KELEK

BU HIKÂYEDEKİ KİŞİ VE KURUMLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA HİÇBİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR.

Yetişkin içerikli ve sıradan olmayan hikâyelerden hoşlanmıyorsanız lütfen başlamayın. Psikolojinizi etkileyebilecek satırlarla karşılaşabilirsiniz, her ihtimâli göz önünde bulundurarak baştan uyarımı yapmak istedim.

K E L E K tanıtım videosu için Youtube’ta “Ters Köşe” kanalına bakabilirsiniz.



Soğuk ve bir o kadar da karanlık olan bir kış akşamı, eski gecekondunun kapısında ki bozulmak üzere olan zil, üst üste üç kez çaldı. Bakışlarım anında kapıya kaysa da, rüzgarın uğultusuna karışan zil sesini bir süre daha oturduğum yerden dinledim. Bir dakika aralıklarla üç defa tekrarlanan bu sesler hiç hayra alamet değildi. Alacaklılar kapıya dayanmış olmalıydı. Aksi takdirde bu denli ısrarın başka bir açıklaması olamazdı.

?

Ormanlık alana girdiğimizde tedirgin şekilde arkamı dönüp, ellerimi arka koltuğa yaslayarak camdan peşimizde olan siyah minibüse baktım. En azından Ayşe’nin henüz yakınlarımda olmak içimi ferahlatmaya yetti. Önüme dönüp derin bir nefes alarak ellerimi kucağımda birleştirdim. Araba aniden durduğunda bakışlarımı yanımda put gibi oturan Kamelya’ya çevirdim.

“Yolun bundan sonrasını bensiz devam ediyorsun.”diyerek bakışlarını gözlerime çevirdi. Yüzünde içten gülümsemesiyle elimi ellerinin arasına alıp okşayarak, “Kardeşini merak etme, söz veriyorum ona çok iyi bakacağım…” dedi. Gözlerini sıkıca kapatıp açarak bana güven verir cinsten gözlerime derince baktı.

Hüzünlü gözlerimle ona bakarken sertçe yutkunup başımı onaylar anlamda salladım. Kamelya konuşmayacağımı anlayıp, benden izni aldığında elimi bırakıp arabadan yavaşça indi. Kapıyı kapatıp siyah gözlüklerini gözüne takarak camdan bana baktı ve hemen ardından yüzündeki gülümsemeyi sildi.

Yan dönüp arkadaki minibüse doğru ilerlediğinde bakışlarımla onu takip ettim. Siyah minibüsün kapısı açıldı ve Kamelya minibüse bindiğinde, kapı hemen kapandı. Aynı anda iki arabanın da motor sesi yükseldi, fakat benim içinde olduğum araba yola devam ederken, Kamelya’nın ve Ayşe’nin içinde olduğu siyah minibüs, ormandaki bir yola saparak, hızla gözden uzaklaştı.

Kolumdaki hiçbir zaman çıkarmadığım anneannemden yadigâr olan saate bakıp, sıkıntılı bir soluk vererek kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Artık gerçek anlamda dönüşü olmayan o yola sapmıştım ve ormanın bitiminde bir açıklıkta ki evin sınırlarına girmiş bulunmaktaydım.

Eve yaklaşırken Kamelya’nın söylediklerini hatırladım. Bana sadece nişanlısı hakkında bilgi vermiş olması garipti. Sonuçta ailesinin yanında pot kırma ihtimâlim vardı ama o sadece nişanlısı Atilla hakkında bilgi vermişti. Söylediğine göre Atilla’nın heybetli bir görüntüsü var ve bu yüzden onu gördüğümde ürkmemem için beni uyardı.

Nasıl bir heybete sahip olabilir ki? Kamelya gibi güzel bir kızın âşık olduğu adam, büyük ihtimâlle yakışıklı, genç bir adamdır ve bence kesinlikle mübalağa ediyordu.

Evin geniş bahçesinden içeriye girerken, bahçedeki korumaları görmemle normal karşılamaya çalışsam da, bellerindeki silahları görmemle büyük bir duygu karmaşasının ortasına yuvarlandım. Burası Kamelya’nın söylediğine göre, Atilla ve Kamelya’nın evlendikten sonra oturacakları, Atilla’nın hâli hazırda oturduğu evdi.

Araba evin yaklaşık on metre kadar önünde durduğunda, kapı önünde duran korumalardan biri hızlı şekilde gelerek kapıyı açtı ve kenara çekilerek inmemi bekledi. Ona samimi şekilde gülümsemeye çalışarak arabadan indiğim anda, soğuk rüzgâr saçlarımı geriye doğru savurdu. Pardesünün önünü sıkıca kapatarak daha birkaç adım atmışken, üçüncü kattaki cam duvarın arkasında durmuş, bana bakan bir siluete rastladım.

Kar taneleri gözlerimi acıtıyor ve görüş açımı bulanıklaştırıyordu ancak az sonra adam camdan uzaklaştığında tamamen görüş alanımdan çıktı.

Yanımdaki koruma eliyle evi işaret ettiğinde onu başımla onaylayarak eve doğru ilerlemeye devam ettim. Sağar olduğumu unutmamak için kendime içimden hatırlatmalar yaparak kapının önüne geldim ve anında açılan kapıdan içeriye doğru adımladım.

Kamelya buraya daha önce hiç gelmediğini ve sırf bu gün için Atilla’nın onu evi görmeye davet ettiğini söylemişti. Bu yüzden eve göz gezdirmem ve yabancı gibi davranmam bir sorun teşkil etmiyordu.

Kapıyı açan hizmetçi kız gözden hızla uzaklaşırken, az önce yanımda olan koruma şimdi bana yol göstermek için önden yürüyerek merdivenleri tırmanıyordu. Genellikle ahşap renklerle bezeli evin, açık kahve tonlarındaki merdivenleri yukarıya doğru burgu şekilde uzanıyordu. Fazla detaycı şekilde incelemeden, Atilla’yı merak ettiğim için hızlı adımlarla önümdeki korumayı takip ettim.

Koruma üçüncü katta durup penceresi evin önüne bakan odalardan birine yaklaştığında, artık camdan gördüğüm kişinin Atilla olduğuna emin oldum. Belki de düşündüğümden çok daha zor bir görevi üstlenmiştim. Kamelya Atilla’dan uzak durmam gerektiği konusunda uyarıda bulunmuştu, demek ki yakınlaşmışlardı. Şimdi ona soğuk yaparsam, adam işkillenmez mi? Ve çok daha berbat bir sonuca varacak olan o soru; ya Kamelya’yla, yani benimle birlikte olmak istiyorsa ve onu eve bu sebepten çağırmış ise?

Koruma duraksayıp eliyle kapıyı gösterdiğinde, yüzündeki ürkütücü ifade tenimi ürpertse de, fazla açık vermemeye çalışarak kapıya doğru ilerledim. Duraksayıp sağ elimi kaldırarak, yumrup yapıp kapıya iki kez tıklattım. Daha sonra sağar olduğumu hatırlayıp, kendime sessiz bir küfür savurarak kapının kulpunu kavradım ve sertçe açarak içeriye adımladım.

Tıpkı ben aşağıdayken olduğu gibi, yine cam duvarın karşısında duruyordu. Ellerini giydiği siyah takımının ceplerine koymuş, başı dik bir şekilde dışarıyı seyrediyordu. Anlamıyorum. Bu kadar sakin bir adamın nesi korkutucuydu? Tamam, vücudu birazcık iriydi ve boyu da normale göre uzundu ancak normal bir insandı işte. Belki de anormal olan karakteriydi…

“Demek geldin…”dediğinde sesinin sanki boğazlıyorlarmış gibi boğuk şekilde çıkması, tüm vücudumu ürpertti.

Yine de kendimi toparlayıp hiç duymamışım gibi boş boş bakmaya devam ettim. Muhtemelen o da duymamamı umursamadan bir nevi kendi kendine konuşuyordu.

“Özlettin kendini…”dedi, yine aynı ürkünç ses tonuyla. İtiraf etmeliyim ki, Kamelya bayağı haklı. Adamın ses tonu bile ürkütmeye yetiyor.

Yine aynı şekilde duymamazlıktan gelerek boş boş bakmaya devam ettim. Ama bu sefer ona cevap verip kendimi riske atmamak adına, yüz yüze gelmemiz için yanına doğru adımladım. Çizmelerin çıkardığı tok sesler eşliğinde, aramızdaki büyük ahşap masanın yanından dolanarak ona yaklaştım.

Sol çaprazında durduğumda gülümsemeye çalışarak elimi yavaşça omzuna yerleştirdim. Buna şaşırmış gibi yüzünü hafif yan dönse de, yüzünü hâlâ net olarak görebilmiş değildim.

Sol elini yavaşça cebinden çıkardığında bakışlarım iri parmaklarını bezeyen siyah taşlı, gümüş yüzüklere kaydı ve yutkunarak elimi yavaşça omzundan geri çektim. Ani bir hareketle elini belime dolayıp sırtımı cam duvarla buluşturduğunda, neye uğradığımı şaşırıp küçük bir çığlık attım.

Sol elini belimden çekmezken, sağ elini kaldırıp diğer yanımdan cama yasladığında, ürkek bakışlarım yavaşça yüzüne tırmandı. Gözlerim gözleriyle buluştuğunda tüm vücudum sarsıldı. Yüzünün yarısını kaplayan yara iziyle birlikte sağ gözü menekşe rengindeydi. Diğer gözünün simsiyah oluşu , bu gözünün görmediğini açıklıyordu ancak iki gözü da sağlam görünüyordu.

İşte şimdi korkmak için somut bir nedenim vardı.

Yüzünü yüzüme eğerek ani bir hareketle belimdeki elini çekip boynuma sardı. Boğazımı nefesimi kesecek kadar sıktığında, parmaklarımı bileğine sarıp ondan kurtulmaya çalıştım ama daha çok bunu neden yaptığını kendi kafamda çözmeye çalışıyordum.

“Düğün günü beni bırakıp giderken, bir gün ayağıma geleceğini düşünmemiş miydin Kamelya’m?”

Sanırım… Kamelya’nın bana anlatmayı unuttuğu… Hayır, hayır, bilerek anlatmadığı bazı gerçekler vardı…

“Yakalandığında başına gelecekleri biliyordun ve buna rağmen kaçtın… Bu sana yetmedi!”diye tısladı dişlerinin arasından. “Bu sana yetmedi ve sen tüm işlerimi bozup, sırlarını ortaya döktün! Sana güvenmiştim! Sana hak etmediğin hâlde güvenmiştim!”

Boynumdaki elini çekip bu sefer çenemi kavrayarak yüzümü yukarıya kaldırdı ve dudaklarını dudaklarıma yaklaştırdı. Yüzünde şeytani bir gülümseme yarandığında , dizlerim korkuyla tir tir titremeye başladı.
“Şimdi söyle bana! Beni sevmediğini yüzüme söyle! Çünkü artık sevip, sevmemen umrumda değil! Sen…”diyerek duraksadı ve manyak gibi başını iki yana eğip tekrar yüzüme yaklaştı. “İstesen de, istemesen de bu hiçbir zaman kendine layık görmediğin adamın karısı olacaksın ve ben sana, beni bu zamana kadar reddetmenin bedelini ödeteceğim…”

?

Çenemi bırakıp, öfkeyle soluyarak geri çekildiğinde, olduğum yerde şok içinde ona bakmaya devam ettim. Yüzü, söyledikleri, düştüğüm durum… hangisi daha korkunçtu karar veremedim. Ben ne biçim bir oyunun içine düştüm böyle?

Geri geri adımlayıp beni öfkeli bakışlarıyla süzerken, ona ben Kamelya değilim, ben sana hiçbir şey yapmadım demeyi çok istesem de, içimdeki ses Ayşe elinde diyerek beni durdurdu. Atilla hayal kırıklığıyla harmanlanmış, öfkeli bakışlarıyla yüzümü süzdükten sonra arkasını dönüp yerleri titreten adımlarıyla odadan çıkıp, kapıyı sertçe kapattı. Ben bu sesten bile irkilip gözlerimi sıkıca kapattım, bu oyunu nasıl sürdürebilirdim ki?

Öfkemi boğdum. Düşünmem lazımdı. Kamelya’yla bir an önce konuşmam gerekiyordu. Ne eksik anlatması, bariz şekilde bana tuzak kurmuştu. Bunu yanına bırakacak değildim. Madem onun elinde Ayşe vardı, benim elimde de gerçekler vardı.

“Hepiniz göreceksiniz.” diye fısıldadım, sırtımı cam duvardan ayırarak. Omzumun üzerinden geriye dönüp bahçeye baktım. Birkaç koruma bana bakıyordu. Önüme dönüp harekete geçtim. Hızlı adımlarla kapıya doğru yürüyüp, kendimi odanın dışına attım. Mantıklı hareket etmem gerekiyordu ama Ayşe’nin onun elinde olduğu ve onun ne kadar tehlikeli bir kadın olduğu düşüncesi bile beni çılgına çeviriyordu.

Atilla nereye kaybolmuştu bilmiyordum ama ortaklıklarda göremiyordum. Hemen yan taraftaki merdivenlere yönelip aşağıya inecekken, beyaz önlüklü, beyaz gömlekli genç bir kadın önüme çıktı. Başını kaldırıp yüzüme baktığında, yüzünde tedirgin bir ifade yarandı. Ah tabii ya… Kamelya bana bile bunu yaptıysa, kim bilir onlara ne yapmış ki, ya korkuyor, ya da nefret ediyorlar. İtiraf etmeliyim ki, kadının zekâsı beni şaşırttı ama görecek el mi yaman, bel mi.

“Hoş geldiniz Kamelya hanım,” dediğinde, “Hoş buldum.” diye yanıtladım. Açık vermemem gerekiyordu ama ben bu kadının ismini bilmiyordum.  Tam bu an arkadan merdivenleri tırmanan genç adam, kadının yanında durup omzuna dokundu. “Serpil, sofrayı hazırla kurt gibi acıktım…” dedi. Kadın, “Emredersiniz Emir bey.” deyip aşağıya indiğinde, derin bir nefes aldım. Şimdi ikisinin de adını biliyordum.

Adam yüzünü tekrar bana çevirip iki basamak daha çıkarak önümde durdu ve, “Kimleri görüyorum.” dedi ukalaca. Uzun, fit biriydi. Kirli sakallara ve esmer tene sahipti. Koyu kahverengi gözleri ışıl ışıl parlamasına rağmen, o da bana nefretle bakıyordu. Acaba ona ne yaptım? Yani Kamelya ne yaptı?

“Merhaba, Emir.” dedim, normal davranmaya çalışarak. Bir basamak daha çıktığında yüz yüze geldik.  Yüzündeki gülümsemeyi bir anda sildiğinde, içimi derin bir korku bürüdü. Gerilemek istesem de Kamelya bunu yapmaz diyerek olduğum yere mıhlandım.

“Dalga mı geçiyorsun?” dedi gözlerimin içine bakarak. “Nerede benim hisselerim?” diye sorduğunda, yeni bir şok daha geçirdim. Yuh Kamelya! Gerçekten yuh!

“Bilmem.” diye yanıtladım, soğuk kanlılığımı koruyarak. “Sence nerede?”

“Bak beni deli etme!” diyerek üzerime geldiğinde,

“Emir!” diye bağıran Atilla, beni onun pençelerinden kurtardı. Geriye çekilip, muhtemelen arkamda duran Atilla’ya baktı ve tekrar aşağıya indi.

Arkamı dönüp Atilla’yı gördüğümde,  sanki burada olduğunu daha yeni fark etmişim gibi şaşkınca baktım.
“Benimle gel.” dedi. Dudaklarına ve tekrar gözlerine bakıp, başımı onaylar anlamda salladım. Arkasını dönüp indiği merdivenleri tekrar tırmandığında, onu takip ettim. Belirsizliği izliyordum. Her an tetikte olmalıydım. Uykuda bile.

Çünkü, büründüğüm kişilik buralarda taşlanacak bir kişiydi. Şeytan’ın insan cildine girmiş hâliydi.

İkinci katta bir yere girecek diye düşünürken yan tarafa dönüp merdivenleri tırmanmaya devam etti. Bakışlarımı geniş sırtından ayırmadan onu takip ediyordum ve onun beni götüreceği yerden deli gibi korksam da, sonuç olarak benimle evleneceğini söylemişti. Yani Kamelya’yla. O hâlde karısı yapacağı birine henüz zarar vermezdi. Vaktim vardı.

Bir üst kata çıktı. Merdivenleri teker teker aşarken, adımlarım yavaşladı. Çünkü merdivenlerin ucundan başlayan karanlık bir koridor vardı, yan taraflardaki meşale gibi koyulmuş küçük spot lambalar hariç, aydınlatma bile yoktu. Koridorun ucunda iki kanatlı büyük, siyah renkli bir kapı vardı. Üzerinde anlamlandıramadığım harfler, nakış işlemeler vardı.

Atilla oraya doğru adımlarken, benim durduğumu fark edip o da durdu. Omzunun üzerinden bana baktığında, sertçe yutkunup son basamakları da çıktım. Bunu gördüğü anda önüne dönüp koridorda ilerlemeye devam etti.  Korksam, hatta titresem de güçlü durmaya çalıştım.

Ayşe için güçlü durmam gerekiyordu. Onu tedavi ettirirdi, o kadar da gaddar bir kadın değildir herhalde öyle değil mi? Umarım değildir ve umarım katlandıklarıma değer.

Atilla kapının önüne ulaştığında, iki adım sonra durup emin olmak için etrafima baktım. Ama kapı yoktu. Tek kapı, önünde durduğumuz o büyük kapıydı. Atilla’nın karanlık yüzüne açılan kapı. Önüme dönüp Atilla’nın ensesine baktım. O da bana bakmasa da yüzünü hafif yana çevirip, tekrar önüne döndü.

Gerim gerim gerilen vücudumla zor ayakta duruyordum. Ben buraya ait değildim ve şimdi hak etmediğim cezalara maruz kalmaktan korkuyordum.

Atilla kapıyı açtı ve elini kilidini açtığı kapının üzerine koyup, içeriye doğru itti. Kapı sanki yıllardır açılmamış gibi geliyordu, ya da her gün buraya geliyormuş gibi. İçerisi de tıpkı koridor gibi karanlıktı, hatta daha karanlık. Bu gözümü korkutmuyordu, çünkü ben karanlıktan korkmuyordum ama Atilla’nın ne yapacağını düşündükçe, korkmadan edemiyordum.

Atilla açtığı kapıdan yavaş adımlarla içeriye girip gözden kayboldu. Kapıdan içerisi kocaman uzay boşluğu gibi, sanki içeriye girdiğim anda beni yutacak gibi geliyordu. Uzun süre sessizliğimle birlikte bekledim. Ama ne bir ses geldi, ne de bir kıpırtı oluştu.

Gel demesini bekleyemezdim, ben duymuyordum ki… Kendimi toparlayıp derin bir nefes çektim içime. Birkaç defa daha nefes aldım, sanki bu son nefeslerimmiş gibi. Hazırladım kendimi olası kötülüklere ve zorluklara. Adımladım bir bilinmezliğe. Bedenim, görüş açım tamamen karanlığa gömüldüğünde, kendi etrafımda dönüp açık kalan kapıya baktım. Tam bu an kapı şiddetle kapandığında, irkilerek iki elimi de kalbimin üzerine koydum.

Şimdi bulunduğum – bulunduğumuz ortam zifiri karanlıktı. O buradaydı ama göremiyordum. Kendi eksenimde dönerek etrafa baktım. Dikkatli şekilde adımladım. Odayı keşfe çıkmıştım ki, dizim hafifçe sehpa gibi bir şeye çarptığında durdum. Eğilip elimle kontrol ettiğimde, düşündüğüm gibi sehpa olduğunu fark ettim. Dizimi kenarına sürterek etrafından dolayıp, ellerimi ileri uzatarak yürümeye devam ettim.

Dizlerim bu sefer daha yumuşak bir yere çarptığında, eğilip ellerimle kontrol ettim. Burası ise muhtemelen yataktı. O kadar karanlıktı ki, kendi ellerimi, burnumun ucunu bile göremiyordum. Biraz daha bu karanlıkta kalırsam, belki de kör olacaktım.

Yatağa arkamı dönüp üzerimdeki paltoyu çıkararak yatağa oturup, paltoyu yanıma bıraktım. Ellerimi kucağımda birleştirip beklemeye başladım. O da bu odadaydı, gerçi yalnız olmak daha güvenliydi ama sonuçta duymuyordum. Konuşabilirdi. Konuştuklarını ona karşı kullanabilirdim. Hem zaten Kamelya’nın verdiği görev de buydu.

Akrep ve yel kovan birbirini kovalarken, öylece oturmuş bekliyordum. Atilla konuşmuyordu. Belki de artık odada bile değildi, başka bir çıkıştan çıkıp gitmiş de olabilirdi. Bilmiyordum ama elimden başka bir şey de gelmiyordu. Ceza olsun diye beni buraya atıp gitmişti işte.

Gözlerim karanlığa bir türlü alışmıyordu. Çünkü, odaya sızan en ufak bir ışık bile yoktu ki, gözlerim alışınca o ışıktan medet umayım. Kaç saat geçti bilemedim. Yavaşça yatağa uzanıp, paltoyu üzerime örttüm. Bakışlarımı tavana dikip, bir süre daha boş boş baktıktan sonra en iyisinin uyuyup dinlenmek olduğuna kanaat getirerek gözlerimi kapadım.

?

Gözlerimi yeniden açtığımda karşılaştığım karanlık, tüm olanların bir rüyadan ibaret olmadığını kanıtlayınca büyük bir hayalin zirvesinden aşağıya yuvarlandım. Her yanım kırıldı. Harabeye dönen ruhumun ihtiyacı olan her umut zerresi, kalp odacıklarımı birer birer terk ediyor, kaçtığım her yerde dönüp dolaşıp, bir kez daha başa dönüyordum.

Kurumuş boğazım ve zil çalan midem bile beni daha da zorlamak ister gibiydiler. Sahiden kaç saat geçmişti ve Atilla neredeydi? Yani cezam bu muydu? Bence bu kadarıyla kalacak değildi. Tam olarak açıklamasa da, bildiğim kadarıyla Kamelya gitmeden ona ve merdivenlerde karşılaştığım o Emir denen adama bayağı zarar vermişti. Hiçbir şey  yapmadan duracağını sanmıyorum. Bu hiç mantıklı olmazdı.

Doğrulup oturarak, yataktan ellerimle destek alıp sırtımı yatak başlığına yasladım. Tam olarak emin olmasam da, kapı tam ilerideydi. O kapı ne zaman açılacak diye bekliyordum. Belki burada kalmak daha iyiydi. En azından canım yanmıyordu. Ayşe. O nasıl acaba? Kamelya duymuyor bir kere, yerime nasıl geçebilir ki?

Acaba gerçekten duymuyor mu? Ben bunu neden daha önce düşünmedim ki… Her sözü yalandı, bu neden gerçek olsun ki? Belli ki, böyle bir oyunu çok düşünmüş, plan kurmuş olmalıydı. Çok da güzel bir plandı, kendini acındırmayı damarımdan tutmayı başardı.

Yeri geldiğinde düşmanına bile helal demeyi bileceksin. Düşmanım zeki. Bu işimi çok zorlaştıracak ama olsun, vazgeçmek yok. Hakkım olanları alacağım. Verdiği görevi yerine getirip, bana vadettiklerini alacağım.

Dakikalar, belki de saatlerce beklemeye devam ettim. Ara ara tekrar uyudum, düşerim diye yataktan çıkıp gezmedim. Bu gergin bekleyiş, aklıma çok kötü şeyler getiriyordu… Mesela, Kamelya Ayşe’ye zarar verir mi, nasıl olsa Nilay o eve girdi, artık çıkamayacak düşüncesiyle onu yalnız bırakır mı?.. Sorular beynimin içine gümüşten bir mızrak gibi saplanıp, geçen her saniye kalbimin sıkışmasına neden oluyordu.

Dayanmalıyım. Başka çarem yok. Artık ben Nilay Kuzguncu değil, Kamelya Melikzade’yim. Ben o kötü kadınım. Kimsenin sevmediği, o kötü kadın.

Zaman bazen durmuş, hiç ilerlemiyor gibi geliyordu. Birkaç saat mi, yoksa birkaç gün mü geçmişti bilmiyordum. Karnım bayağı acıkmıştı, susamıştım da. Peki, Atilla neredeydi? Beni buraya bırakıp gitmiş miydi yani? Gerçi alınmamam gerek, kim bilir Kamelya ona daha bilmediğim neler yaptı. Sabretmem gerek. Elbet zamanla her şeyi yüzüme vurmak için bile olsa söyleyecektir, böylece olanları anlarım.

Gerçi, umarım buna gerek kalmaz. Umarım Atilla’nın bir açığını bulur, buradan çeker giderim.

Aklıma bir anda cebimdeki telefon geldiğinde, hızla doğrulup oturdum. Kamelya bana sinyalinin bulunamayacağı, gelen giden arama ve mesajlara sızılmasının engellendiği bir telefon vermişti. Gerektiğinde onunla bu telefondan iletişime geçmem gerekiyordu.

Hemen paltomun ceplerini yoklamaya başladım. Nihayet bulduğumda, ekranı açar açmaz kapının kilit sesini duyup, telefonu hızlıca paltonun cebine geri koydum. Kapı açılıp odaya ışık dolduğunda, acıyan gözlerimi kısarak elimle gözlerime gölgelik yaptım.

Bir tıkırtı sesi duydum ama gördüğüm şey sadece bir gölge oldu. Biri eğilip yere bir şey bıraktıktan sonra tekrar dışarıya çıkıp kapıyı kapattı. Üzerimdeki paltoyu kenara iterek ayaklarımı yere sarkıttım. Yavaşça yataktan çıkıp, sarsak adımlarla kapıya doğru yürüdüm. Yere bırakılan şey her neyse, dikkatli yürümeye çalıştım. Kapının yanına tahminimce az kaldığım zaman dizlerimin üzerine çöküp, elimle yeri aradım. Yine yanılmış, erken çökmüştüm. Sol elimi yere destek gibi koyarak dizlerimin üzerinde sürünürken, sağ elimle önümü kontrol ediyordum. Sonunda elim sert bir şeye çarptığında, hemen kavrayıp kendime doğru çektim. Yere oturup, parmaklarımı tepsinin içinde gezdirdim. Bir bardağa dokunur dokunmaz, hemen parmaklarımı etrafına dolayıp kaldırarak dudaklarıma götürdüm. Karanlıkta farkında olmadan bardağı ön dişlerime vurduktan sonra umursamadan kana kana içmeye başladım. Birkaç yudum aldıktan sonra suyun tuzlu olduğunu fark edip, yüzümü yana çevirerek püskürttüm ve öksürmeye başladım. Resmen saatler sonra verdikleri bir bardak suya bile tuz koymuşlardı…

Kolumla dudaklarımı silip, birkaç defa daha öksürerek bardağı tepsinin içine aşırdım. En azından dudaklarım, ağzım ıslanmıştı ama şimdi daha çok yanıyordum. Sağ elimi tepsinin içinde gezdirerek bir kaseye rastladığımda, korkarak kaseyi kavrayıp yukarıya kaldırdım. Burnuma götürüp kokladığımda pişmiş et kokusunu alıp, kaseyi dizimin üzerine yaslayarak içindeki et parçalarından bir tane alarak ağzıma attım. O da tuzluydu ama yenilmeyecek kadar kötü değildi. Gücümü kaybetmemek için yemeğe mecburdum. Şimdilik başka çarem yoktu.

Kasedeki etleri yedikten sonra tepsinin içine bırakıp, yavaşça ayağa kalktım. Arkamı dönüp dikkatlice geldiğim yönde geri giderek, takılarak da olsa yatağa oturmayı başardım. Paltoyu bulup üşüyen bacaklarımın üzerine örttüm ve cenin pozisyonu alarak birkaç defa daha öksürdükten sonra zamanın geçmesi için yine gözlerimi kapatıp, uyumaya çalıştım.

O tuzlu su oraya boşuna koyulmamıştı. Atilla, bundan sonra yediğin içtiğin boğazına dizilecek demek istiyordu. Bunu anlamak o kadar da zor değildi ama bilmiyordu ki, asıl zehir olan şey çok yakında kendi hayatı olacaktı.

?

“Sevgilim…” kulağıma fısıltı hâlinde dahil olan kelimeler, vücudumu ürpertiyle titretti. Gözlerim anında açıldı.

Sıcak bir nefes boynuma dökülüyordu. “Burada niye uyuyorsun? Bizim yatağımız dururken…”

Etraf mı karanlıktı, yoksa söylediği kelimeler mi bilemedim. Zira aydınlık olsa bile, duyduklarım beni yeniden karanlığa çağırırdı. Sanırım korktuğum şey başıma gelecekti. Atilla benimle beraber olmak istiyordu. Belki de daha önce olmuştu.

Tepki vermedim, sadece nefesini hissediyormuşum gibi elimi yukarıya götürüp yüzüne dokundum. Sakallarına dokunan parmaklarım yukarıya kadar tırmandı ve yarasına dokunduğum anda içim burkuldu. Acaba Kamelya onu gerçekten beğeniyor muydu? Yoksa bu da mı yalandı?

“Atilla.” diye fısıldadım. Nefesi dudaklarımın üzerine dökülüyordu. “Affet beni, kendi ayaklarımla geldim. Gelmeye bilirdim…”

Parmaklarım yanağında gezinirken, o zaten duymadığımı düşünerek susuyordu.

“Çok üşüyorum,” dedim. “Burası çok soğuk. Çok susadım. Beni seviyorsan, nasıl kıyabiliyorsun?”

Pekâlâ, saçma bir soru gibi görünebilir ama belki ağzından bir şey kaçırır. Nasıl olsa duymuyorum ve karanlıktayız. Elbet bir şeyler söyler.

Parmaklarını yanağımda gezdirerek çeneme indirip, yüzümü yukarıya doğru kaldırdığında, dudaklarımı birbirine bastırıp sessizce bekledim. İki parmağını dudaklarımın üzerinde gezdirirken, içimde bir şeylerin kıpırdadığını hissettim. Bu hafif dokunuşlar bana tesir etmemeliydi. Bunlar sadece bir büyüydü.

Az sonra manyakça gülmeye başladı… Bu korkunçtu. Korkunç bir gülüş. Acı çeker gibi, acı verir gibi. İşkence gibi.

“Ah, Kamelya’m…” diye fısıldadı, boğuk sesiyle.  “Keşke duyabilsen de, ben de sana, seni ne kadar sevdiğimi söyleyebilsem…”

İşte bu işime yarayacak bir şey.

“Ama benim seni seviyor olmam, malesef seni iyi bir insan yapmıyor.”

Haklısın, doğru söze ne diyebilirim ki? Bu adama nasıl kıydın Kamelya? Keşke biri beni bu kadar sevseydi, sanırım ömrüm boyunca bırakmazdım.

Alnını alnıma yaslayıp, baş parmağını elmacık kemiğimin üzerinde gezdirdi.
“Sen beni beğenmiyorsun,” dedi. “İstesem o yarayı siler, bir lens takarım olur biter ama istemiyorum… O yara senden bana bir hatıra, verdiğin yara bile kabûlüm…” diye fısıldadı, yanağımı okşayarak.

Yeni bir şok daha yaşasam da, tepki vermemeye çalıştım. Bunu da mı sen yaptın Kamelya? İnanamıyorum! Artık diyecek bir söz bulamıyorum!

“Hiç öpmedim seni,” dedi.

Şaşkındım.

“Bekledim. Dokunmadım.”

Bu adamı nasıl üzmüş, nasıl kıymış?

“Seni geçtim… Kimseye dokunmadım. Kendimi sana sakladım. Keşke bilsen. Keşke duysan beni. Keşke inansan…” diye fısıldadı dudaklarımın üzerine.

Duymadığımı düşünüyorsun Atilla ama merak etme, ben duydum. Kamelya’yı aşkına inandıracağım. Sizi barıştıracağım. Gerçi o seni hak etmiyor ama sen çok seviyorsun, belki sevgin onu değişir.

O da arkasından iş çeviriyorsun diye düşünmüş, belki de size bu yüzden bile kötülük yapmış olabilir. Objektif bakınca, herkesin kendince haklı nedenleri olabilir. Onlar birbirlerinden habersizler. Birinin aracı olması gerek. Benim görevim burada biter… Atilla gittiği anda Kamelya’ya mesaj atıp her şeyi tek tek anlatacağım.

Atilla’nın parmakları dudağımın üzerinden boynuma doğru indiğinde, bir anda boğazımı sıkmasıyla tüm düşüncelerden sıyrılıp ellerimi kalın bileğinin etrafına sardım.

“Atilla… Ne yapıyorsun?” diye boğuk çıkan sesimle konuşarak, onu üzerimden atmaya ve boynumdaki elini açmaya çalıştım ama fayda etmiyordu.

“Hep bekledim, artık beklemeyeceğim. Bu gece birlikte olacağız. Bu beğenmediğin adamla, bizim odamızda, bizim yatağımızda…”

Sanki bir anda delirmiş gibiydi. Ona daha neler yapmış bilmiyorum ama bu gece olmadan, Kamelya’ya her şeyi anlatmam gerekiyordu. Yoksa hiç iyi şeyler olmayacaktı. Hem de hiç…

?

3.Bölüm

Bir anda ayağım boşluğa düştüğünde, kollarım refleks olarak kalktı ve bedenim uçurumun kenarındaymışım gibi titredi… Ama tam bu anda bir el belime dolandı ve beni son anda geriye doğru çekti. Sırtım yeniden onun sert göğsüyle buluştuğunda, ellerimi belime doladığı elinin üzerine koyup derin bir nefes alarak başımı geriye yatırıp, omzunun üzerine koydum.

Bir anda nefes nefese kalmıştım.
“Biliyorum,” dedim. Kamelya’nın yaptığı her hatayı ben telafi etmek zorundaydım belki ama ben bu iş için fazla dik başlıydım… “İyi biri değilim, ama sen de sütten çıkma ak kaşık değilsin. Bir savaş varsa ortada, bil ki, savaşlar iki taraflıdır. Tek taraflı olanlar sadece saldırıdır…”

Sustu. Nefesi kulağımın üzerine dökülürken, merdivenlerin ucunda, hayatımın onun avuçlarında olduğunu biliyordum. Bence ona yalvarmak yerine, böyle davranmak daha etkili olacaktı. Yine de ne tepki vereceğini merak ediyordum.

Parmaklarının saçlarıma tırmandığını hissettiğimde, o görmese de yüzümde rahatlar bir ifade oluştu. Gözlerimde saatlerdir kalan lensler gözlerimi oldukça acıtıyordu. Şu anlık tek temennim, gözlerimi açınca o lenslerin dışarıya fırlamamasıydı.

Bezi gözlerimden çekip beni serbest bıraktığında, kirpiklerimi kırpıştırarak gözlerimi araladım ama hiçbir farkı olmamıştı. Hâlâ etraf karanlıktı. Ellerimi ileriye uzatarak kendi etrafımda döndüğümde, parmak uçlarım onun vücuduna dokundu. Avuç içlerimi göğsüne bastırarak ona yaklaşıp, görüş açımın netleşmesi için bekledim. Birkaç dakika içinde görüntü yavaş yavaş netleşti ama onun yüzünü görmek, belki de karanlıkta kalmaktan daha ürkütücüydü.

Sağ gözü cam gibiydi, şimdi daha da dikkatli bakıyordum ama sanki ilk defa görüyormuşum gibi de değil… Belli etmemeye çalışıyordum. Sağ gözünün etrafını kaplayan yara izi, ameliyatla gidebilecek bir şeydi. Üstelik Atilla gibi birinin maddi durumu da yeterliydi ama o, Kamelya’nın verdiği yarayı bile sahiplenmişti.

Nilay artık bu adamı bir sevip, bir sövmekten vazgeçsen diyorum…

Dengemi sağlayıp ellerimi üzerinden yavaşça sıyırıp geri çekilirken, ona sanki özlemişim gibi baktım. Oyunculuğumun iyi olup olmaması tartışılırdı ama olduğu kadarıyla inandırıcı olmaya çalışıyordum.

Elini kaldırıp yavaşça omzumun üzerine dökülen saçlarıma götürdü ve onları parmak uçlarıyla omzumun gerisine attı. Bakışları yüzümde gezinirken, benim odak noktam onun cam gözü ve yarasıydı.

“Fazla sakinsin,” dedi. Yutkundum. Bakışarımı dolgun dudaklarına indirdim. Ses tonu, konuşması büyüleyiciydi. Sanki insanı efsunlamakta utsa gibiydi. “Sen böyle sakin değildin. Deli doluydun, o hâline âşık olmuştum. Yoksa o hâllerinde mi yalandı?”

Bakışlarımı tekrar gözlerine çıkardım. Sanırım kendi karakterimin tam aksi gibi davranmam gerekiyordu. Kamelya benim gibi kuru ekmeğe muhtaç değildi, elbette mutlu şen-şakrak olacaktı. Ben nasıl olacaktım ki?

“Cezamı çekmek istiyorum,” dedim gözlerinin içine bakarak. “Önce hıncını al, ama sonra iyi olalım. Razıyım.” dedim gözlerimi bile kırpmadan.

Ah, aslında ikinizde umrumda değilsiniz. Umrumda olan tek kişi Ayşe ve ben onu bir an bile olsun düşünmeden edemiyorum. Umarım iyidir.

Konuşacağını anladığımda yeniden dudaklarına baktım. “Tören gününe kadar, yanımda kalmak sana yeterince iyi bir ceza olacaktır zaten.” dedi. Bakışlarımı hızla gözlerine çıkarıp, kaşlarımı çattım. Ne töreninden bahsediyordu? Düğün? Peki, neden düğün değil de tören diyordu?

“Peki, ya sonra?” dedim tekrar dudaklarına bakarak. Ama o cevap vermemeyi seçip, tekrar elimi tuttu ve benimle birlikte merdivenlere doğru ilerledi. Omzumun üzerinden o odanın aralık kalan kapısına baktım. Kamelyanın verdiği pardesü orada kalmıştı, telefon da cebinde. Kamelya’nın numarası ezberimde yoktu, bu yüzden o telefona ihtiyacım vardı.

Önüme dönüp ses çıkarmadan Atilla ile beraber ilerlemeye devam ettim. Herhalde cezam bununla kalmayacaktı daha doğrusu Kamelya’nın cezası, bu yüzden tedirgindim ama zarar verecek olsa beni neden tutsun ki? Düşsem zevk ala da bilirdi ama o tutmayı seçti.

Zemin kata indiğimizde, koridordan geçerken yandaki aynalara baktım. Aynalar çatlak gibi dizayn edilmişti. Sanırım Atilla’nın aynalarla arası iyi değildi. Gerçi ben olsam, ben de öyle olurdum.

Beraber salona girdiğimizde, loş bir ışıkla aydınlanan şaşaalı salondaki uzun yemek masası dikkatimi çekti. Yani oturup yemek mi yiyecektik? Atilla elimi bırakıp, sandalyeyi çekerek oturmam için bana baktığında, tedirgin şekilde geçip oturdum. Sanki bugün bana o tepsiyi yollayan kendisi değilmiş gibi…

Daha sonra masanın yanından ağır adımlarla diğer tarafa yürüdü ve siyah ceketinin düğmesini açtıktan sonra sandalyeye yerleşirken, bakışları gözlerime kaydı. Şamdanların arasından gördüğüm yüzünde tek bir mimik bile kıpırdamıyordu. Bu adam ya gülmeyi bilmiyordu, ya da Kamelya onda gülecek hâl bırakmamıştı.

Biraz sonra iki garson ve merdivenlerde gördüğüm genç kadın gelip, ikimiz için de servis yaptılar. Ne yalan söyleyeyim kurt gibi acıkmıştım, üstelik ben hayatımda böyle yemekler de yememiştim. Tabağıma baktığımda, garip, deniz kabuğu gibi bir şeyler vardı. Çatalı elime alıp, onu çaktırmadan eşelemeye başladım. Nasıl yenildiğini bilmiyordum ki… Hemen yanındaki küçük et parçalarından alıp, yavaş yavaş yemeye başladım.

Kadehe doldurulan suya baktığımda, aklıma içirdikleri tuzlu su geldi ve bu an bakışlarım Atilla’nın gözleriyle buluştu. “Yine tuz yoktur herhalde?” diye sordum, imalı şekilde.

Tepkisizce durdu ama bu uzun sürmedi. “Nilüfer!” dedi sert bir sesle. Bir kadın geldi ve ellerini önünde birleştirerek, bir Atilla’ya, bir bana baktı. “Buyurun efendim.”

“Nişanlıma götürdüğün suya tuz  kattın mı?” diye sordu Atilla, gözlerimin içine bakarak.

“Evet efendim.” diye yanıtladı kadın.

Nasıl bunu söylemeye cesaret ediyordu ki? Tamam belki Kamelya’yla sorunlu olabilirdi ama bunu Atilla’ya böyle kolay söylemekte cesaret işi olmalıydı.

“Aferin,” diyen Atilla’ya doğru döndüm ve dudaklarına baktım. “Çekilebilirsin.” dediği kadın, tekrar mutfağa döndü.

“Ne bekliyordun?” diye sordu Atilla, “Haberimin olmadığını falan söyleyeceğini mi? Sen eskiden bu kadar aptal değildin…”

Benimle oynamaktan bıkmayacak, zevk alacak anlaşıldı ama ben buna ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.

“Afiyet olsun.” dedi, yemeğine başlayarak. Bir süre onu şaşkınca izledim. Gözlerinde, yaptıklarından aldığı zevkin parıltılarıyla bakıyordu gözlerime.

“Doğum gününde benden istediğin hediyeyi hatırlıyor musun?” diye sordu.

Tam da sırasıydı yani. Bu kadar kısa sürede Kamelya oturup bunu mu anlatacaktı bana? Nereden bileyim yani?

Anlamamışım gibi dudaklarına baktım. Umuyordum ki, sorusunu yinelemezdi.

“Sen karı çok seversin, o gün yaz günü olmasına rağmen senin için bulunduğun bölgeye kar yağdırmıştım. Ondan sonra sevgili olmuştuk. Ve sen yine karlı bir günde gelip beni buldun…” dedi.

Bizi sevenler de mahallenin duvarına spreyle adımızın baş harfini yazar işte. Öyle yani…

“Hatırlıyorum,” diye mırıldandım. “Karı sevdiğim kadar seni de sevdim, iki sevdiğim bir arada olsun istedim. Ondan bugün geldim.” dedim, gözlerinin içine baka baka. Cam gözünün üzerindeki kaşı havalandı, yüzünde memnun bir ifade yarandı.

“Sen ne söylersen inanırım,” dedi.

Dudaklarına bakmaya devam ettim ama bu kadar uzun süre bakmak ve o dolgun dudakların görüntüsü bana hiç iyi gelmiyordu.

“Ve sen hep güzel şeyler söylersin, kandırmayı seversin…” diye devam etti, önüne dönerek.

“Bence yemeğini sağlam ye, çünkü gece enerjiye bayağı ihtiyacın olacak…” diye eklediğinde, bir anda kanım çekilmiş gibi hissettim.

Vazgeçmemişti demek ki. Kahretsin Kamelya! Bu adamın koynuna falan girmek istemiyorum ben!

“Çilek mi, üzüm mü?” diye sordu. Anlamaz gibi baktım. Bakışlarını tekrar gözlerime çevirdi. “Çikolataya ne dersin?” Neden bahsediyordu ki?

“Anlamıyorum.” diye yanıtladım. Elimdeki çatalı bırakıp, kadehi kaldırarak birkaç yudum aldım.

“Hangisini daha çok sevdiğini söyle.” dedi.

Kısa bir an düşündükten sonra, “Çilek,” diye yanıtladım. “Çilek ve çikolata.” Gerçi uzun zamandır yememiştim ama seviyordum. Neden sorduğunu hâlâ anlayamadığım için, boş boş bakıyordum.

“Sen devam et.” deyip dudaklarını peçeteyle temizledikten sonra sandalyesini geriye itip ayağa kalktı.

Nedenini söylemeden mutfağa geçtiğinde, dediğini yapıp karnımı doyurdum ve bol bol su içtim. Edeceği işkence her ne olursa olsun, kardeşim için katlanmam gerekiyordu. Hem, en ufak bir hatası bile bana yeterli olacaktı. Kendine fazla güveniyordu.

Karnımı iyice doyurduğum sırada Atilla masaya geri döndü. Tekrar sandalyeye yerleşip, o da yemeğini yemeye devam etti. Doyup durduğumda, isminin Nilüfer olduğunu öğrendiğim kadın yanıma geldi ve yüzüme doğru eğildi.

“Efendim, Atilla bey size odanıza kadar eşlik etmemi istedi.” dediği sırada dudaklarına bakıp, birkaç saniye sonra başımı onaylar anlamda salladım. Neden böyle sır verir gibi söylediğini anlamıyordum ancak normal karşılamaya çalıştım. Kamelya olsa böyle davranırdı.

Ayağa kalkıp yemeğine devam eden Atilla’ya son bir kez baktıktan sonra kadını takip ederek salondan çıktım. Bugünü sağ salim atlatmak istiyordum. Belki Kamelya’yla konuşup, Atilla’nın onu ne kadar sevdiğini söylersem geri dönüp, beni de bırakırdı. Hâlâ aklımda aynı düşünce geziyordu; acaba Atilla’yı gerçekten seviyor muydu, yoksa sadece beni kandırmak için mi söylemişti… Anladığım kadarıyla onların güzel bir sevgililik ve nişanlılık dönemi olmuş. O zaman aralarını bozan tek şey Kamelya’nın şüpheleri mi?

Duygularını bir yandan anlayabiliyorum ama beni bu duruma atıp, kardeşimi rehin tutan bir kadına acıyacak kadar da saf değilim. Bir gün elbet hesaplaşacağız. Şimdilik sadece sabrediyorum ve Atilla’yla birlikte sabrımın taşacağı günü bekliyoruz…