MAZİ

MAZİ

Yanıktı teni, buruşmuştu elleri,

Titrekti sesi, acılıydı sözleri,

Yasaktı gri, bulmuştu rengini,

Pembe idi ismi, mai idi rengi.

Kaşları çatıldı andı maziyi,

Vardı bir delikanlı, tutmuştu elini.

Boyu selvi, kendisi pek yiğit idi,

Çamaşır asar iken görmüştü Pembe’yi.

Takılmış peşine, bizimki atmış mendili,

Gencin kalbinde kor, kızın kalbinde imiş sevgi.

Bir gün kuyu başında buluvermiş Pembe’yi,

Demiş “hazırlan, alacağım seni”.

Kızcağızı vermediler delikanlıya,

“Başlık yoksa unut kızı” dediler.

“Acep pul silemez yürekteki sevdayı”,

“Aşk sözlerini güzelleştirir, cebini değil” diye yanıt verdiler.

“Pembe yaşayamaz bensiz, bırakın tutayım elini”,

Delikanlıyı yaka paça attılar dışarı,

Genç kız oldu yaralı sevdalı,

Geceleri yaktı acılı türküleri delikanlı,

Pembe ise sabahları tuttu aynayı.

Ansızın görücü getirdi babası,

Beş çuval buğdaya sattılar genç kızı.

Duydu haberi, yıkıldı delikanlı,

Vurdu elini masaya “o benimdir” dedi.

Bir gece ansızın dayandı penceresine,

Pembe gelince atışmaya başladı delikanlı.

“Oy derindir yaram, sevdiğime yan bakmaya kıyamam,

Babası verecekmiş bir ecnebiye vah gülüm ben dayanamam.”

“Senden gayrı mecnûn bulamam,

Aşk şûlesi derindir, başka kalpte duramam,

Düşmanımdır ecnebi, elin otağında yaşayamam.

Uzat ellerini kaçır beni, başka sevdaya tutulamam.”