PİRAYE

Piraye’ye hoşgeldiniz.
Ufak bir aşk hikayesi okumak için hazırsanız ekranı yavaşça aşağı doğru kaydırın:)

Başlangıç saatini yazmayı unutmaaaa .d

              *************

Annemin dur durak bilmeyen ağlayışlarına bir kez daha oflayarak cevap verdim.

“Ya anne yeter ama. Ölüme gitmiyorum ya. Üniversite  okuyacağım sadece. Hayallerimin peşinden gideceğim” dedim.

Yaşlı gözlerini silip,

“Ah kızım niye burada okumuyorsun da kalkıp İstanbullara gidiyorsun” dedi.

Anneme biraz daha yaklaşıp gözlerinde ki yaşları sildim,

“Hayallerim orada çünkü annem. Haydi ağlama artık uçağım kalkacak aklım sende kalmasın” dedim.

Kafasını sallayarak beni onayladı. Sıkı sıkı sarıldım anneme. Kokusunu bolca içime çektim. Özleyecektim onu. Çok özleyecektim biliyordum ama hayellerim her şeye değer. Herşeye…

Annemle vedalaşıp uçağa bindim. Bir kaç dakika sonra uçak havalmaya başladı. Gözlerimi dinlendirmek iyi olacak diye düşünüp kulaklığımı taktım .

Ben Lavin Göker. Doğduğum günden beri Şanlıurfa da yaşıyordum. 20 yaşına yeni girmiştim. İkinci yılımda Beykoz Üniversitesi Edebiyat fakültesi Sosyoloji bölümünü kazanmıştım. Annem hiç bir zaman Istanbul’a gitmemi istememişti çünkü babam annemi terk edip İstanbul’a yerleşmişti. Ben babamı çok severdim. Kim sevmezdi ki. Her kızın ilk aşkı babası olurmuş. Benim ilk aşkım da babamdı. Ama o, ben 8 yaşındayken gitmeyi tercih etmişti. Bildiğimiz üzere de mutlu bir yuvası ve bir de oğlu vardı. Tek çocuktum ve bu yüzden annemi bırakıp gitmek çok zor olmuştu.  Ama ne olursa olsun, kim ne derse desin babam bana hayallerimin peşinden gitmemi öğretmişti ve ben öğrendiğimi uygulamaktan asla bıkmayacaktım.

Edebiyat bölüm seçmiştim çünkü kendimi bildim bileli edebiyatla ilgim vardı. Okumaya aşık olduğum kadar yazmaya da aşıktım. Kitapların arasında boğulmak ölümü değil huzuru getiriyordu. Huzur kitap kokusuydu. Huzur edebiyattı.

Bir kaç saatlik yolculuktan sonra akşama doğru 18.00 civarı İstanbul’a varmıştım.

Uçaktan inip havaalanından dışarı çıktım. Biraz ilerleyip anayola çıkıp taksi bulmak istemiştim ama İstanbul’lu insanların yoğunluğu gözümü korkutmuştu.
Daha önce buraya tek bir kere gelmiştim o da annemle birlikte kayıt için ve ev tutmak için gelmiştik.

Yavaş adımlarla anayola çıkıp taksi çevirdim. Evimin adresini taksiciye bildirip kafamı cama yasladım.

Yalnızdım, bir başımaydım ve burayı hiç bilmiyordum.
Okul okumak için geldiğim bu koca şehir de kim bilir belki babamı da bulurdum.

Taksiye ücretini ödeyip, eski ama sağlam olan binanın önünde durdum. Elimde bir bavul ve bir koca çanta vardı. Yüküm ağırdı ve yardımcı olan da yoktu. Bir an evvel birlikte yolda yürüyecek bir arkadaşa ihtiyacım vardı. Yol arkadaşına…

Şuan anlıyordum ki benim savaşım daha yeni başlıyordu. Ve ben bu savaşı kazanmadan asla pes etmeyecektim.

                   ******************

Bölüm sonuuuu

Bölüm kısa oldu maalesef ama geldi önemli olan o .d

Yeni bölüm çok çok kısa süre içinde gelecek. Ben bu kurgu için aşırı heyecanlıyım. Eğer istediğim gibi ilerlerse harika olur.

Vote vermeyi ve bize destek olmayı unutmayınnn

Haydi bakalım herkes fikirlerini yorumlarda buluştursun ?

Mine Baltacı

Tags: #kayanyıldızım #kitap #kitapyorumu #ky #minebaltacı #nazımhikmet #okudum #okudumbitti #piraye #yazokur edebiyat Gençkurgu