Şansın Böylesi

Ben Gözde Gündoğdu…

Babasının gözde tek kızı.
Annesinin ilk göz ağrısı..
.
.
.
Tabi durumlar bundan sonra biraz karışmış olabilir.

Durun !…
Size hikayemi en baştan anlatayım;

Hayatı boyunca şans kelimesinin ne anlama geldiğini bilmeyen, tam şanslıyım dediğim anda muhakkak bir hayal kırıklığı yaşayan, hatta şans kelimesini sözlükte dahi baksam   bulamayacak bir genç kızım.

Şimdi siz bunda ne var diyorsunuz dimi ? Ne yok ki..
On sekizinci yaş günüme kadar çevremde ki herkese kendimi bir yaş daha büyük söyleyip, artık büyümek istediğimi belli eden bir genç kızdım. Ta ki, hızlı geçen yıllara söverek yirmi beş yaşıma girene kadar. Gerçi ben kendimi hâla on sekiz yaşında görüyorum. Şunuçta ne demiş Şair; ” İnsan olduğu yaşta değil, hissettiği yaştadır.”  Peki bu söz anneme söker mi ?Tabii ki de sökmez !
Onun gözünde ‘Ev de kalmış genç kızlığa terfi ettim..’ Annem ve babam demişken,  hemen onları da size tanıtayım.

Annem Selma; on parmağında on marifet olan ve Annanemin dediğine göre eğer dedem okumasına izin verseymiş, şuan garanti Vali olacak potansiyele sahip, tam bir Karadeniz kadını.

Babam Şevket; tam bir Karadeniz uşağı.Karadenizin hırçın dalgaları gibi yeri geldi mi dalgalanan, yeri geldiğinde ise Karadenizin yağmuru gibi sakin olan, İstanbul Emniyetinde Başkomiser kendisi.

Annem ve Babam görücü usulüyle evlenip, sonradan birbirlerine aşık olan şanslı ve mutlu çiftlerden. 25 sene önce davullu, horonlu güzel bir düğünle evlenmiş ve Babamın tayini yüzünden güzelim Trabzon’dan kalkıp İstanbul’a gelmişler.
Şuan ki oturduğumuz asırlık mahallede, apartmanımızın ismi gibi huzur dolu yuvamıza yerleşmişiz.

Aradan geçen 5 aydan sonra ise mutluluk kaynakları olan ben düşmüşüm annemin rahmine. İçerde yatmak zor iş. Birde benim gibi kapalı alan fobiniz varsa, daha da zor.
O yüzden peşin hükümden 9 ay yatacağım  anne karnından. Erken terhisle 7. Ayda dünyaya hızlı bir giriş yapmışım.

Sanırım şuan aceleci olmam erken doğumdan kaynaklanan, küçük bir pürüz. Aman canım neyse… Küçük pürüzleri çok da takmamak lazım.

Aradan yıllar geçmiş ve ben artık 6 yaşıma girmiştim. Evin tek gözdesi, prensesi o zamanlar bendim. Ne istersem yapılır, ne istersem alınacak kadar şımartılırdım. Aynı apartmanda oturduğumuz karşı komşularımız Gülten teyzem ve Hasan Amcamın kızları, yani benim en yakın arkadaşım ve dostum Feyza’nın kardeşi olacak haberi, bütün herkesi mutlu ederken ben ve Feyza aynı fikirde değildik.

Feyza bütün gün ağlamış kardeş istemem diye apartmanı çınlatmıştı. Tabi ben içten içe hâlâ evin tek kızı olduğum için mutluydum. Daha sonradan kendime hakim olamayıp Feyza’nın bu durumuna gülmüştüm.
İşte asıl olanlar, o zaman olmuştu…

Tam 2 ay sonra annemin de hamile olduğu haberiyle resmen sarsıldım. Feyza ise bu 2 ay içerinde kardeşi olacağına kabullenmiş, hatta artık gelsin diye tutturur olmuştu.
Tabii olan bana oldu. Ne demiş Atalarımız;
‘ Gülme komşuna, gelir başına ‘

Resmen sözler bana söylenmiş gibi kapak olurken, bu sefer ben kıskançlık krizine girmiş,  kardeş istemem diye tutturmuştum. Yeni doğacak kardeşime alışmak ve onu kabul etmek için  3 ay boyunca babamdan çeşitli rüşvetler aldım. Çocuk aklı işte, gelen oyuncakları görünce artık bir kardeşim olacağına kabullenmiştim.

Ta ki Trabzon’dan gelen telefona kadar !

Ben oturma odasında barbie bebeklerimle oyun oynarken, annem ise mutfakta yemek yapmakla meşguldü. O sırada çalan ev telefonuyla bebeklerimi bir kenara atıp annemden önce telefonu açmak için koştum. Sehpanın üzerinde olan telefonu açmak için ilk önce annemin bitmek bilmeyen sevdası, dantellini telefonun üzerinden çekmem gerekiyordu. Bende aynen öyle yaptım. Danteli tutup yere atarken telefonu hemen kulağıma dayadım.
Ben daha “Alo” diyemeden babannem kendi ağzıyla, müjdeli haberi bana ilk veren kişi olmuştu. 
Ne müjdeydi ama!

“Kiuz gelun, iküz uşaklara gebeymüşsün. Dün Uşağım beni aradi müjdeledü. Çok sevundum! Hayırli olsin uşaklarun.”

Babannem’in bana yanlışıkla verdiği haberle, ağzım adete iki seksen açılmıştı.

Karadeniz insanı sıcak kanlı olduğu kadar ileri gelen yaşlıları, yani babannem gibi olanlar, oğlan çocuklarına daha düşkündü. Sağolsun babannem de beni de çok severdi, ama dediğim gibi bir tane de olsa babamın soyundan bir oğlan çocuğu istiyordu ki- duası kabul oldu ve annem ikiz bebeklere hamile kaldı. Tabii ben ikiz bebek müjdesiyle kıskançlık krizine tekrar girdim. Gerçi bu durum o zamanlarda benim için zarardan çok yarar oldu. Çünkü aldığım rüşvet bir iken, iki olmuştu.

Tabii ki Kinder Sürpriz gibi yumurtlayan anneme 2 ay boyunca tripler attım.

 Küçükken herkes masumdur.
Bende masumdum işte. Yoksa çizgi filimde izlediğim gibi leyleklerin çocuk getirmediklerini nereden bileyim. Tam 10 ay boyunca her gün öğle saatlerinde, elimde ki sapanla balkonda leylek bekledim. Güya leylek bize gelmeden ben leyleği vuracağım, o da çocukları getiremeden kaçacak.
Allahım.. Akla bak !

Bu arada evet, tam 10 ay ! Ben 7. ayda dünyaya gelirken. Erkek kardeşlerim uyuşuk olduklarını belli ederek 10. ayda dünyaya geldiler. İsimleri,
Metin ve Tekin oldu.

Eve ilk geldiklerinde kapıda ben karşıladım. Zaten eve ilk gelen ziyaretçilerimiz aile dostlarımız;  Zehra teyzem, Hasan amcam , Feyza ve onun daha 3 aylık olan kardeşi Buğra olmuştu. Ve ben artık bir ABLA olmuştum.

Kardeşim olursa eğer,
‘ benim konumum ne olur ? ‘ diye aklımı kurcalayan hayatı bana zehir eden o uğursuz düşünceler, aslında hayatımızda değişen hiçbir şeyin olmadığını ve sadece ailemizin daha güzel genişlediğini fark etmemle son bulmuştu. Tabi bu durum her gece ağlayan Metin ve Tekin’in uykumun içine etmeleri gerçeğini değiştirmemişti. Hâla evin tek kızı olduğum durum değişmez iken, üzerine bir de abla rütbesine terfi etmiştim.  Ve bundan sonra benim hikayemin başlığı bununla birlikte değişti.

Ben Gözde Gündoğdu…

Babasının Prensesi.
Annesinin ilk göz ağrısı..
Erkek kardeşlerinin biricik ablası…

Tags: #Şans #İkizler #Mizah#Komedi#Dostluk#Aile#Kardeşlik#Aşk