‏‏‏‏‏‏‏‏

Ölümün kara ve çirkin güzelliğine bulanmak,
Eski bir dosta sarılır gibi sarılmak gömüldüğün toprağa,
Her soluğun verdiği hafiflikten yoksun tutmak bedeni,
Ruhunda çiçekler açtıran ölümün bedeninin sonu olması ironisi…
Bu, bu işte ölürcesine arzuladığım ölüm.
Şımarıklık değil, Tanrının kollarının sıcaklığını özlemek.
Şımarıklık değil, can bulma arzusu.
Şımarıklık değil, ruhunu azad etmek için bedenine kıymak.
Ancak şımarıklık değil.
Ölmek istiyorum ama sanma ki bu basit bir istek, öylesine tutkuyla arzuluyorum ki ölümü, öylesine aşkla bekliyorum ki…
Bazen diyorum keşke bir lale olsaydim, toprağa kavuşmak için ölmeyi beklemem gerekmezdi o zaman, çiçek açmak için ciğerlerimi oksijenden mahrum bırakmak zorunda olmazdım.