Şairle Bir Gece

Yazmaya yeni başlayıp bu büyülü dünyaya yeni giren bir yazar adayı olarak yazarlar hakkında olan tüm söyledikleriniz doğru. Kendi hayalinde yarattığı tüm karakterlerini yüzlerini görmediği seslerini duymadıkları halde hayatlarının tam merkezine alarak kendi dört duvarları arasında yeni bir dünya kurarlar. Canı acıyan karakterine üzülüp için yanarken, sebepsiz yere çekip giden karakterini de bir kaşık suda boğmak isteyebilir mesela. Yani ben öyleyim en azından. Kendi hayal dünyamda yarattığım tüm karakterleri öyle içselleştiririm ki çoğu zaman yazarken akıp giden gözyaşlarımın bile farkında olmam. Yazarlık ile şairlik arasında ki en büyük fark bu olsa gerek. Şair kişisi bir anda gelen duygu yoğunluğu ile oturur ve duygularını kaleme dökerek dizelerini yazar. Son mısrayı yazar noktasını koyar ve biter. Başka şiirleri yazmak başka hayatlara dokunmak için bekler. Oysa bir roman yazarı bazen tek bir satır için bile günlerce bekleyebilir. Çünkü yazarlık bence devamlılık gerektiren çok büyük bir sorumluluktur. Bir şair şiirini iki satırda bitirebilir anlatmak istediğini anlatır ve gider. Oysa roman yazarlarının böyle bir lüksü yoktur. Okurlarının hayal dünyasına yerleştirdiği o karakteri ilmek ilmek işlemek zorundadır. Okurlarının hayal dünyasında yaratığı o karakteri en güzel ve özel yerinde ben artık sıkıldım yazmıyorum burada bitsin diyemez. Yazdığı yarattığı o karakterleri sonuna kadar yaşatmak zorundadır. Bunu kendisine kalemine umut bağlamış okurlarına borçludur. Bence hiç bir yazar sonunu getiremeyeceği devam ettirtmeyeceği hiç bir yazıya başlamamalı. Yazar ile şair arasındaki en büyük farkta bu olsa gerek. Biri kafasına estiği gibi iki satır yazıp burada bitti derken diğeri kalıp kaleminin son damlasına kadar bu hikayeyi yazmak zorundadır. Demem o ki yazarlığa özenen şair arkadaş eğer başladığı hikayenin sonunu getiremeyeceğini düşünüyorsa eğer hiç bulaşmasın bu işe. Kendi dünyasında şairliğini yapmaya yazdığı mısralarında yaşamaya devam etsin.
Emeğinize sağlık…