Özgür ruhlu ama gerçeklere tutsak biri

23 yaşındayım ama bu yaşıma kadar hiçbir yaşımı yeterince hissedemedim. Çocukluktan başladı benim hikayem ve devam etti durmaksızın herkesin olduğu gibi.. Durup düşündüğüm de çocukluğuma bile dönmek istemiyorum bazen. Aslında kötü şeyler yaşamadım yaşanan şeyler kötüydü ama ben hiçbir zaman ana kahraman olmadım. Sadece oyuncaklarıyla ve odasına kapandığı zaman mutlu olabilen bir çocuktum. Bana o yaşta kimseye güvenmemeyi, inanmayı öğreten insanlar vardı hayatımda. Küsmek ne demekti? birine kırılmak, üzülmek,onu yok sayabilmek ne demekti? Ben on yaşımda bunları öğrenmiştim belki de. Dengesizlik içinde dengemi bulmaya çalıştım hep. İnsanların kahkaha attığı şeylere bazen mimik oynatmadım. Sorular sordular,yargıladılar,dalga geçtiler,dengesiz dediler, anormal dediler ama ben hiçbir zaman normal olmadım. Ben hiçbir zaman onlar gibi olmadım. Kafamın içinde dönüp duran düşüncelere hakim olamadım, kararlarımı sakın kafayla alamadım. İki kere düşünmem gerektiğini çok geç anladım belki de. Ama tüm kötü şeylere rağmen durup gülebildim, hatta bazen anlamsızca kahkaha attım. Kendime öfkem dinmedi hiçbir zaman, kendimle olan iç savaşım bitmedi. Galip gelmeyi çok isterdim ama bir türlü mağlup oldum her defasında. İnsanlar beni özgüveni çok yüksek biri olarak görüyorlar ama ben yeri geldi kalabalık bir yerden geçmemek için yön değiştirip daha uzun yol gittim. Hatta bazen gitmekten vazgeçip geri döndüm. Paranoyak olmaya başladığımı düşündüğüm zamanlar oldu. İnsanlar bakışlarından rahatsız olduğum zaman gözlerimi onlara dikip bunu göstermek yerine yere bakıp kendimden utandığım zamanlar oldu. En kötü yanlarından biri neydi diye soracak olursanız eğer, önemli bir şeyi düşünürken bile başka düşünceler beynimi kemiriyordu daima. Olumsuzluklar içinde ki olumluyu bulmaya çalıştım hep ama sonradan anladım ki olumlu olmamı sağlayacak ruha sahip değilmişim. Ben, benim ruhum özgür diye bağırırken birileri çıkıp sen birilerine tutsaksın, kendine bile ait değilsin dediği an kendi hikayemde olmadığımın farkına vardım. Evet kendi hikayemde bana yer yoktu. Kalabalıklardı ve ben bir yere dahi sığamıyordum…