SİL BAŞTAN MASUM

SİL BAŞTAN MASUM

Ben Selim,

Ahmet’ten olan, Elif’ten doğan,

Rüzgar’ın dayandığı dağ,Elif’in sığındığı liman.

Sekiz yaşında yalnız kalan,

kendi büyümeden iki çocuğun Baba Kartalı olan.

Şimdi yaralı,masum bir zümrüdü anka sığındı kanatlarımın altına,

yanıp kül olmuş ama küllerinden yeniden doğamamış yaralı bir kuş.

Bundan sonra bütün yönlerde ona çıkar yollarda.

Verda;

Ben masum olanım bu hikayede,

Canı yanan,teni kirlenen,acı çeken ama masum olan benim.Hoyratça canımı acıtan ellere,bedenime sürülen lekeye rağmen masum olan benim.

Ben istemedim,direndim,savaştım,kaçtım ama yetmedi gücüm,koruyamadım kendimi.Yenildim,tükendim kimine göre kirlendim ama masum olan benim.

Affet beni anne artık senin tertemiz emanetin değilim.Yabancı eller değdi tenime,kirlendi mabedim,karalandı annem emanetin.Yüzüm yok artık yanına gelmeye ama sen görüyorsan hala beni biliyorsan yaşadıklarımı bunu da biliyorsundur annem masum olan benim.

Selim;

“Sen benimsin artık Verda,benim masum sevgilimsin.

Benim artık senin mabedin,limanın,sığınağın.Her şeyin benim artık,silerim hepsini teninden,bedeninden,ruhundan,hafızandan silerim bütün izleri.Sen izin ver hepsini unuttururum sana.Sen sadece izin ver bana tut uzattığım eli,inan,güven bana yeter ben senin yerine taşırım hayatın  tüm yükünü.

Sen izin ver benim küçük masumum yakarım tüm geçmişi.Yeter ki gülsün yüzün keserim canını yakanın nefesini.Sen kaldır yerden başını diye bir ömür karanlıkta yaşarım ben.”

“nasıl kıyayım peki ben sana,acımadan nasıl bulaştırayım sana lekemi,olmaz Selim seni de sokamam bu cehennemin içine bırak beni gideyim sen yine tertemiz kal kirletme kendini benimle.”

“Sus söyleme bir daha bunları tertemizsin sen o leke sana ait değil seni bu hale getirenin ama sen bir umut ver bana masumum,dedim ya silerim yakarım bütün o geçmişi,izleri.”