Tamirhane

Ankara’nın Ocak ayı soğukluğu herkesin bedenine sanki bir çakıyla kazınmış gibi olsada insanlar bu hayata uzun süredir maruz kaldığından dolayı, onları çok etkilememeye başlamıştı. Bu insanlardan biri olan Rasim Bey, çalan alarm sesiyle uyandı. Saat sabahın altısıydı ve daha gün doğmamıştı. Rasim Bey’in evi sırtını Anadolu’nun uçsuz bucaksız bozkırlarında dönmüştü. Mütevazı bir daireydi Rasim Bey’in ki. Sabah her zamanki
gibi birşeyler atıştırıp çıktı. Apartamanın dış kapısının açma düğmesine bastığı an, Ankara’nın soğuğuyla yüzleşti. Hafif bir kar yağıyordu, ama soğuk kesinlikle hafif değildi. Küçük mavi bir arabası vardı.Arabasıda evi gibi mütevaziydi. Anahtarı çevirdi, ama motor çalışmadı. Yaklaşık dört – beş denemeden sonra arabayı çalıştırmayı başardı. Yolların buzlanması nedeniyle polisler kış lastiği kontrolünü sıkılaştırmış , yollara tuz dökülmüştü. Haliyle çok yoğun bir trafik vardı . Geç de olsa iş yerine varmayı başardı. O ağır soğuktan sonra içerideki sıcaklık bedenine çok iyi gelmişti. Çalıştığı odaya gitti. Toplu bir günaydınlaşmadan sonra, masasına oturdu. Tavşankanı türünden bir çay istedi. Toz şekeri döktü. Tam sıcacık çayından bir yudum alacaktıki, kapı çalındı. Odadaki herkes bu şahsın Müdür Nazım Bey olduğunu biliyordu. Adamın kapıya vuruşu bile son derece itinalıydı. Zaten hep en erken gelir, en geçte çıkan o olurdu. Odadakiler yanılmamıştı. Nazım Bey kapıyı itina ile açtı ve ardından şöyle seslendi: “Rasim Bey, aramanız Konya’da bir okula çıktı. Yarın sabahtan gidin akşamleyin dönün.”
Rasim Bey , yarısı düşüncelerinde, yarısı kendinde olarak cevap verdi:” Tabii Müdür Bey.”

Aslında bu yolculuk hayatını değitirecekti…