3 kere 5

“Bugün nasılsın?” Dedi yine ve yeniden.

“Sence nasıl görünüyorum?”

“Çok güzel…” dedi, sesi boğuk çıkmıştı.

Sanırım o da benimle uğraşmaktan bıkmıştı. Verdiği bıkkınlık ifadeli soluklar, bu tezimi doğruluyordu.

“Bana kendini anlatır mısın?” Dedi, sesinde merak vardı.

“Anlatsam ne değişecek?”dedim.

“Anlat.” Dedi, ses tonu emir değil de rica ediyormuş gibi kibardı. Karşımda sorgulamada gerçekten profesyonel olan biri vardı.

“21 yaşındayım, ailem yok, akrabam yok. Zaten olsalar beni böyle rahat alamazdınız öyle değil mi? Belki de alırdınız. Her neyse. 18 yaşıma bastığım gün yetimhaneden ayrıldım. Üniversiteyi tam burslu olarak kazanmıştım ve ilk senemdi.  Bir kız buldum, ev arkadaşı arıyordu…”

“Selen.” Dedi.

Şaşırmadım. Hakkımda her şeyi biliyor ama bana tekrar anlattırıyordu.

“Evet, onunla tanıştığımda ikimiz de üniversite ilk sınıftaydık. İki yılı aşkın süre beraber yaşadık. Arkadaştan çok, bana bir kardeş gibi davrandı. Ara sıra tartışsak da, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Bir gün kara haberi geldi, üniversiteden çıkıp karşı kaldırıma geçerken araba çarpmış ve oracıkta can vermiş. O gün ben öldüm, o yaşamaya devam etti. Ben o gün hayattaki tek varlığımı, kardeşimi kaybettim…”

“Kaza değilmiş.” Dedi. Ne demekti bu? Ne demek kaza değil?

“Nasıl yani? Ben kamera kayıtlarını izledim, karşıya geçerken araba çarpmış.” Dedim titreyen sesimle. Dudaklarım mı, onlar çoktan bağımsızlığını ilan etmişti. Yaşadığım şaşkınlıkla içime öküz oturmuş gibi hissettim. Bunu biri kasıtlı mı yapmıştı?

“Eski sevgilisi bilerek yapmış, yani merak ettim ve araştırdım. Araştırmayı severim.” Dedi sanki normal bir şeyden bahsediyormuş gibi.

“Eski sevgilisi? Pislik, şerefsiz, or….”

“Şşşttt küfür yok, kibar olalım lütfen.” Diyerek küfür sıralamamı yarıda kesti. Kendileri çok kibarlar zaten.

“Kibar konuşacaksak, şu ellerimi ve gözlerimi aç da öyle konuşalım.” Dedim alaycı bir tonla.
“Ayrıca benim gibi suçsuzlara dokunmak yerine, gidip o pisliği öldürsenize?!”

“Bana ismini bahşeder misin?”

“Cennet.”

“Çok güzel bir ismin var, bu ismi sana kim verdi?”

“Bilmiyorum. Belki beni yetimhaneye terk eden annem, babam ya da yetimhane müdüremiz. Hiç sorgulamadım.”
Şu an sorgulamaya başladım. O bu soruyu sormasa, belki de ömrüm boyunca aklıma gelemeyecekti. Sahi bana bu ismi kim yakıştırmıştı? Annem beni doğurduğunda, bir kerecik olsun bağrına basmış mıydı? “Cennet gibi kokuyorsun yavrum.” deyip, bana bu ismi lütuf etmiş miydi?

“Pekâlâ cennet, devam edelim mi?…. Edelim.” Sanki etmeyelim desem, etmeyeceğiz de.
“Kime çalışıyorsun?”

“Kendime.”

“Yani kendin için çaldın?”

“Çalmadım.”

“Bana seni azmettirenin ismini ver, seni serbest bırakacağıma söz veriyorum.” Dedi, en kibar ve şefkat dolu ses tonuyla. Açıkçası bana vurmasını, işkence yapmasını beklerdim. Ama o sözleriyle daha etkili bir şey yapıyordu.

Belki gerçekten ben çalmış olsam, hemen ikna olup ona sorularının cevabını verebilirdim.

Daha bir aydır “Saruhanlar”ın şirketinde çalışmaya başlamıştım. Bundan 15 gün önce, şirket siber saldırıya uğradı ve şirket hesaplarında 50 milyonluk bir açık tespit edildi. Eski çalışanlardan şüphelenmediler. Yıllardır çalışan insanlardan şüphelenmek mi doğruydu, yoksa daha yeni işe başlayan, bir bilgisayar mühendisliği öğrencisinden mi?

“Sustun?” dediğinde düşüncelerden sıyrılıp, başımı yukarıya kaldırdım.

“Kaç defa sorarsan sor, cevabım değişmeyecek. Bilmiyorum diyorum ya, bilmiyorum. Ben hiçbir şey yapmadım! Bunu kim yaptı bilmiyorum ama ben yapmadım. Paralar nerede bilmiyorum, inan bana…” diyerek başımı iki yana salladım.

Umutsuzdum. Bana inanacak olsa 15 gün boyunca inanırdı. İnanmadı, inanmayacak da.

“Ama senin bilgisayarında şüphe çekici bir şeyler bulundu. Yani kanıtımız var, soyut fikirlere göre mi burada tutulduğunu zannediyorsun?” Dedi.

Ağzım açılırken, kaşlarım çatıldı.
“Ben yapmadım!” Diye telaşla ayağa kalktım. Bu sefer odada yalnızdık. “Yemin ederim ben yapmadım. Biri suçu benim üzerime atmak için yapmış. Yemin ederim doğru söylüyorum!” Dedim telaşla bir kaç adım ilerleyerek.

Karanlıktı. Kendi karanlığımda değil, onun karanlığında boğuluyordum.

Ayağa kalktığını hissettiğimde, başımı sağa sola sallayıp, tekrar geriledim. Büyük parmaklarını koluma sardığında, gerilememi engelledi. Olduğum yere çivilendiğimde, diğer eliyle belimden kavrayıp, vücudumu vücuduna yasladı.

Soğuk nefesini boynumda hissettiğimde tüm vücudum elektriklendi. Üzerinde ayaz kokusu vardı. Nefesi soğuktu, teni buz gibiydi. Sadece beni sorgulamak için buraya geldiği belliydi.

“Sana bir teklifim var, Cennet.” Dedi.

Nedense bu teklifin bana hiç yaramayacağını bilsem de, duymak istiyordum. Sanırım bu bana sunduğu son teklif, son şanstı.

“Nedir?” Dedim sakinliğimi korumaya çalışarak. Buz gibi nefesi kulağıma sızarken, bu biraz zordu.

Beni aniden bıraktığında, boşlukta kalmış gibi sendeledim. Bu sendeleyişim ilk değildi, son da olmayacaktı.

“Saruhanlar’ın bir oğlu var, onunla evlenirsen seni ve bu para meselesini unutabilirim.” Dedi.

Neden içimde bunun normal bir evlilik olmayacağı hissi var?

“Benden başka kız mı kalmadı?” dedim.

Adım seslerini duyduğumda, benden uzaklaştığını anladım.
“Başka kız var, ama o kızlara yazık olur diye düşündük. Onunla evlilik bir ödül değil, ceza. Katlanabileceksen, seni ona veririm. Yok, evlenmem diyorsan, o mahzende kalmaya ve her gün sorgulanmaya devam edersin. Artık sabrımın sonuna geldiğimizi de belirtmek zorundayım. Sana bir gün veriyorum, düşün ve kararını ver. Yarın senden tekrarı olmayan bir sorunun cevabını alacağım….” dedi.

Başımı önüme eğip, dilimle kuruyan dudaklarımı ıslattım. Ne kadar kötü olabilir ki? Bir insan sonuçta. Belki de hastadır ve hiçbir kız onunla evlenmek istemiyordur. Benim de zor durumda olduğumu görüp kabul edeceğimi biliyorlar.

“Götürün şunu!” Diye bağırdığında başımı yukarıya kaldırdım. Odanın kapısı açıldığında ileriye doğru adımladım. O adam yine koluma yapıştığında kararımı çoktan vermiştim. Ben o mahzene yeniden dönmek istemiyordum. Ben artık bir insan gibi yaşamak ve nefes almak istiyordum.

“Razıyım, kabul ediyorum.” Dedim sürüklenirken.

“Dur, dur bekle.” Dedi, beni sürükleyen adama. Adam kolumu bıraktığında vücudumu dikleştirip, sesin geldiği yöne doğru ürkek adımlarla ilerledim.

“İstiyorum, evlenmeyi kabul ediyorum.” dedim.

Bu belki de hayatımda aldığım en yanlış karardı.

“Harika! Feyzi, onu Saruhanlar’ın evine götür, kendisi Renat Saruhan’ın müstakbel karısı oluyor. Ona göre davranın, ama eve varana kadar gözlerini ve ellerini açmayın. Kalanını biliyorsunuz zaten…” dedi.

Arkamdaki adam her zaman olduğu gibi konuşmamayı seçti ve kolumdan tuttu. Bu sefer tutuşu sakindi. O büyük ellerle ne kadar olabilirse, işte o kadar kibar davranarak, beni odadan çıkarıp kapıyı kapattı.

Hiçbir şey umrumda değildi, ben artık nefes almak istiyordum. Renat beyin ismini duymuştum ama onu hiç görmemiştim. Zaten hakkında ismi haricinde bildiğim hiçbir şey yoktu. Saruhanların bildiğim kadarıyla tek evladıydı ve dolayısıyla veliahtlarıydı. Bir tür hastalığı olabilir diye düşünüyordum.

Yine de hiçbir şey burada geçirdiğim 15 günden daha kötü değildi. Kendimden iğreniyordum, kokuyordum resmen. Bir hayvan besler gibi tasla yemek ve su koyuyolardı önüme. Karanlığı hiç sevmezdim ve onlar beni karanlığa boğmuşlardı.

Burnuma temiz hava kokusu geldiğinde derin bir nefes alıp ciğerlerime bayram ettirdim. Hava baya soğuk olduğu için, dışarıya çıkar çıkmaz soğuktan büzüştüm. Yanımdaki adam bunu farkedip duraksayarak, ceketini çıkarıp sırtıma geçirdi. Tekrar kolumdan tutup “nazikçe” sürükleyerek arabaya oturttu.

Bu kararım doğru muydu orası tartışılır, ama içimde büyük bir korku vardı. Kimsenin evlenmek istemediği biriyle evlenecek olma düşüncesi bile ürkütücüydü. Şimdi ise adamın yanına gidiyordum. Renat Saruhan kimsin sen? Neden ben? Neden başkaları değil de ben? Suçsuzum ama işlemediğim bir suçun cezasını çekmek zorundaym.

Sadece benim yanıldığımı ve psikolog beyin beni korkutmak için böyle söylediği fikrini zihnime nakış gibi işledim. O kadar da korkunç olamaz ya, o da benim gibi insan sonuçta.

Lütfen kötü biri olma.

Üzerimdeki ceketi çıkarıp adama uzatarak, tekrar yönümü eve doğru çevirdim. Tenime çarpan buz gibi rüzgar iliklerime kadar işlerken, ağır adımlarla kapıya doğru yürüdüm. Adamlar eve girmemi bekliyorlardı. Bir söz vermiştim, dönemezdim. Zaten gidecek kimim vardı ki? Yetim öksüz bir kızdım ben, kim evlenirdi ki benimle?

Renat evlenir. Çünkü normal biri değil.

Büyük ahşap kapıların önünde durup, derin bir nefes alıp verdim. Sinir stresten titreyen parmaklarımla yavaşça zile dokundum. İki defa basıp ellerimi önümde birleştirerek, beklemeye başladım. İçeriden gelen ayak seslerini duyduğumda, sertçe yutkundum.

Kapı açıldığında, karşımda 1.60 boylarında, esmer, tonton bir kadın vardı.
“Kızım sen nasıl girdin bahçeye? Hadi Allah versin!” Deyip kapıyı yüzüme kapattı.

O kadar mı kötü görünüyorum?

Histerikçe gülüp zile tekrar bastım. Beş saniye sonra kapı tekrar açıldığında, kadın ellerini beline koyup sinirli şekilde baktı.

“Teyze ben dilenci değilim. Ben…”

“Hep öyle derler zaten, bekle sana yiyecek bir şeyler getireyim.” Deyip kapıyı iterek uzaklaştığında, ayağımı kapının arasına koyup kapanmasını engelledim.

Bu kadına kalırsam, elime yiyecek ve para tutuşturup beni buradan sepetleyecek. Halime gülüyorum, bir dilenci gibi görünüyorum.

Kapıyı yavaşça açıp, ağır adımlarla içeriye girdim. Acıyan tabanlarımı yere basmadan, bir balerin edasıyla ileride görünen salona doğru yürüdüm. Genellikle siyah beyaz sade ve modern döşenmişti. Giriş dar olsa da, salon baya genişti.

“Kızım sen nasıl girdin eve?!” Diye bağırdı beni kapıda “hoş” karşılayan kadın. Yönümü ona çevirip, konuşmak için dudaklarımı araladığımda yanıma ulaşıp koluma yapışarak, kapıya doğru sürüklemeye başladı.

“Biz de acıyıp yemek veriyoruz! Eve girip hırsızlık yapıyorsunuz!” Diye söylenerek beni sürüklemeye devam ettiğinde, ona karşı koyacak takati kendimde bulamadım.

“Ben dilenci değilim, misafirim. Bırakın beni.” Dedim güçlükle çıkan sesimle. Açlıktan bayılmak üzereydim. Günde bir defa yemek veriyorlardı ve bu sadece hayatta kalmam içindi.

“Hadi kızım, hadi!” Diye söylenerek beni sürükleyip dış kapının önüne getirdi. Beni dışarıya fırlattığında sendeleyerek yere kapaklandım.

Ona kızamıyorum, insanların merhametini çok suistimal etmişler.

Arkaya baktığımda beni bırakan adamlar çoktan gitmişti. Kapı da yüzüme kapanmıştı. Ayağa kalkıp gitmeye bile gücüm yoktu. Öylece oturdum. Oturup bekledim. Gitsem ayrı bela, kalsam başa bela.

Dakikalarca vücuduma işleyen soğuğu iliklerimde misafir ettim.

Kocaman bir malikanenin kapısında yatıyordum. Belki biri çıkar dışarıya veya eve biri gelir. O beni Renat’a ulaştırır diye bekledim. Kimsede insanlık, merhamet ve vicdan duygusu kalmamış. Ben bunu bu gün daha iyi kavradım. Kimsede kalmamış.

Gece ayazı tüm vücudumu estirirken, kollarımı vücuduma sarıp dizlerimi kendime çektim. Buz kesmek üzereydim. Neden hiç kimse bana inanmıyor? Neden insanlar karşılarındakini dinlemek yerine, ön yargılı davranmayı seçiyor?

Belki de kimse gelip gitmez ve ben burada ölüp giderim. Sabah da “vah vah dilenci kız donarak ölmüş” derler arkamdan.

Gözlerimi kapatıp, yanaklarımı yakıp geçen damlaları saklamak için, başımı dizlerimin arasına gömdüm. Az sonra kapı açıldığında, başımı yavaşça kaldırıp, bulanık olan görüş alanımı netleştirmek adına kirpiklerimi sıkça kırpıştırdım.

Bir çift zümrüt yeşili göze rastladım, karanlıkta ay gibi parlıyorlardı. O muydu bilemedim, anlayamadım. Ağır adımlarıyla yanıma yaklaşıp, önümde dizlerini kırarak çöküp, benimle göz teması kurdu.

Bir kaç dakika yüzümü ezberlemek istiyormuş gibi baktı. Bakışları her hücreme nüfuz ederken, ayaza karışan güzel kokusu ciğerlerime doldu.

Tahminimce benden bir karış uzun, esmer, kirli sakallı ve yeşil gözlüydü. Vücudunun üstü kaslı iken, bacakları buna zıt şekilde zayıftı. Uzun kemikli parmakları ve damarlı kolları vardı. Üzerindeki lacivert renk gömleğinin iki düğmesini açık bırakmış, kollarını dirseğinin hemen altına kadar kıvırmıştı.

Kirli sakallarını okşayıp hafif bir tebessüm etti. Donarken bile içim ısındı. Kışım bir anda bahar oldu. Kalbim doldu, göz yaşım durdu.

“Benim için mi geldin?”diye sordu.
Kendimi küçük bir çocuğa alınan bez bebek gibi hissettim.

Başımı olumlu anlamda salladığımda gülümseyip, yavaşça ayağa kalktı. Eğilip bir eliyle dizlerimin altından kavrarken, diğer elini sırtıma sarıp beni kucağına aldı. Ben kollarım sadece kendime sarardım. Ona saramazdım. Arkasını dönüp aralık bıraktığı kapıdan içeriye girdi ve ayağıyla kapıyı kapattı…

3 Kere 5

Tags: #aşk #romantizm #korku #gizem #gerilim #hırsız #genelkurgu #gençkurgu #gençkızedebiyatı #hacker #şirket #mit