SAYMADIM KAÇ YIL OLDU

Tutulduğu kara sevdadan aklını yitiren delilerimiz , mezara giden aşk şehitlerimiz vardı.

Mezar taşlarında yazardı kimilerinin , “Kara sevdadan öldü. ” diye .

Anadolu , sevda doluydu o zamanlar .

Cevherin kıymetini bilen gönül sarraflarının dükkânlarını açık tuttuğu devirdi o vakitler  .

Mektupların , kibrit kutularının içine sıkıştırılıp ya bir çocukla gönderildiği ya da  geçerken  pencerin önünden , sevdiğinin yolunun üstüne atıldığı zamanlar . Telefon yok , telgraf yok …

Gelen mektupları , önce kıbleye dönerek üç defa öpüp başının üstüne koyduktan sonra açıp okurmuş hep . Sevdiğine olan tazimi , böylesine her şeyin üstündeymiş .

Bu hâl , kızcağızın göz yaşlarıyla ıslanıp hamur haline gelen o son mektubunu alıncaya kadar devam etmiş .

• İşte , ne olduysa o vakit olmuş . Göz yaşlarıyla ıslanıp , okunamayacak hale gelen mektubu açar açmaz  “Allah’ım !” diye bir feryat koparıp , oracığa yığılıverir civanmert yiğit .

Uyandığında başka bir alemdedir. Aklı , yenilmez Aşk Ordularının istilasına uğrayan vücut ülkesini terk edip gitmiştir. Bir daha geriye dönmemecesine. ..

Kasabada duymayan yoktur.  Haber tez yayılır .

Biçare kalan kızcağız da , çok geçmeden uzak diyarlara gelin gider, gözlerinden sel ırmakları akıtarak .

Yıllar da su gibidir akar, gider .

Delikanlı da ihtiyarlamış, saçlarına aklar düşmüştür .

Gittiği günden beri bir kez olsun memleketine gelmek istemeyen o nazenin hanımefendi , “Gül” adını verdikleri küçük kız torununu da yanına alarak , yıllar sonra şehre gelir .

Hayatta olduğunu öğrenmenin sevinciyle sorup soruşturur .

Her gün gelip ,  oturduğu yeri öğrenir. Zaten kasabanın bir tane çay bahçesi vardır ve o hep oradadır .

“Anneannem gönderdi ve çok selam etti sana .” diye söylemesini sıkı sıkı tembihleyerek , getirdiği kırmızı gülü torunuyla ona gönderir .

Olup biteni uzaktan seyreder .

Titreyen elleriyle sigarasını dudaklarına götürürken sürekli ufka baktığını görünce hıçkırıklara boğulur .

HANİ BİR ŞARKI VARDI YA !

Ne kokladım ne bir deste gül derdim ,

Hatırası olmasaydı bu şehri terk ederdim .

Ya bir yerde sızar kalır ya da ölür giderdim ,

Ben ölmeyi istedikçe arttı gönülde derdim .

**************

Hani bir şarkı vardı ya saymadım kaç yıl oldu ,

Yaşamadım ki sayayım sensiz giden yılları .

Dostlar unuttu adımı, aynalar da el oldu ,

Saldığın tomurcuk gülden bildim giden yılları .

**************

Tuttu körpecik eliyle titreyen ellerimi ,

Kırmızı bir gül uzatıp tebessüm etti bana .

Öpecekmiş anneannem tuttuğun ellerimi ,

Koşarken dedi bak orda , çok selam etti sana !

***************

Dedim ey ceylan yavrusu haber eyle yurdundan  !

Hızır mıydı , ermiş miydi bir göründü sır oldu .

Koştum saman çöpü gibi kehribarın ardından ,

Gelir diye beklediğim her günüm asır oldu .

***************

Hadi diyeyim hayaldi , ya elimdeki şu gül  ?

Hayır , hayır ! İki kere deli olmaz bir insan .

Kendi güldü , nesli de gül , gülün ikramı bu gül ,

O gül şehrimizde açmış , şimdi sen de gül ey can !

***************

Bu ne devlet ne saadet , artık gam etmem canı ,

Konuşuyordu taş  toprak , “Bu şehir arzın canı !”

İster sevincinden çıldır, ey bülbül bas figanı ,

Gülün şebnem zamanıdır , terk etme gülistanı !

***************

Yakından bakamam sana uzaktan bir göreyim ,

Ey canıma can katanım , ey gönlümün süruru !

Bastığın yâr eşiğine yüzlerimi süreyim ,

Hasretim , ruhu revanım , sen ey gözümün nuru !

***************

O gün bugündür sorarım , bir bilen var mı diye ,

Ne kendisini gören var, ne de adını duyan .

Şu salınan selvi boylu acep o yâr mı diye ,

Koştum hayalin peşinden o beni derde koyan .

***************

Ya Rab ! Kimseler yanmasın böyle aşkın narına ,

Artık mecalim kalmadı, dayanmaz bu derde kul .

Bildim , sevenler dünyada vasıl olmaz yârına ,

Cennetinde yâr yok ise cennet istemez bu kul !