Mihrimah

Keyifli okumalar…❤

Umarım sır tutmada iyisindir

Sır tutmada iyi olduğunu söyle

Bilirsin ben kimseye güvenmem

Kimseye güvenmediğini biliyorum

*Selena Gomez-Cashmere Cat-Troy Lanez/ Trust Nobody 

?

01.01.2017/00.04 (Buenos Aires)

Hayat bazen planladığımız gibi gitmezdi. Her şey düzeldi derken önümüze bir engel çıkarırdı. Bazı engeller, çok can yakardı. Benim karşıma çıkan engel canımı yakıyordu ama sadece benim değil, ailemin de canını yakacaktı. Hatta onların canı daha çok yanacaktı. 

Gelen mesajın ardından bir plan yapmıştım ve bu plana sevdiğim bir insan da dahildi. Turna, elindeki yemeklerle masaya yaklaştı. “Emin misin?” diye sordu. Yüzünde karmakarışık bir ifade vardı. Korku, hüzün, telaş… “Eminim.” dedim kararlılıkla. Ben bunu yapmazsam bir kıyım gerçekleşecekti. “Her şeyi hazırladım.” dedi iç çekerek. “Bana güveniyor musun?” diye sordu. Cevabı duymaya ihtiyacı varmış gibiydi. 

“Daima ve sonsuza kadar.” dedim zorlukla gülümseyerek. Ruhum emilmiş gibiydi. Bu zamana kadar tek amacım iyi hissetmekti. Artık sadece hissediyordum, iyi veya kötü. Ruhsal olarak çökmüş ve bir daha toparlanamamıştım. Yaşamıma devam etmek için iki sebebim vardı ve onlar için hem yaşamıma devam edecek hem de bu planı uygulayacaktım. Onları korumak için, onları terk edecektim ve zamanı geldiğinde geri dönecektim. 

“Sence,” dedi Turna tereddütle. “bizi affedecekler mi?” diye ekledi. Korkuyordu. Ben de korkuyordum. “Yahya kıyamaz sana. Affedecektir.” dedim. Gözümden bir damla yaş aktı. “Baran’ın beni affedeceğini sanmıyorum.” diye devam ettim. “Belki onun sayesinde affeder.” dedi Turna hafifçe gülümseyerek. “Bilmeyecek.” dedim hızla. “Öğrenmeyecek, vakti gelene kadar söylemeyeceğiz.” diye devam ettim. Gözlerimden akan yaşlar durmadığı gibi sesim kısılıyordu. İçimde bir korku vardı. Kendim için değildi. Bu savaş bitene kadar, o korkuyla yaşayacaktım. 

Onları korumak zorundaydım. 

Turna’yla birlikte yemekleri yemeye başladık. Nefesimin daraldığını hissettiğimde yemek yemeyi bıraktım. Turna da yemek yemeyi bırakmış nefes almaya çalışıyordu. “Bu delilik.” diye mırıldandı. “Seni de buna dahil ettiğim için üzgünüm.” diye mırıldandım. Bakışlarımı tavana çevirdim. Nefesim kesilmek üzereydi, kalp atışlarım yavaşlamıştı ve sanki damarlarım patlayacak gibiydi. “Bizi affedin. Ne olur, bizi affedin.” diye mırıldandım. Sağ gözümden bir damla yaş daha düştü. 

–

01.01.2017/00.26 (Buenos Aires):

Mavi gözler, balo salonunda telaşla geziniyordu. Rana’nın bir saat önce gelmiş olması gerekiyordu. Yahya koşarak yanına yaklaştı. “Ben yanlarına gidiyorum, geliyor musun?” dedi merakla. Telaşlı bir hali vardı. Başını aşağı yukarı salladı, Baran Baladın. 

Birlikte eve girdiler. Yemek odasının ışıkları açıktı. Baran hızla oraya ilerledi. Yahya, ne olur ne olmaz diye düşünerek, mutfağa ve salona bakıyordu. Baran yemek odasına girdiği anda kalakaldı. Sevdiği kadın ve en yakın arkadaşı masaya başlarını koymuşlardı ama uyumuyorlardı. İkisinin de burnundan ve ağzından kan geliyordu. Baran korkuyla Rana’ya yaklaştı. Masanın üzerine dağılan saçlarını toplayıp omuzlarından sarkıttı. “Rana.” diye fısıldayıp ona doğru eğildi. Elini, nabzını ölçmek için, Rana’nın boynuna götürdü. Nabzı zayıftı. Yahya da odaya girmiş ve hızla Turna’nın yanına gitmişti. 

“Nabız yok!” dedi Yahya korkuyla. Hemen telefonuna sarılıp ambulans çağırdı. Baran ise artık geç olduğunu anlamıştı. Sessizce ağlıyordu. Sevdiği kadının kokusunu içine çekerek ağlıyordu. Bilmiyordu ki hayatın ona çok güzel bir sürprizi olacaktı. 

—-