Bir çığlık attım!
Karanlığın ardından.
Sanki ölümün acı sesi…
Birden evlerin lambaları yandı,
O acımdan attığım o çıglıktan.
Bir Çığlık attım, o acıdan,
Bilemesin o acıdan.
Yaradana yalvaracakken,
Bir kula yalvardım.
O acıdan…
Gece çöker.
Yine o acılarımla,
beklerim karanlıkta.
Kırık dökük bir evde,
Beklerim o acıyla, çığlık ata ata,
Beklerim o acımla bir adam.
Ama karanlık adam.
Onun elinde bir torba, o torbada ilacımı bekleyim bekleyim.
Ya yarını, ya ölümümü…
Beklerken;
Ya yarını, ya ölümü
O kırık dökük evin penceresinden,
Evlerin balkonuna bakarım.
Her akşam;
O acıyla, o sızıyla beklerken karanlık adamı
Onlar yaşıyor.
Şu bataklığa düşmeden önce kurduğum
o hayalimi…
O gülen çocuklar o çocuklar gülünce;
Anne ve babanın sevincini bende, kurmuştum daha önce.
Şu bataklığa düşmeden önce.
Bir çığlık attım, Bir çığlık!
Ama sessiz bir çığlık.
Çocuklar korkmasın.
O kayan yıldızları seyretsinler diye,
Sessiz bir çığlık attım.
Ama sessiz bir çığlık.
Kapattım ellerimle o ağzımı.
Öyle bekledim…
Ya karanlık adamın gelmesini,
Yada ölümü bekledim.
Bir hayalim vardı,
O son gördüğüm aile tablosu,
İşte işte;
O kayan yıldızları izleyen o aile,
Sanki bataklığa düşmeden önce kurduğum.
O hayal, sanki canlanıyor karşımda.
Tags: #aşkzede #aşk #şiir #özlem #hayalhanem
