Ölüyorum

Ben,
Toprağın esmer şimşeği
Harfsiz şiirlerin sesi yani
Sencil şehirlerde yürüyen
Ve sızlayan,
Her gün doğumunda…

Asâ vurulan yürekler
İkiye bölünen aşklarım
Ve yüzümde kırık hatıralar
İçimin kutuplarındaysa
Gerdanı çizilmiş kuşların
Öksürük nöbetleri var
Kanat çırptıkça serçeler
Çaresizce susuyorum
Ve yağmur yağıyor…

Ben,
Ateşten bir yazgının
Kehribâr kıvılcımı
Anlasana,
Titriyorum her nefeste
Ipıssız gecenin koynunda
Isıtmıyor beni güneşler
Yardım et bana nolur
Üşüyorum…

Sokakları süpüren ismim
Ve intihar eden gururum
Bahar kokulu bakışlarımda
Vuruluyor ceylanları umudun
Hadi ne duruyorsun
Gel ve sığın yorgun gövdeme
Görmüyormusun
Eriyorum…

Ben,
Sen giderken yalınayak
Gölgene ağlayan çocuk
Ayak bastığın topraktan
Daha çok ezildi kalbim
Yanmak ve hep yanmak
Sonsuzluk gibi bu elem
Alıp başını benden
Gitmiyor…

Saçımdan dökülen ömrüm
Ve yok olan umutlarım
Kanım kaynamıyor artık
Çoktan yitirdim baharları
Başını kaldırda bak
Gökyüzünde ağlayan yıldız
Aynası olmuş gözlerimin
Kimseler bilmiyor ama
Sürüsünü kaybetmiş kuş gibi
Ağlıyorum…

Ben,
Sensizliğin sonbaharında
Kuru yaprak gibi yere düşen
Ve tabutu bile çakılmayan
Ganimet bildiğim diyarlardan
Alıp başımı gidiyorum artık
Gelme sakın buralara
Uğrama sessizliğime
Ve kanatma yalnızlığı
Anlamıyormusun
Ölüyorum…