Züleyha bir sabah köyden yabancı biriyle ayrıldığında başlamıştı Ferhan'ın hikayesi. Doğduğunda yüklenmişti sırtına tüm günahların bedeli.İlk kez kendi rızasıyla...
Neydi beni ruhumun karanlığını güneşli şiirlerle örtecek kadar çaresiz bırakan?Ellerimden kayıp giden çocukluğum muydu?Çürütülmüş geçmişim mi?
Ve en sonunda elime kalem kağıt alıp nevmit ruhuma aykırı,umut dolu cümlelerle doldurdum sararmaya yüz tutmuş satırlarımı.
Kendimi zifiri karanlığa gizliyorum,benliğimi en pahalı hazineyi saklarmışcasına ruhumun en derinlerine saklıyorum,gözlerini kapatıyorum, kulaklarını tıkıyorum ve "Beni gör."diyorum"Beni duy."
