KAYBETTİĞİM YERDEYİM

KAYBETTİĞİM YERDEYİM

Kerim bu sabah yine terler içinde sayıklayarak uyandı. Ayda en az iki kez bazen üç kez görüyordu bu rüyayı. Terminalde kardeşi Selin’i kaybettiği yerdi rüyalarından bir türlü çıkmayan bu mekân.

Her akşam iş dönüşü muhakkak uğrardı terminale. Babası:

—“Annen bırakıp gitti bizi zaten. Kardeşini de biliyorsun; onu bulacağım diye kayboldu, bir de seni kaybedersem dayanamam buna” derdi.

Kerim daha on dört yaşındaydı. Kardeşi kendisinden beş yaş küçüktü. Selin kaybolduğundan beri kendisini derslere veremedi bir türlü. Sonunda okulunu bırakıp çalışmaya başlamıştı. Bir tanıdığının minibüslerinde muavinlik yapıyordu. Arada patronuna ısrar edip, araya aracılar koyarak başka hatlarda da çalışıyordu. Tek derdi kardeşinin kaybolması, tek ümide de kardeşini bulmak üzerineydi. Gündüzünde, gecesinde, rüyasında, hayalinde hep o vardı. Aklından bir an bile çıkmıyordu bu hazin olay.

Tam altı yıl geçti böyle. Günler günleri, geceler geceleri kovalıyordu. Kardeşini bulma hayalleri, içinde büyüyen, bir türlü geçmeyen sıkıntı… rüyaları kâbus olmaya başlamıştı sonunda. Artık yaşayıp yaşamadığını bile sorgulamaya başlamıştı. Bir an oluyor hiçbir şey düşünemez hale geliyordu.

Bir akşam yine iş dönüşü terminale uğradığında beklenmedik bir şey oldu. Kardeşinin kaybolduğu gün, ona poğaça almak için yanından uzaklaşıp kısa bir süre sonra da döndüğünde yanında onunla konuşan bir kadın görmüştü. İşte şimdi o kadın karşısındaydı. Yıllar zihninden yüzünü silmemişti demek ki.

Aklında bir şeyler dönmeye başladı onu gördüğü andan itibaren. Çok saf, temiz, iyi niyetli, karşısındakine kolayca inanabilen kardeşini bu kadın götürmüş olabilir miydi? Böyle bir yargıya nasıl varmıştı, düşündü. Kadın bir an onunla göz göze gelince tedirgin olmuştu. Bir nedeni olmalıydı, bir açıklaması bu durumun.

Yavaş yavaş aklında bir şey yerli yerine oturuyordu. Her şeyi göze alarak kadının yakasına yapıştı ani bir hareketle. Kadın her ne kadar inkar etse de vazgeçmedi düşüncesinden ve kadını ne yapıp edip konuşturmaktan. Öyle de yaptı. Çıkan kargaşa yüzünden toplanan güvenlik görevlisi ve polislere başından geçenlerden bahsetti ve sonrasında olayları, şüphelerini bir bir anlattı.

Anlatmakla çok iyi ettiğini olay çözülmeye başlayınca anladı. Sonuçlar onu kardeşine götürdü. İki kardeşin yürek burkan buluşması, ağlaşmaları, hasret dolu uzun uzun sarılmaları tanık olan herkesi duygulandırdı, gözlerden yaşların dökülmesine sebep oldu. Selin çok acılar yaşamış, zorluklar çekmişti ailesinden uzakta. Kadın Selin’i “senin anneni tanıyorum, seni ona götüreceğim” diye ikna ederek götürmüş ve kızcağızın yaşının küçüklüğüne bakmadan annesinin evinde hizmetçi gibi çalıştırmıştı. Kadın bazen yalnız, bazen de çocuklarıyla birlikte işlerim var bahanesiyle evden çıkıyor, akşama kadar dönmüyordu. Selin ise hem evin işlerini yapmak hem de kadının annesi ile ilgilenmek, yeri geldiğinde onun da hizmetine koşmak zorunda kalıyordu. Ara sıra başına kalan kadının çocukları onu küstürüyor, ağlatıyordu. Alay etmeleri yetmezmiş gibi döktükleri eşyaları da ona toplatıyorlardı.

Aslında çocuklar iyi çocuklardı. Arada birlikte oyuna daldıklarında, çok güzel eğlenceli vakit geçiriyorlardı. İki saat sonraları hiç belli olmuyor; onlar gidiyor başka çocuklar geliyordu sanki. Besbelli anneleri tembih ediyordu onlarla oyalanıp işlerini aksatmasın diye.

Kağan ve Sühendan okuldan döndüklerinde gün boyu yaşadığı neşeli zamanları Selin’in yanında ballandırarak anlatıyor, onun daha fazla üzülmesine sebep oluyorlardı. Derslerini sorduklarında ise iyi deyip geçiştiriyorlardı. Kızın dersi abisinden daha iyiceydi. Bazen ödevlerini kardeşine yaptırırdı Kağan, bazen de o itiraz edince Selin’den yapmasını isterdi. Okula gidemediğini hatırladığı o anlarda zavallı kızın üzüntüsü daha da artardı. Geceleri yorgun, bitkin şekilde yatağına yattığında ona bu kötülüğü yapanlara beddua etmek aklından bile geçmezdi. Kendisinin kurtulması, annesine ve ailesine kavuşması, ona bu kötülüğü yapanların da vazgeçip iyi olması için dua ederdi.

Kerim kardeşini onların elinden kurtarınca ne mi yaptı? Onu el üstünde tuttu. Babası da oğlu gibi geçmişten ders almışcasına ikisinin de üzerinden gözlerini ayırmadı hiç. İkisini de koruyup kolladı hep. Ne çok rahat ne çok sıkıntılı… Elleri çok daraldığında eve ek iş alıp maddi sıkıntılarını biraz olsun rahatlattılar. Bütün bunların ötesinde geceler boyu uzun uzun sohbet ettiler, doyasıya hasret giderdiler.

Günler ayları, aylar yılları kovaladı. Yaşananlardan dolayı yarım kalan eğitim hayatlarını yoluna koymayı da ihmal etmediler. İki kardeş dışarıdan ortaokula yazıldılar. Kerim üniversiteye kadar dışarıdan imtihanlara girerek okuyup üniversitede İngilizce Öğretmenliği okudu. İlk zamanlar epey zorlanıyordu okulunda, çok severek okumasına rağmen. Kurslara yazılıp çözmeye çalıştı bu durumu. Gayretini eksik etmeyip çözdü de zamanla. Ortaokul derslerine yardım için özel ders isteyen bir iki öğrencisi bile oldu bu arada. Selin ise ortaokulu dışarıdan bitirince, okul özlemi fazlasıyla içinde büyüdüğü için, liseye içeriden yazıldı. Dışarıdan okurken de içeriden devam ederken de zorlandığı zamanlar olmadı değil. Abisi en büyük yardımcısıydı her konuda. Birkaç samimi arkadaşı olmuş, onların varlığı ve dostluğuyla hayatın güçlüklerini omuzlamak kolaylaşmıştı onun için.

Selin üniversiteyi okuduğunun üçüncü yılında babası vefat etti. Başarı, üzüntü, keder, mutluluk gibi duyguları dönüşümlü olarak yaşıyorlardı o günlerde. Bir yandan da yaşadıkları en mutsuz günlere sebep olan o kadının rahatsız etme girişimleriyle uğraştılar. Cezasını çekip cezaevinden çıkan kadın kötülüğünün yanında arsızdı aynı zamanda. Fakat ne Selin ne de abisi Kerim göz yummadılar. Şikâyet etmekle kalmayıp başka insanların da başına benzer bir olay gelmesin diye yerel bir gazeteye başlarından geçenleri anlattılar.

Yüce gönüllü ve varlıklı bir insanın dikkatini çekti yaşadıkları acı olaylar. Sonrasında hayata tutunma çabaları, başarıları Selin ve Kerim’e yardım etmek istediğini söyledi, bir istek ya da hayalleri olup olmadığını sordu. Onlar da utana sıkıla dil kursunda öğretmen olmak istediklerini söylediler.

Beş yıla kalmadı dil kursunun ortağı oldu iki kardeş. Ertesi yıl evlendi Kerim. Dil kursunda tanıştığı Derya öğretmen artık evlerinin, hayatının yeni üyesiydi. İki yeni üye daha katılmıştı şimdi ailelerine. Selin’i mutluluktan havalara uçuran iki güzellik… Edanur ve Sedanur’un doğumu anne ve babasını çok mutlu etmişti. Hala olan Selin ise hiç olmadığı kadar mutluydu. Kaybolduktan sonra ailesine kavuştuğu o an. O an mutluluktan öte mucizeydi. Yeğenlerinin varlığı ise sevinç, neşe, hepsinin gülen yüzleriydi. Artık sabahları terler içinde, kâbuslarla değil, cıvıl cıvıl çocuk sesleriyle uyanıyorlardı.

Kahvaltı hazırdı. Derya çocukların ellerini yıkayıp sofraya oturtmaya çalıştığı sırada Kerim sofraya ekmeği getirip, kitap ve dosyalarını hazırladı, okula götürecekti onları. Selin elinde bir tepsi pişiyle gelip oturdu sofraya. İkizler sevinçle ellerini uzatıp, çabucak tatlarına baktılar bile. Derya öğretmen elindeki ikinci pişisini yerken eşi Kerim’in yüzüne baktı. Gözleri neden dolmuştu acep. Aynı anda gözleri dolan Selin’deydi cevap besbelli. Kelimeler sessiz, mecalsiz, tane tane çıktı ağzından, boğazındaki düğümü kendine sakladı.

—“Rahmetli babam çok severdi pişiyi” derken.

Sahiden babası hayattayken pekmeze banarak yediği pişiyi ve beraberinde içtiği çayı çok severdi. Seveceği, çok mutlu olacağı başka güzel şeyler de vardı. Kuşkusuz onların içinde en güzeli, en iki güzeli görmek kısmet olmadığı ikizlerdi. Torunları da onu fotoğraflarından tanımaya başlamışlardı. Ona olan sevgileriyle dua yarışına bile girmişlerdi kızlar.

—“Anne ben dedeme dua ettim.”

—“Anne ben de dua ettim dedeme.”

—“Baba önce ben dua ettim değil mi?”

—“Anne sen beni dua ederken duymamış mıydın? Önce kim etti sence?”

—“Halan doğru söylüyor kızın, siz ikizsiniz ya ikinizin duası da denk gelmiştir. Üzülmeyin ikiniz de ikincisiniz bu akşam yine.”