KELEBEK AĞÇA

1. BÖLÜM 

Sabahın ilk ışıklarıyla emektar amcalarımız açardı dükkanları. Sokaklarımızı telaşla bir yere yetişmeye çalışan insanlar doldururdu. Hayatta zaten hep bir şeylere yetişmek zorunda değil miyiz? Bazen işe bazen kişilere, kalplere duygulara yada hayata. Mahallemi seviyordum. İnsanlarını da ayrı ayrı kötülük nedir bilmezdi bizim mahallemiz. Mahallem, benim bir gezegenimdi kendi yörüngemde dolandığım evimdi. Babaannemin çiçeklerini sularken bir yandan da babaannem gibi konuşmayı denedim . “Günaydın benim güzellerim bu sabah nasılsınız ?” Dedim kendi kendime babaannem, çiçekleri hep böyle severdi beni sevdiği gibi. Ben çiçekler ile konuşurken birden bire bir ses duydum. 

“Fazla su dökmesen iyiyiz ha birde tokat atmasan.” diyen çiçeklerime baktım. Çiçeklerden gelmediğini biliyordum kimdi benimle oynamak isteyen camı açıp aşağıya doğru baktım dalda gördüğüm kişi tabi ki Can Şahindi dünün intikamını almaya çalışıyordu aklı sıra. Ağacımdan çıkıp penceremden içeriye girdi. Bu çocuk gitgide bana benzemeye başlamıştı sinirlendirmek adına  “Sen bana diyorsun kedi gibisin diye ama senin de benden kalır yanın yok be can kuş.” Dedim bana gözlerini devirip çantasını yere attı. “Küsüm ben sana.” Dedi bu nasıl küslüktü anlamamıştım. “Senin yüzünden balığımı yakalayamadım üstüne üstelik bir de tokat yedim ilk tokadımı senden yedim yani.” Dedi niyeti başkaydı demek en tatlı halime bürünüp  yanına gittim  yanağına bir öpücük bıraktım. “Can kuşum ilk tokadını ben atmadığımı ikimizde biliyoruz.”  Dedim o ise bana aldırmayıp yanağını sildi. “Önce döv sonra öp oh ne ala hem ben kız olarak senden yedim. Ben ilk tokadımı sevgilimden yemek isterdim.” dedi.

Yatağımın ucundaki yastığı Can’a doğru fırlatıp  “Benim sevgililerin kadar değerim yok mu?” Dedim ve ekledim “Verdiğim kopyaları ne çabuk unuttun. ” Dedim yastığı bana doğru fırlatıp “Sen sanki o kopyaları kendin verdin filozof ariften bana postalama işine kendini çok kaptırmışsın anlaşılan ” dedi.  Haklıydı ama yine de bunu bilmesine gerek yoktu değil mi attığı yastığı fırlatıp “Peki şu gizemli balığını kim avlamaya gitti akşama kadar Mozart’ı dinlemeye mahkum oldu” dedim. Attığım yastığı havada yakalayıp “Fena mı oldu müzik zevkin gelişti işte ” diye karşılık verdi. Yastık bir ona bir bana gelirken tüyleri dökülmeye başlamıştı. Kısa bir zaman içinde tüm odayı doldurmaya yetmişti. Ama bunu ne Can görebiliyordu ne de ben.  Yastık bittikten sonra elime geçen kalemliği Can Şahine attım. Kalemliğimden eğilerek kurtulmuştu. O zaman farkına varmıştım odanın halini gözlerim fal taşı gibi açıldı.  “Ne yaptın sen ! Babaannem beni öldürecek ” dedim . Oda  eğildiği için ağzına gelen tüyleri savurmaya çalışarak “Ulan sen başlattın hem dünün intikamını alır Aysun Teyzeciğim ” dedi.

Elime geçen kitabı Can Şahine atıp “Sen sabah yürek mi yedin de geldin hayır bu ne cesaret ” dedim . Can Şahin aklına gelen ve benim şeytani gülümsememle ne dediğimi anlamıştı. “Yo hayır sen bıraktın o işleri ” dedi. Bir kaşı şüpheyle yukarıya kalkmıştı. Kaçamak bir bakışı tırnaklarıma gönderdi. Ben ise kedi gibi tırnaklarımı yüzüme tutup ona doğru yürüdüm. O geriye gidiyordu “Gel ablana canın hiç acımayacak” dedim. O ise gelme git yalvarırım git diyerek geriye doğru gidiyordu. Can’ın pencereye yakın bir mesafede olduğunu görünce “Tamam dur gitme -” dememe kalmadan Can’ın düşme sesini duydum. Allahtan çok yüksekte değildik babaannemin kapıyı açıp “Ne oluyor o ses de neydi !” demesiyle de yerimde sıçradım. Hemen aşağıya doğru bakıp Can’a baktım “Can iyi misin?” Dedim.  Sesi çıkmıyordu.  İyide çok yüksek değildi ki babaannem yanıma gelip önce Can’a sonra bana baktı . 

“Kız yine ne yaptın ?” Dedi. Önden babaannem arkasından ben aşağıya indik. Hemen Can’a baktım  kımıldamıyordu başını dizlerime aldım. Hay  Allah dedim kendi kendime “Can kalk ne olur Can uyan lan uyansana” dedim. Gözlerim dolmuştu kafasını bir yere mi çarpmıştı acaba of diyerek.

“Can’ım kalk lütfen ne olur lan özür dilerim bir daha yapmam o hareketi kalk da balığına gidelim” diyerek ağlamaya başladım . 

“Vallaha mı” diyen sese

“Yeminle bak hadi -”  bir dakika ne hemen dizimden ittim başını. Bunu bekliyormuş gibi kalktı ayağa ben ise geniş omuzlarına vurup “Pislik ne kadar korktum ben biliyor musun ?”  Dedim . Ellerimi havada tutup “Gel lan gel bana bir şey olmaz küçükken az mı atladık inşattan yere özellikle senin barbie bebeklerini senden kaçırırken.”

Doğru söylüyordu yeni yapılacak olan evlerin inşaatları bizim yuvamız olurdu atlardık. “Can iyi misin evladım?” Diyen babaannemin sesini duymamla Can Şahin’den ayrıldım. Can babaanneme dönüp “ Düşme bende alışkanlık yaptı hem ben kedi bünyesine sahibim dört ayağımın üzerine düşerim hep.” dedi. Dediğine güldüm babaannem önce rahatladı “İyiysen o zaman yapılacak tek bir şey kaldı ” dedi. İkimizde meraklı gözlerle babaanneme baktık .

Eve yürümeye başladı. Can, bana ne oluyor derken bende ona bilmiyorum gibisinden iki elimi havaya kaldırır gibi hareket sergiledim. Babaannem evden bir oklavayla çıktı  aklıma gelen fikirle gülümsedim “Ya canım babaannem ne gereği vardı gözleme mi yapacaksın ?” Dedim. Babaannem bana şeytani gülümsemesini gönderip “Gözleme yapacağım tabi ya odun olarak ta siz iki baş belasını atacağım” dedi. Ve bize vurmaya başladı . Oradan oraya kaçışmaya başladık ben aklıma gelen fikirle hemen ağaca tırmandım.

Can da arkamdan aynısını yaptı . Babaannem ağaca doğru uzanıp bizi yakalamaya çalıştı. “Gelin buraya  ben size ağaca çıkmak yasak demedim mi kedi gibi pustunuz gene oraya ” diyerek bağırdı. Bir yandan da oklavayla ayağımıza vuruyordu“ Ya babaanne benim suçum ne ah ” dedim. Babaannem daha hızlı vurarak “ Sen alıştırdın sen kedi gibi ağaç dallarında tünüyorsun yavrum kız gibi değilsin ki ” dedi sonra ekledi “Seni alacak adam yandı ” dedi. Yine mi evlilik diye geçirdim içimden ayağıma gelen acıyla yüzümü buruşturdum. 

Bu sefer Can konuşmaya başladı “Haklısın Aysun Teyzeciğim elin kızı el işi örer çeyiz hazırlar bizim kelebek ise haylazlık peşinde koşar elin kızı kocası için yemek öğrenir bizim kızda elin kızına koca bırakmamak için onu yaralar delik deşik eder.” dedi. Bunu demesiyle Can’ı ağacımdan ittim. Ve başına erik fırlatmaya başladım.  “Bana bak sen kimin yanındasın ha ” dedim. Can düştüğü yerden kalkıp  fırlattığım  erikleri tişörtünün ön kısmına silip yemeye başladı. “Güzelmiş kanka yetmiş bunlar bir ara toplayalım.” dedi. Babaannem ayağımdan çekmeye başladı “Kız sen beni rezil mi edeceksin bir de canım erikleri yere atıyor babanın malı mı kızım hey Ağça !” Dedi. Aklıma gelen fikirle “Evet babamın malı”  dedim.

Babaannem beni nasıl çekerse yere yalpalandım. Ben kaçış yerim kalmadı diye üzülürken  beni kurtaracak tek kişinin sesini duydum Mert Uzay canım benim ya hemen gelip olanları anlamaya çalıştı. Öncelikle babaanneme gidip “Aman Aysun Teyzeciğim oklavayla ne yapıyorsunuz başınız dönecek gelin lütfen oturun şuraya”  dedi. Babaannem üstünü başını düzeltti. “Hoş geldin uzay oğlum aç mısın menemen yapmıştım ” dedi. O fırsattan istifade edip ayağa kalktım . Mert Uzay her zaman olduğu gibi yine beni kurtarmıştı . 

Güzel bir kahvaltıdan sonra bulaşıkları yıkamaya koyulmuştuk ben köpüklüyordum . Mert Uzay duruluyordu Can ise kurulayıp tezgaha diziyordu.  Bir yandan da Mert Uzay’dan Çisil’i dinliyorduk. Arkadaş olmayı kabul etmişti Çisilciğimiz bu iyi bir gelişmeydi .

Yaptığımız işe o kadar dalmıştım ki babaannemin çığlığıyla irkildim “Ağça !”  sesi duymamla hemen yukarı fırladık ellerim köpüklü köpüklü babaanneme bakarken işte şimdi yanmıştım artık beni ne Mert Uzay ne de bir insanoğlu kurtarabilirdi . Kızgın gözlerle ateş çıkaran ringe yeni çıkmış ve kırmızıyı ben gören babaanneme baktım o üzerime doğru geldikçe hiç düşünmeden köpüklü ellerimle, Şahin ve Uzayın ellerini tuttum ve “Canını seven koşsun” dedim. 

___

Merhaba evet yeni bir hikaye ile karşınızdayım. Size kendi dünyamdan esinlendiğim bir yolculuğa devam ediyorum var mısınız? ?