya ona da bulaşırsa… Seksen sekiz yaşında olan anam dayanamazdı ki bu çağın illetine…

Neredeyse on beş yıldır anneme doktorluk yapan doktora koştum. Koruyucu ilaçlar verdi umutsuzca. Hemen ilaçlarını getirdim eve. Gecikmeden başladık ama… İlaçlar bittiğinde aldım ateşinin yükseldiği haberini. Elimiz de yeni ilaçlarla koştuk ona. Sonra yine… Yine gittik.

Yanından ayrılırken `Kal“ diyen gözlerini görmedi Çerkez damadı. ` Görmedim Çerkez’i bu kadar sinirli, Emine’yi götürdü` demiş yeğenime. Ama o gece geri döndük yanına. Kötüydü ` ben geldim “ dediğimde zorla ışıldayarak bana baktı gözleri. Ferdi sönmüştü ama… sonra anladım ki o gece aslında sönmemiş gözlerinin feri.

O gecenin sabahı `otur yanıma` dedi günler öncesinden “baban öldü, şimdi ananda ölüyor ne yapacaksın Emine` diyen anam. Oturdum yanına. Öğlen namazı geçecekken `geleceğim `desem de izin vermedi. `Beni kapat ta öyle git `diyen anam. Gözlerimiz çevrilirken şaşkınlıkla, o yumdu gözlerini sormayın der gibi.

Ertesi gün yalvardı bana dilleri `Canımı bırak ta gideyim Emine` diye feryat ederken. Canını bırakmamı istiyordu ya… Acı çekerken ne derdim ki; `Bıraktım anam` derken ben de yanımdakilerde ağladı. `Bıraktım anam…` duydu mu bilemem… Galiba duymadı, zira her gözünü açtığında izin vermemi istedi benden. Canını bırakmam izinini.

Seksen sekiz yaşından da olsa insan canı yanarken, yara içindeki ağzının acısından yemez içmezken anasını aramış. Anam `Anaa…` diye feryat ederken `Anama bak ağzım yara oldu baksana `diye yalvardı kendinden habersiz.

Karşısında ben… Yengem sordu `Emine’yi görüyor musun? Diye. `Görüyorum` dediğinde gerçekten beni görüyor sandım. ` Götürsene beni de

Umre ’ye Emine` dedi birden. Hemen yanına gittim. Götürürüm dedim ama… Hemen diye ısrar ederken eliyle gösterdi Kabe’yi. Benim biraz önce oturduğum koltuğu. `Kabe’yi görüyor musun `dedim. hayır cevabını duyabilemez umuduyla. `Görüyorum` dediğinde `Makam-ı İbrahim’i de görüyor musun?` diye sordum merakla. `Çok konuşmada götür beni Kabe’ye` diye kızdı bana. Kucağımızda götürdük bir metre ilerideki koltuğa. Yatırdık. Tam bir buçuk saat. Uyudu… Hiç sesi çıkmadı. Ne ağrısı vardı ne de ben.

Küçük oğlu yurt dışındaydı. Hep bekledi onu. Ama bu illet yol vermedi gelemedi. Aramıştı aklından çıkmayan anasının nasıl olduğunu sormak için. son anlarında dedik. Son günler… `Konuş `onunla dedim `Duyacak seni…` duydu. O konuştu anası ile. Ben onun yerine elini tuttum. `Geldim anam…` derken gözlerinden Recep’ini duyduğu o kadar belliydi ki. Kokusunu alsın diye yanına koyduğumuz kazağından kokusunu almıştı eminim.

Geldi anası neden sonra. Sevinç haber verdi bize anasının geldiğini. Aynı bir çocuk sevinciyle. `Ne dedi anan? Diye sordum, sormamam gerekirken.

`Emine seni bana versin söyle ona` dediğinde, gözümden dökülen yaşlar eşlik etti. ` Verdim anam` diye feryat ederken. Geçti kendinden o an. Rabbine giden kapı açılmıştı sanki. Bizim dünyamızdan göçe hazırlanmıştı.

Anladım artık yola çıktığını gözlerimden benim için akıttığı yaşların benzerini akıttım. ama izin vermiştim acısına dayanamayarak.

İnim inim inledi zavallı anam. o inilti arasında yine derdi kızıydı. son beşiği Emine’si. Aklı ondaydı. Fikri ondaydı. bu seferde gitmek için `anahtarı ver Emine` diye feryat etti. `gideceğim` diyordu da… Başkaca da derdi yoktu sanki. Verdim…

Sabaha kadar inledi. Ertesi gece de inledi. Sabaha kadar.. Derdine derman olamamanın derdi ile yanarken sabaha kadar inledi hayatı boyunca dünyayı boynunda taşıyan kadın.

Cumartesi öğleden sonra acıları artık onu bitirmişti. Ruhunun yaşadığı feryadı bizim kulaklarımız duymaz olmuştu. Arada duyduğumuz `Allah` nidalarından başkaca da kelam yoktu dilinde.

Sadece bir nefeslik candı taşıdığı. Gözlerimizin önünde… Azrail’i bekledi… Bekledi… Pazar günü… İkindi vakti. Öptüm kaderi yazılmış alnından. sonra da kulağına eğilip `İzin istedin ya benden anam… Git anam… İzin verdim sana.. Git… İnan üzülmeyeceğim artık. Mehmet var… Ahmet var… Onlar beni korur kollar…Sen acı çektikçe, derdine derman bulamamak üzüyor beni. Affet beni olur mu anam… Acı çekmeni seyretmekten başkaca da bir şey yapamadığım için.` derken gözümden dökülen yaş ne onun acısına ilaç oldu ne de kimsesiz kızına.

Birden suskun ağzını açtı anam. Elini omuzuma koyan gelinle bir birimize baktık. Dili dönüyordu. Bir şeyler diyordu. `Beni duydun mu anam…` derken `Allah `demeye çalıştığını fark ettim.

Eşimden sonra abim eline Kur’an Yasin okumak için oturdu baş ucuna. Yarısına bile gelmemişti ki… Torun Gelini verdi ağzına bir damla zemzemi. `Hala, babaannem ağlıyor…` dediğinde gidip yanına `Anam sen ağladın mı anam…`diyerek sildim gözlerinden akan yaşı. Sonra öptüm yine çileli alnından. Aradan bir yada iki dakika bile geçmedi…

Ablam, yengeme işaret etti. Bizlerin dilinde tevhit ile son nefesini verdi. Dilinde Hep Allah vardı.

sağlığı yerinde iken asla namazından vazgeçmeyen bir kadındı anam… Cebinde dolu dolu namazı ama Emine’si derdi ile gitti.

Evlatları yıkadı, gelin etti anasını. O kadar güzel bir gelindi ki…

Vasiyetine uyduk. Kapatmadan ayrılmadım yanından. Vasiyetine uyduk. Beş yıl dayanırsa seni babamın üzerine gömeriz diye verdiğim sözü tuttuk ve onu çok sevdiği eşinin üstüne gömdük.

Kırk beşimde babasız, elli yaşımda anasız kaldım. Babam gidince şairin dediği gibi `Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü kör oldum` derdim… Şimdi… Anam gitti ya… Yine şairin dediği gibi `Sol yanım çok acıyor anne.
Hem de her gün acıyor anne her gün.`

Babam, anam ve ahirete intikal eden tüm ana ve babalar için El-Fatiha