DİKKAT! DAMAT KAÇABİLİR

Günün en işlek saatiydi, herkes ya sokaklarda ya da iş yerlerindeydi.
Bizim mahallenin dedikoducusu Fatma Teyze de her zaman ki enerjisi ile oturmuş camın önüne, eline de almış çekirdeğini bir güzel çitliyor ve onun bunun dedikodusunu yapıp kendini mutlu etmeye çalışıyordu.

“Kız Asiye, annengil senin turşunu mu kuracak kaç yaşına geldin. Bak evde kalacaksın evlen artık.”

Bu kadın onun bunun hayatına burnunu sokmaya bayılıyordu, benden de sayısız kez azar işitmesine rağmen aldırış bile etmiyordu.

“Senin gibi 4 koca eskiteceğime evde kalmayı tercih ederim ben Fatma Teyze.” dedim ve yoluma devam ettim. Arkamdan Fatma Teyzenin homurdanmaları duyuluyordu lakin her şeyi başlatan da oydu.

Babamın ufak bir hırdavat dükkanı vardı, her zaman günün en erken saatinde kalkıp ilk o dükkanını açardı. Onun dükkanını açtığını gören diğer esnaf ise hiç vakit kaybetmeden koşarak kendi dükkanlarını açarlardı. Oysa ki herkesin kendine göre müşterisi, kendince de bir kazancı vardı.

Ben her zaman yaptığım gibi öğle saatinde gidip babamın yerine dükkanda kalacaktım, babam ise öğle olduğu için eve yemek yemeye gidecekti.
Dükkandan içeri girdim ve kocaman gülümsemem ile babama; “Günaydın hatta tünaydın babacığım. Annem seni bekliyor karnıyarık ve ezogelin çorbası yaptı.” dedim ve yanağına kocaman bir öpücük bıraktım.

Babam da ellerini ovuşturarak koltuktan kalktı ve; “O zaman ben daha fazla karnıyarığı ve ezogelin çorbasını pardon anneni bekletmeyeyim.” dedi kahkaha atarak ve ağır adımlarla eve gitti. Bende koltuğa bir güzel yayılıp müşteri beklemeye başladım.

Biraz sonra içeriye koşarak benim yaşlarımda ya da en fazla bir iki yaş büyük bir çocuk girdi ve ne olduğunu anlamadan masanın altına girip saklanmaya başladı.

Bir kaç dakika geçmişti ki onun ardından iki tane iri yarı adam içeri girdi ve bana bakmadan etrafı tarayarak konuşmaya başladılar.

“Buraya az önce senin yaşlarında bir delikanlı geldi mi? Eğer geldi ise söyle senin de basın yanmasın.” dediler ve etrafı araştırmaya devam ettiler.

Bu arada masanın altında saklanan çocuk, işaret parmağı ile sus işareti yaparak yalvarırcasına bana bakmaya başladı.

Adam bir kaç adım atıp yanıma geldi ve yine o tehditkar sözlerini söylemeye başladı.
“Bak sen iyi birisine benziyorsun, eğer çocuğu gördüysen söyle biz de onu alıp gidelim senin başını ağrıtmayalım.” dedi sanki mahallenin sahte kabadayısıydı.

Anlaşılan bunlar ya çocuğu öldürecek ya da döveceklerdi.

“Ben çocuk falan görmedim hemen dükkanımdan çıkın yoksa bu levyeyi yersiniz kafanıza.” dedim masanın altındaki levyeyi çıkarırken.

Adamlar ise benim bu tavrım karşısında afallamış “Deli lan bu kız hadi gidelim yoksa bizi öldürecek.” dediler ve kaçmaya başladılar.

Adamlar gözden kaybolduktan sonra çocuk masanın altından çıkıp; “Teşekkür ederim hakkını nasıl öderim bilmiyorum.” dedi ve yavaşça kapıya doğru yürümeye başladı.

“Hooop sen bir dur bakalım. Ne yaptın da bu adamlar seni yakalamaya çalışıyor?” dedim sorgularcasına.

“Hiiiiç hiçbir şey, sadece düğünden kaçtım.” dedi ve yoluna devam etti.

Bende koşarak yanına gittim ve önünde durup “Bir insan nasıl düğününden kaçar aptal mısın oğlum sen.” dedim ve yüzüne bakmaya başladım.

“Sevmediğin birisi ile evlendirilsen sen de kaçarsın.” dedi üzgün çıkan ses tonuyla.

Sonrasında etrafta aval aval yürümeye başladı. “Hey kibarcık senin gidecek bir yerin var mı? ”

“Hayır yok.” dedi gözlerinin içi parlıyordu. Biraz sonra babam geldiğinde nasıl açıklayacaktım pek bilemesem de; ” Bizim dükkanda biraz kalabilirsin.” dedim.

Çocuk sevinçle bana sarıldı ve etrafında döndürmeye başladı.
Ben zor da olsa çırpınarak kollarından kurtulmuş suratına da okkalı bir tokadı yapıştırmıştım.

“Sen ne yapmaya çalışıyorsun. Eğer bana bir daha dokunursan bu adamların yapamadığını yapar seni öldürür onlara veririm.” dedim ve hızla dükkana girip koltuğa oturdum.

Çocuk ise koşarak yanıma geldi ve;” sen ne aksi bir kızsın böyle, sadece sevindiğimden yaptım ama sana bir daha dokunmam söz.” dedi ve karşıda duran tabureyi çekip tam karşımda oturmaya başladı.

Biraz sonra telefonum çaldı cebimden çıkarıp baktığımda arayanın annem olduğunu görüp telaşla çocuğa döndüm ve;” Sakın konuşma yoksa kendini kapının önünde bulursun.” dedim ve telefonu açtım.

“Alo efendim anneciğim.”

“Kızım baban yemeği fazla kaçırdı dükkanı sen kapatırsın o biraz uyusun dinlensin.” dedi sessizce.

“Peki anneciğim olur öptüm.” dedim ve telefonu kapattım.

“Ne oldu?” dedi çocuk merakla.

“Sanane” diye cevapladım sorusunu. Çok meraklıydı aynı zamanda biraz Fatma Teyzeye de benziyordu. Acaba Fatma Teyzenin kayıp oğlu falan mıydı.

Ben düşüncelere dalıp gitmişken o çocuk yanıma gelmiş elini uzatmış bir cevap bekliyordu.

“Eee benim adım Doğu senin adını söylemeyecek misin?”dedi ısrarla.

“Benim adım da git başımdan.” Memnun oldum dedim yalancı bir gülümseme ile.

“Bende memnun oldum git başımdan.” dedi ve kahkaha atmaya başladı.

“Şşşşşt sus şimdi birisi görecek seni.” dedim azarlarcasına.

Doğu denilen çocuk susup yerine iyice yayılıp beklemeye başladı.

Biraz sonra koşarken çok yorulmuş olacak ki uyuya kaldı.

Yerimden kalkıp hem üzerine örtmek için bir şeyler bakınmaya hem de babamın dağıttığı yerleri toparlamaya başladım.

Ben yarın için düşünüp dururken yataktan kalktım ve elime çizim defterimi gelişi güzel bir şeyler karalamaya başladım.

Sonunda çizimimi bitirdiğimde saat neredeyse gece yarısına geliyordu hemen defterimi yatağın altına her zaman ki yerine saklayıp yatağıma yattım. Unutmadan da telefonumun alarmını sabah 6 ya kurmuştum. Ne olur ne olmaz babamla birlikte gidecek Doğu denilen çocuğu babam görmeden dükkandan dışarı çıkaracaktım.

Güzel bir uyku çekmek için yatağıma bir güzel kıvrıldım ve o güzelim uykunun kollarına kendimi bıraktım.

Sabah alarmımın sesi ile yerimden fırladım ve ne giyindiğime bakmadan üzerime bir şeyler geçirip hızlıca aşağıya indim. Babam da kalkmış kahvaltı yapıyordu onu gitmeden yakalamıştım.

“Günaydın babacığım.” dedim gülümseyerek o ise şaşkın şaşkın bana bakıyordu.

Annem mutfaktan bir tane daha bardak getirip masaya koyarken; “günaydın meleğim, bu neyin heyecanı böyle.” deyip gülmeye başladı.

Ben ne olduğunu anlamamiş onlara bakarken annem konuşmaya devam etti. ” Aşık mısın kızım sen, gömleğinin düğmelerini yanlış iliklemişsin.” dedi ve masaya oturup kahvaltısını yapmaya devam etti.

Bende hemen düğmelerimi düzeltip masaya geçtim ve babama ayak uydurarak kahvaltımı hızlıca yapıp onunla birlikte dışarı çıktım .

Annem tam ayakkabımı giymiş dışarı çıkacağım esnada eğilip kulağıma fısıldayarak konuşmaya başladı.

“Kızım bir şey mi oldu? Sen bu saatlerde uyanmazdın. Babana mi bir şey oldu yoksa .” dedi endişe ile.

Annemi daha fazla meraklandırmamak için olan biten her şeyi kısaca anlatmış onun vereceği tepkiyi bekliyordum.

“Kızım sen deli misin, ya baban görürse o çocuğu çabuk koş da yetiş ona yoksa vallahi vurur çocuğu.”

Koşarak babama yetiştim ve koluna girdim. Dükkana varmamıza çok az kalmıştı . Babama dönüp; “Babacığım istersen bugün ben açayım sen biraz uyu.” dedim.

Babam ise Nuh diyor peygamber demiyordu. Dükkana vardığımızda bağırarak.” Babacığım illa sen mi açacaksın dükkanı şimdi.”dedim.

“Kızım ne bağırıyorsun kulağımın dibinde evet ben açarım sen git eve uyu.” dedi babam ve kapıyı açıp içeri girdi.

Etrafta kimse görünmüyordu, babam kapı ile uğraşırken bende koşarak arkaya gittim ve Doğuyu aramaya başladım.

Biraz sonra korkudan bembeyaz olmuş, kutuların arkasına bir kedi gibi saklanmış Doğu ile karşılaştım.

“Hadi hemen toparlan da seni dışarı çıkaralım.” dedim ve babama bakınmaya başladım.

“Kızım … Asi sana sesleniyorum duymuyor musun beni?”

Babamın sesi yakından geliyordu.”Babacığım elimi yıkıyorum birazdan gelirim.” dedim ve Doğuya bakarak.”hadi hadi.” diye de ekledim.

Doğu hazırlanmış çıkmayı beklerken babam da yerinden kalkmış bize doğru geliyordu. Telaşla ne yapacağımı düşünürken babamın sesini ensemde duymamla birlikte dizlerimin bağı çözülüvermişti.

“Ne oluyor burada?”

Babamın sesi dükkanın içerisinde yankılanmıştı.

Doğu hemen atılıp cevap vermişti . ” Şey bakın amcacım siz yanlış anladınız ben düğünden kaçtım burada kal-” lafını bitiremeden babam lafını kesmişti .

” Sen sus lan sırık , sen anlat kızım ne oluyor burda ?” Dedi.

Önce derin bir nefes aldım sonrasında da hemen lafa girdim ; ” Babacığım bu çocuk şimdi dün birden bire dükkana girdi ve saklandı sonra peşinden başka adamlar da girdi onu arıyorlardı bende burada olduğunu söylemedim . Bu düğünden kaçmış sevmediği birisi ile evlendireceklermiş bende bir günlüğüne burada kalsın sonra gönderirim diye buraya sakladım şimdi de sen görmeden gönderecektim zaten .” Dedim ve babama bakmaya başladım.

Babam işaret parmağı ile Doğuyu gösterirken ” Bu salağa güvenmem ama sana güveniyorum kızım .” Dedi ve beni elimden tutup Doğudan iyice uzaklaşana kadar götürdü sonra da lafa girdi ; ” Kızım laf söz olur bu çocuğu bir an önce gönder buradan bir daha da bilip bilmediğin kişileri alma içeri .” Dedi tembihlercesine .

“Tamam babacığım ” dedim ve yanağından kocaman öptüm .
Sonra da koşarak Doğunun yanına gittim ve ; ” Hadi artık hazırsan gidebilirsin Kaçak gelin .” Dedim.

Doğu ağır adımlarla kapıya doğru ilerlemeye başladı babam da peşinden gidip kulağına bir şey söyledi ve ardından yavaşça yanıma geldi .

Doğu iyice gözden kaybolduktan sonra günüm her zaman ki rutinligi ile devam etmeye başladı .
Arka tarafa gidip Doğunun dağıttığı yerleri toparlarken aklımdan binbir türlü şey geçiyordu .
Acaba şimdi nereye gidecekti ?
Onu bulurlarsa bu kez kesin evlendirirlerdi .

Ben böyle düşüncelere dalıp gitmişken yanıma ne ara geldiğini anlamadığım babam elini omzuma koymuş bir şeyler anlatıyordu.

” Kızım sen şimdi cahil falan da değilsin , elin adamını hırlı mıdır hırsız mıdır içeri ne diye aldın . Ya Allah korusun sana bir şey olsaydı annenle ben ne yapardık o zaman .” Dedi endişeli bir şekilde .

Zaman su gibi akıp geçmişti , saat akşamın 7’sini gösteriyordu . Babam yavaştan toparlanmaya başlamıştı bile . Her tarafın toparlandığına emin olana kadar didik didik her yere bakıyordu. Babamın da kötü bir huyu varsa eğer o da çok evhamlı olmasıydı .

Sonunda son kontroller de bitince babama dönüp ; ” Babacığım eğer şu an doğal afet falan olmazsa bizim dükkana artık hiçbir şey olmaz .” Dedim ve gülmeye başladım.

Babam ise ciddi bir şekilde bana bakarak ; ” Kızım ben senelerdir hep böyle oldum olmaya da devam ederim çünkü benim burdan başka ekmek parası kazanabileceğim hiçbir yer yok . O nedenle de gözüm gibi bakmak zorundayım .” Dedi .

Haklıydı da ben kendimi bildim bileli hep bu dukkandaydim , babamdan önce dedem işletiyormuş yani babadan oğula saltanat sistemi yürüyordu bu dükkanda.

Babam kapıyı iyice kilitledikten emin olduktan sonra eve gitmek için yürümeye başlamıştık. Babam 10 sene evvel bir trafik kazası sonucu sol bacağının dizinden aşağısını kaybetmişti . Hayatına aksak bir şekilde devam etse de bunu hiç umursamıyor hatta bazen dalga bile geçiyordu .

” Kızım hadi bakalım yarış yapalım eve önce varan en çok yemeği yer . ” Dedi ve ekledi ; ” Ben senden 10 dakika falan önce başlayacağım mızıkçılık yok ona göre . “

Babam yavaşça gözden kaybolurken bende daha fazla onu kaybetmeden koşmaya ve ona yetişmeye çalıştım .

Evin kapısına geldiğimde babamın sesi oturma odasından geliyordu dediği gibi yapmış eve ilk o varmıştı.

Babam bazen hatta çoğunlukla çocuk gibi olabiliyordu hatta annem de ona sürekli ; ” Bir büyüyemedin Osman bey .” Der der dururdu .

Tam eve girip kapıyı kapatacağım esnada sokağın başında bir siluet gördüm resmen göz göze gelmiştik . Bir daha baktığımda kaybolup gitmişti , belki de hayal görmüştüm malum okuduğum kitapların hepsi polisiye-gerilim türü olduğu için beynimin oyunları da olabilirdi .

Kapıyı kapattım ve ayakkabılarımı da çıkardıktan sonra mis gibi yemeklerin kokusu gelen mutfağa doğru ilerlemeye başladım. Benim mutfağa doğru geldiğimi anlayan annem ise ; ” Asi önce üzerini çıkar sonra da ellerini yıka gel .” Diye uyarmayı ihmal etmedi tabi ki .

Hemen odama gidip üzerimi değiştirdim sonrasında da banyoya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra sokağın başındaki adamı düşünmeye başladım belki de adam degil kadındı bilemiyordum . Ben dalgın dalgın mutfağa doğru ilerlerken birden telefonum çaldı telefonumu cebimden çıkarıp baktığımda ekranda numara gözükmüyordu açıp sessizce karşı tarafı dinlemeye başladım .

Ne bir ses vardı ne de bir nefes sanki kimse aramamış ben boş yere telefonu kulağımda tutuyormuşum gibi geliyordu . Biraz sonra telefonun kapanma sesi geldi ekrana baktığımda tamı tamına 2 dakika 33 saniye öylece birbirimizi dinlemiş olduğumuzu gördüm .

İyice içten içe ürpermiş , hatta korkmaya başlamıştım .
Ağır adımlarla mutfağa girip annemlere baktığımda hiçbir şeyden haberleri yok öylece kendi kendilerine gülüşüp eğleniyorlardı.

Masaya geçip oturduğumda tekrardan telefonuma baktım ne bir mesaj ne de bir arama vardı belki de bizim lisede yaptığımız gibi çocuklar numarayı gizleyip rastgele bir numara arıyorlardı . Böyle düşünmek bir nebze de olsa içime su serpmişti .

” Kızım ne oldu yüzün kireç gibi olmuş hasta mısın ?”
Tüm bu düşüncelerimden annemin sorusu ile sıyrılmıştım .
Anneme dönüp baktığımda gerçekten endişelenmiş bir şekilde bana baktığını fark ettim .

” Anneciğim bir şeyim yok merak etme sen gayet iyiyim .” Dedim onu sakinleştirmek istercesine .

Annem pek inanmasa da inanmış gibi yaptı ve çorbaları koymaya başladı .

Yemek pek bir sessiz geçmişti , ne annem ne de babam konuşmuş sadece birbirleri ile bakışıp duruyorlardı .

Önce anneme baktım bir cevap beklercesine ondan yanıt alamayınca da babama bakmıştım ki babam anneme dönüp ” söyleyelim mi Nermin hanım ” dedi .

” Neyi söyleyeceksiniz bakalım .” Dedim tedirgin bir şekilde .

Annem başını olumlu bir şekilde salladı ve babam hemen lafa girdi .

” Kızım hani bizim dükkanın ilerisinde bir bakkal var ya .” Dedi benim cevabımı beklediği belliydi .

” Ha şu İsmail amcanın sümüklü oğlunun açtığı bakkal mı ?” Dedim igrenircesine ve ekledim ; ” Babacığım o çocuk küçükken sümüğünü yiyordu biliyor musun ?”

Babam ; “Neyse ne kızım , onun babası falan müsait misiniz diye sormuşlardı anlaşılan sen istemiyorsun .” Dedi ve konuyu kapattı.

” Evet babacığım ben istemiyorum lütfen böyle konuları bana bir daha açmayın . Ben olduğu zaman söylerim zaten merak etmeyin .” Dedim ve koşarak odama gittim .

Ben onlara artık yük mü oluyordum ki ? Aslında yardım da ediyordum .

Kafam iyice allak bullak olmuştu . Temiz hava almak için cami açtığımda büyük bir şok yaşamıştım .

“Sen de kimsin ?”

Şaşkınlıkla yolun karşısındaki lambanın altında duran silüete bakıyordum aynı şekilde o da bana .
İçten içe çığlık atmak istesem de hızla camı kapattım ve hemen yorganın altına girip saklanmaya başladım .

Sanki yorganım beni tüm kötülüklerden koruyacakmış gibi gelirdi . Bu küçüklüğümden bu yana süregelen bir alışkanlığımdı.

Bilmem kaç saat yorganın altında kalmıştım o adamın gittiğinden emin olmak için yavaşça yorganın altından sıyrılıp camın yanına gittim ve perdeyi küçücük araladım . Aynı yere baktığımda kimsenin olmayışını görüp derin bir nefes almıştım ki birden cama atılan taşla birlikte yerimden sıçradım.

O adam camımın önüne kadar gelmiş olamazdı herhalde o kadar cesaretli olduğunu sanmıyordum . Eğilip aşağıya baktığımda Doğuyu görmüş çok şaşırmıştım .

Camı açıp sessizce ; ” Senin ne işin var burada ?” Diye sordum .

” Gidecek bir yerim yok ne olur beni bir kaç gün daha sakla sonra gideceğim söz veriyorum istersen dükkanda hiç para almadan bile çalışabilirim .” Dedi aynı sessizlikle ve ekledi ; ” beni eğer yakalarlarsa kesin öldürürler bir iyilik yap ne olur yalvarıyorum sana .”

Ne yapacağımı düşünürken babamlara birazcık öfkeli olduğum aklıma geldi Doğuyu dükkana almak da istemiyor değildim bu nedenle .

“Bunu bir düşünmem lazım kibarcık .” Dedim ve cami kapattım.

Aşağıya Doğunun yanına gidecektim ve onu dükkana götürüp yeniden saklayacaktım.