Süreğen Sızı

Anne!
Duyuyor musun davul çalıyor?
Oysa hayat;

Anılarımızı, an’larımızı çalıyor…

Anne ,

Ramazan geldi biliyorum…
Ama hala masum kardeşlerim ölüyor,

Öldürülüyor

İftar sofralarından ceset kokuları geliyor

Sokaklarda kimsesiz ,

Sahipsiz çocuklar kol gezerken

Evlerde dağıtılan  dijital sevgiler  

Gönülleri heba ediyor…

Anne yüreğim kanıyor,
Çocuklar öldükçe,

Hor görüldükçe

Anne ve babaları öldürüldükçe

Hislerimiz  sömürüldükçe…
Hiç yemek yiyesim gelmiyor

Sahi oruç ne idi anne?

Açlık ne idi
Yalnızca yemek yiyerek mi doyardı insan?
Ruhun açlığı nasıl doyardı?

Sorsam,
Cevap verir misin anne?
Merhamet hangi sinelerde öksüz, yetim kaldı?
Vicdanlarda ki öfke ne ile beslendi anne?

 İnsanlığa  yalvarmak istiyorum
Kinlerini, öfkelerini, hasetlerini  beslemesinler

Biriktirmesinler kederleri ,
Ben küçücük yüreğimle
Bütün oyuncaklarımı, şekerlerimi, harçlığımı  vermeye
Bir daha hiç yemek seçmemeye
Hatta sıcakların tüm kavuruculuğuna

Baharın gelgit karmaşasında

Güneşin soğukluğuna rağmen

Ramazanı ihya etmeye varım anne
Yeter ki  artık

Çocuklar hiç  ağlamasın

Ağlatılmasın anne!..

Betül Güler